อคินไม่ได้พูดอะไรที่ตัวเองอยากจะพูดออกไป เขาไม่พูดอะไรเลยจนกระทั่งมาถึงบริษัท สั่งให้เลขาช่วยดูแลเรื่องอาหารการกินของเธอ ส่วนตัวเองหนีเข้าห้องทำงาน เพื่อเตรียมตัวเข้าประชุม แต่สมองกลับครุ่นคิดเรื่องของทิพย์วารีมากกว่าจะคิดเรื่องงาน
ก๊อกๆ
มองนาฬิกาก่อนจะมองประตู เมื่อเห็นว่าเป็นมะนาวที่เปิดประตูเข้ามาก็ถอนหายใจเบาๆ บางทีเขาอาจจะต้องเพิ่มกฎใหม่ ถ้าใครจะเข้าห้องต้องโทรเข้ามาบอกเขาก่อน ไม่ชอบที่มีคนโผล่พรวดพลาดเข้ามา ในเวลาที่อารมณ์ไม่ดี
“มีอะไร?”
น้ำเสียงราบเรียบอย่างทุกที เขาเองก็ได้ยินคนอื่นพูดเกี่ยวกับมะนาว แต่ไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะเกรงใจพ่อแม่ของเธอ เขากับมะปรางไม่มีเรื่องบาดหมาง จะให้ทำเหมือนไม่ชอบใจน้องสาวเธอ เขาทำไม่ได้
“ยกอาหารกลางวันมาให้ค่ะ”
“อื้อ วางไว้บนโต๊ะนู้นก็ได้”
ดวงตาคู่คมมองอาหารในจาน ทุกทีมีแต่ทิพย์วารียกเข้ามาให้ ทั้งอาหารเช้าและอาหารกลางวัน พอเป็นคนอื่นยกมาแล้
