เล่ห์อคิน

ภายในงานเลี้ยงเปิดตัวรถรุ่นใหม่ของบริษัทยักษ์ใหญ่ ซึ่งเป็นบริษัทในเครือของอัครโยธินกุล กลุ่มตระกูลผู้นำด้านการผลิตและส่งออกรถยนต์ยี่ห้อดังไปขายหลายประเทศทั่วโลก ผู้คนมากมายต่างตบเท้าเข้ามาร่วมงานอย่างคับคั่ง มีคนจากทั่วทุกวงการมาเลือกดู และจับจองรถรุ่นใหม่ที่ปล่อยออกมาโชว์ตัว และมีรถให้เลือกถึงสี่แบบสี่สไตล์    แม้บริษัทดังกล่าว จะเป็นบริษัทที่เพิ่งเปิดได้เพียงไม่กี่ปี แต่เพราะคนทั้งตระกูลคว่ำวอดอยู่ในวงการรถยนต์มาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า ทำให้เจ้าของงานที่เพิ่งขึ้นแท่นเป็นประธานบริษัท  ประสบความสำเร็จไม่ต่างจากพี่สาวที่ดูแลบริษัทหลักของอัครโยธินกุล ทั้งความสามารถที่ไม่เป็นรองพี่สาว อีกทั้งยังหน้าตาดี มีเสน่ห์ การบริหารบริษัทของ อคิน อัครโยธินกุล จึงเติบโตแบบก้าวกระโดดภายในระยะเวลาเพียงไม่กี่ปี และถึงแม้ว่าจะออกงานแบบนี้บ่อยๆ แต่วันนี้เจ้าของงานกลับไม่ได้รู้สึกรื่นรมย์เลยสักนิด ใบหน้าที่ควรยิ้มแย้มต้อนรับแขก ดูมัน ดูมันหอมระเหยมาให้ที่มาร่วมงาน บึ้งตึงอย่างหนัก คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างคนคิดไม่ตก ส่งผลให้เลขาข้างกายต้องรับหน้าที่ทั้งหมดแทนเจ้านาย “คุณอคิน ทำหน้าดีๆหน่อยสิคะ” แพรวิภาอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ นอกจากต้องรับผิดชอบหน้าที่แทนผู้บริหารแล้ว เธอยังต้องคอยบอกเจ้านายให้ทำหน้าตาดีๆเพื่อรับแขกอีก งานเลขาของอคินไม่ง่ายเลยสักวินาที “หน้าตาของฉัน มันมีตรงไหนที่ไม่ดี” แพรวิภาส่ายหน้าพรืด  เมื่อโดนเจ้านายตอบกลับมาแบบนั้น  ไม่มีสักตรงเลยค่ะ แต่ช่วยทำให้ใบหน้าหล่อเหลานี้ดูน่ากลัวน้อยลงกว่านี้หน่อยได้ไหม เธออยากจะพูดแบบนี้ แต่รู้ดีว่าถ้าพูดออกไป เธอจะเสี่ยงกับการตกงาน เธอยังไม่อยากตกงานตอนนี้ ลูกเธอยังต้องกินต้องใช้อีกเยอะ  “มันดีมากเลยค่ะ มันจะดีกว่านี้ ถ้าคุณยิ้มสักหน่อย”  “ถ้าแม่เธอกำลังคิดที่จะจับเธอแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ เธอจะยังยิ้มอยู่ไหมแพร” อคินถามเพื่อนของตัวเองที่ผันตัวมาเป็นเลขา ตั้งแต่แพรวิภาเข้ามารับบทบาทหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวให้เขา เธอก็ทำตัวเป็นเลขามากกว่าเพื่อน มันก็ดีที่เธอทำงานได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่จะลืมว่าเป็นเพื่อนเขาไม่ได้ไง เขายิ่งมีเพื่อนน้อยๆอยู่  “อ่า! ที่อารมณ์ไม่ดีเพราะเรื่องนี้เหรอ”  แพรวิภารับบทเพื่อนอย่างรวดเร็ว เคยได้ยินน้านิวแม่ของเขาเปรยอยู่บ่อยๆ ว่ามีผู้หญิงที่ท่านอยากให้แต่งงานกับอคิน แต่ไม่คิดว่าจะมาพูดช่วงที่อคินกำลังอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ ไอ้หมอนี่เพิ่งจะถูกสาวเทมานะสิ แบบนี้แย่เลย   “ก็ใช่นะสิ” ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้านายหนุ่มบึ้งตึงหนักขึ้นกว่าเดิม ส่งผลให้แพรวิภารีบมองหาตัวช่วย งานนี้เธอต้องช่วยเขาขายรถให้ได้ แม้หน้าที่นั้นจะเป็นของฝ่ายเซลล์ แต่ถ้าขายได้เธอก็จะได้ผลงานด้วย แล้วสิ่งที่เธอต้องทำก็คือ ทำให้เจ้านายอารมณ์ดี ลูกค้าจะได้กล้าซื้อรถ  “คิน! ดูนั่นสิ!” เพราะรู้ใจเพื่อนมากที่สุดว่าชอบอะไร จึงหาเป้าหมายได้อย่างรวดเร็ว มือเรียวสวยชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงหุ่นนางแบบในชุดเดรสยาวสีขาวแบบรัดรูป ร่างกายเย้ายวนใจตรงเสปคของอคินที่สุด ใบหน้าไม่ต้องพูดถึง เธอเป็นเพื่อนเขามานาน ผู้หญิงสวยหวานน่ากินแบบนั้นแหละ อคินชอบ ดวงตาคู่คมมองผู้หญิงที่เพื่อนชี้ให้ดูอย่างถูกใจ อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่จางหาย สมองอันชาญฉลาดคิดแผนการล้มงานแต่งที่แม่ต้องการขึ้นมาในหัว ก็แค่หาเมียไปให้แม่ แค่นี้ก็ไม่ต้องแต่งงานกับยัยบ้าที่ไหนแล้ว  “อาทิตย์หน้าลาหยุดใช่ไหม? ลาทั้งอาทิตย์เลยหรือเปล่า?” “ใจดีจัง!” พูดทั้งๆที่รู้ว่าคนเจ้าแผนการกำลังคิดจะทำอะไร แพรวิภาไม่ติดขัดอะไรหรอก ออกจะดีใจด้วยซ้ำถ้าเขาอนุมัติวันลาให้เธอ  “ถ้าทำให้ผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปรออยู่ในห้องสวีทได้อะนะ!” “เอางั้นเลยเหรอ?” แพรวิภาอุทานด้วยความตกใจ ยกมือปิดปากไว้ เมื่อมีคนมองมาที่เธออย่างสนอกสนใจ  เพื่อนเธอไม่เคยรวบรัดตัดตอนผู้หญิงแบบนี้มาก่อน สงสัยถูกใจผู้หญิงคนนั้นมาก หรือไม่ก็ไม่อยากแต่งงานกับคนที่แม่หาให้  “เออ! วันนี้นะแพร ต้องได้วันนี้” “ดูท่าจะยากนะคิน เหมือนคนที่บริษัทเราเลย”  แพรวิภายังไม่ละสายตาจากเป้าหมาย สำรวจผู้หญิงคนนั้นจนมั่นใจว่าไม่ใช่คนที่มาร่วมงานธรรมดา อาจจะเป็นคนที่ทำงานอยู่ในบริษัท เพราะป้ายที่ติดอยู่บริเวณหน้าอกของเธอคนนั้น ที่แยกแขกกับพนักงานออกจากกันอย่างชัดเจน  “ไม่สน!” “เอาแต่ใจชะมัด!” แพรวิภาจำใจต้องทำงานด่วนให้เสร็จ ถ้าเธอทำให้ผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปรอในห้องสวีทของที่นี่ไม่ได้ เธอจะไม่ได้วันลา และจะไม่ได้โบนัสสิ้นปีเหมือนคนอื่นๆเขาด้วย อคินจะบีบเธอทุกทาง เพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ไอ้เจ้านายใจร้ายที่สุดในโลกของเธอ  ร่างสมส่วนในชุดราตรีสีเทาอ่อนของเลขาสาว เดินมาหยุดข้างเป้าหมาย ยิ่งมายืนข้างๆ ยิ่งมองเห็นความสวยของเธอชัดเจน ใบหน้าสวยหวานดูเย้ายวนชวนใจเต้น ขนาดผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้มอง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอคินถึงอยากได้มาก ขนาดที่ให้เธอใช้วิธีรวบรัดแบบนี้  “สวัสดีค่ะ นักศึกษาฝึกงานของบริษัท AKS เหรอคะ”  AKS คือชื่อย่อของบริษัทที่เธอทำงานอยู่ มองป้ายที่ติดอยู่หน้าอกซ้ายของคนข้างๆอีกครั้ง นักศึกษาฝึกงานคนนี้ใครรับเข้ามา ทำไมแพรวิภาถึงไม่เคยเห็นเลย ไม่เคยเห็นหน้าทั้งในบริษัท รวมถึงใบสมัครของผู้หญิงคนนี้ด้วย แม้ทุกอย่างจะเป็นหน้าที่ของฝ่ายบุคคล แต่เอกสารทุกอย่างนั้นต้องผ่านเลขาของท่านประธานอย่างเธอ  “ค่ะ” คนที่ถูกถามตอบเพียงสั้นๆ พร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรส่งให้เลขาคนสวย ที่อยู่ข้างกายเจ้าของบริษัทแห่งนี้มานานหลายปี เบนสายตากลับมาที่เอกสารในมือ เพราะอีกไม่กี่นาที เธอต้องขึ้นไปทำหน้าที่พิธีกรแล้ว