ทั้งที่ไม่อยากเจอ!
1162 Words
“นี่! มาโต๊ะนี้บ้างสิ ไม่เห็นเหรอว่าเรียก”
อคินเอ่ยรั้งพนักงานที่กำลังเดินผ่านหน้าไป แสงไฟสลัวทำให้เขาไม่เห็นใบหน้าของบริกร แต่หุ่นกับชุดของเธอที่เห็นจากด้านหลัง ชวนให้คนมองรู้สึกน้ำลายไหล ชุดร้านนี้แม่งเด็ด
ทิพย์วารีถอนหายใจเบาๆ คงเลี่ยงไม่ได้จริงๆ เพราะพนักงานคนอื่นยุ่งอยู่ เธอเห็นแล้วว่าอคินนั่งอยู่ตรงนั้น เธอไม่อยากเจอเขาที่นี่ เลยพยายามที่จะเลี่ยง แต่มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆนั่นแหละ เขาเป็นแขก เธอเป็นพนักงาน จะให้เมินเฉยใส่ลูกค้า มีหวังโดนเจ้าของร้านหักเงิน
“มาคนเดียวนะคะ รับเหล้าอะไรดีค่ะคุณลูกค้า”
ทิพย์วารีก้มหน้าลงเพื่อจดสิ่งที่เขาจะสั่ง ไม่รู้ว่านั่นเป็นการเปิดโอกาสให้ลูกค้าลวนลามเธอทางสายตา
อคินยังคงเงียบ ใช้สายตาไล่มองชุดที่เธอสวมอยู่ ชุดเดรสรัดรูปสีขาวตอนอยู่ในงานให้ความรู้สึกราวกับนางฟ้า แต่ชุดนี้ให้ความรู้สึกต่างออกไปสุดๆ เหมือนนางมารเลยทีเดียว ใบหน้าหวานๆ ไม่มีแววยิ้มแย้มเลยสักนิด มันบึ้งตึงมากจนถึงมากที่สุด
“รับอะไรดีคะ!”
“ไม่ได้ยิน!”
อคินตอบด้วยใบหน้ายียวน เสียงเพลงในร้านดังมากก็จริง แต่เขาได้ยินชัดเจน แต่ตั้งใจบอกไปแบบนั้น เพราะจุดประสงค์บางอย่างที่ผุดขึ้นในใจ อยากแกล้งใบหน้าบึ้งตึงนั่น รวมถึงยื้อให้เธออยู่ตรงนี้นานๆ เพื่อให้ตัวเองได้มีโอกาสสำรวจเธอต่อ
“รับอะไรดีคะ!”
ทิพย์วารีเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ใช้เสียงที่ดังพอจะทำให้ลูกค้าที่นั่งสำรวจชุดเธอได้ยิน การเพิ่มระดับเสียงในครั้งนี้ ทำให้โต๊ะข้างๆกันมามองเธอเป็นตาเดียว
“เกรี้ยวกราดจังเลยครับ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้คนที่ตกเป็นเป้าสายตาโต๊ะข้างๆ อยากปฏิเสธเขาเอง โดนแกล้งนิดๆหน่อยๆ ทำเป็นอารมณ์ไม่ดี
“หึ! รับอะไรดีคะ!”
พ่นเสียงออกไปอย่างหงุดหงิด โน้มตัวลงคว้าคอเสื้อเชิ้ตเนื้อดีดึงเข้าหาตัว มองด้วยสายตาแปลกแปร่ง จนคนถูกกระทำหัวใจเต้นระรัว
ดวงตาคู่หวานมองคนที่อยู่ในองศาต่ำกว่านิ่งๆเพื่อรอคำตอบ เกลียดดวงตาของตัวเองก็ตอนนี้ นอกจากมันจะไม่เป็นไปอย่างใจคิด มันยังมองเขาไม่วางตา ทั้งที่ควรถอนสายตาออกไป แต่เธอกลับจ้องเขาอยู่แบบนั้น ราวกับถูกมนต์ของใบหน้านี้สะกดให้อยู่นิ่งๆ
“เตกีล่า”
“รอสักครู่ค่ะ”
ปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว ราวกับคนเพิ่งได้สติ ทิพย์วารีพาร่างกายร้อนรุ่มของตัวเองหนีไปทันทีที่รู้ความต้องการของลูกค้า
เกือบไปแล้ว! ถ้าเธอจ้องตาเขานานอีกนิด เธอต้องเผลอแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไปให้เขาเห็นแน่ๆ
ทิพย์วารีง่วนอยู่กับการยกเหล้าไปเสริฟให้ลูกค้าคนอื่น จนเผลอลืมคนที่สั่งเตกีล่ากับเธอ เธอไม่ได้ตั้งใจลืมเขา แต่เพราะวันนี้ลูกค้าเยอะกว่าปกติ ทำให้พนักงานไม่เพียงพอ เธอทั้งรับลูกค้า ทั้งเสริฟ ทั้งผสมเหล้า กว่าจะได้เตกีล่าไปเสริฟ ก็กินเวลาเกือบชั่วโมง
ทิพย์วารีเหยียดยิ้มเมื่อเดินใกล้ถึงโต๊ะของอคิน ตอนนี้คนที่เคยนั่งจับจองโต๊ะนั้นเพียงลำพัง ไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกแล้ว เก้าอี้ตัวยาวคล้ายโซฟาที่สามารถนั่งได้ถึงสามคน ถูกคนที่นั่งอยู่ก่อนและผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้จับจอง เวลาไม่เคยทำให้อคินเปลี่ยนไปเลย เคยเป็นยังไง เขาก็ยังคงเป็นอย่างนั้น
“เตกีล่าค่ะ”
ทิพย์วารีวางแก้วช็อตลงบนโต๊ะ เพราะเขาไม่ได้สั่งอะไรต่อจากนั้น เธอเลยเลือกเตกีลาที่แพงที่สุดมาให้เขา แน่นอนว่ามันดีที่สุดด้วย เป็นเตกีล่าสีทองที่บ่มจากถังไม้โอ๊ค กลิ่นหอมละมุน ให้ความรู้สึกดีแน่ๆ ถ้าได้ดื่ม
“แก้วเดียว?”
“ค่ะ”
“เอาแบบขวดมา”
ตอนนี้อคินไม่สนใจอะไรสักอย่าง เขากำลังสนุกเพราะสองสาวที่อาสามานั่งดื่มเป็นเพื่อน ช็อตเดียวมันคงดื่มได้อยู่หรอก เขาคนเดียวยังไม่พอเลยด้วยซ้ำ
“หนีงานมาไม่พอ ยังคิดจะมาเมาเรี่ยราดอีกเหรอ”
ทิพย์วารีบ่นเบาๆ เสียงเพลงดังขนาดนี้เขาไม่ได้ยินหรอก อีกอย่างคือเขาไม่ได้สนใจเธอด้วย ความสนใจของเขาถูกสองสาวที่นั่งขนาบข้างดึงไปหมดแล้ว ไอ้คนสำส่อนเอ้ย!
ร่างเพียวระหงเดินหนีภาพบาดตาบาดความรู้สึก เมื่อมาถึงบริเวณหน้าบาร์ก็จัดการสั่งเตกีล่าที่แพงที่สุดมาหนึ่งขวด การสั่งเหล้าทั้งขวด และก็ราคาแพงขนาดนั้น สร้างความดีใจให้บาร์เทนเดอร์ไม่น้อย ซึ่งเจ้าตัวเองก็ดีใจ จะเอาให้จ่ายหนักๆจนกระเป๋าแฟ๊บเลยคอยดู
“ขวดเดียวพอมั้ง?”
“ไม่พอค่ะ”
เพราะรู้ว่าคนจ่าย จ่ายไหวแน่นอน แค่นี้กระเป๋าเขาไม่ฉีกง่ายๆหรอก แต่ถ้าฉีกเพราะสองสาวนั่น น่าจะฉีกง่ายกว่าเยอะ
พนักงานสาวเดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมเตกีล่ายี่ห้อดังถึงสองขวด แม้จะเป็นคนดื่มหนักและมีคนช่วยดื่มถึงสองคน แต่อคินเมื่อเห็นขวดเหล้า ถึงกับต้องกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ
กะจะไม่ให้กูเดินเลยว่างั้น!
“เอามาทำไมสองขวด”
“ขอโทษค่ะ พอดีคุณไม่ได้บอกว่าจะสั่งกี่ขวด ดิฉันเลยเปิดบิลไปสองขวด เผื่อสองสาวด้วย”
หวังดีแหละ!
“เอาคืนไปขวดหนึ่ง เหล้าแรงขนาดนี้ ไม่ไหวหรอก”
เขามีแพลนว่าจะไปต่อกับสองสาว เลยไม่อยากดื่มมาก เดี๋ยวเสียหมา แต่เหมือนยัยพนักงานนั่นจะไม่เข้าใจ ถึงได้ยืนนิ่งไม่ยอมขยับตัวหยิบเหล้าออกไปสักที
“สั่งแล้วห้ามคืน ขอตัวค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ เราดื่มได้”
สองสาวที่ผ่านประสบการณ์ดื่มมาอย่างโชกโชนยิ้มให้กัน เหล้าแค่นี้เอาพวกเธอไม่ลงหรอก
อคินไม่ได้รู้สึกสนใจสองสาวเท่าไหร่นัก ความสนใจของเขาถูกคนที่เป็นพนักงานของที่นี่ดึงไปจนหมด ความคึกคะนองที่จะชวนสองสาวไปเล่นจ้ำจี้ที่คอนโดมลายหายไปเรื่อยๆ ยิ่งตอนที่สายตาคู่หวานเผลอสบตา มันฉายแววผิดหวังชัดเจน จนเขาเริ่มหมดอารมณ์
“ไม่สนุกเหรอคะ”
สาวสวยผิวขาวเนียนถามขณะคลอเคลียใบหน้าเข้ากับซอกคอสูดดมกลิ่นน้ำหอมราคาแพงอย่างชอบใจ เหยื่อวันนี้ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า เสียดายใบหน้าหล่อเหลานิดๆ แต่พวกเธอไม่ได้รู้สึกผิดเลยที่ต้องหลอกเขา ถือว่าเจ๊าๆกันไป เขาได้ร่างกาย พวกเธอได้เงิน
- Writer
