“จะบอกมาดีๆ ไหม เป๊กไม่อยากรังแกคนแก่ก่อนแต่งหรอกนะ”
“ไอ้เด็กบ้า ใจร้าย”
“อายุน้อย แต่อย่างอื่นไม่น้อยนะขอบอก” เขาพูดโอ่ๆ
“ไม่ต้องมาอวดศักดา ทำเป็นปากดี จะทำเป็นหรือเปล่าเหอะ”
เธอทำเสียงดูแคลนชนิดไม่ปิดบัง
“โห ดูถูกกันใช่ไหม ได้!”
มือหนาที่ยังไม่ยอมละจากอกอวบออกแรงบีบเคล้นมากขึ้น แต่ก่อนที่จะได้ก้มหน้าลงไปหาปากจัดๆ แต่รสชาติหวานล้ำนั้นอีกรอบ ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้น เมื่อคนตัวเล็กแต่อายุมากกว่าดิ้นไปดิ้นมาอย่างไม่ยอมแพ้
“ปล่อยนะ อย่าทำแบบนี้”
“ก็บอกมาดีๆ ไปหาใครมา”
“เพื่อน” อ้อมแอ้มบอกเขา ขณะดีดดิ้นไปด้วย
“เพื่อนที่ไหน ทำไมเป๊กไม่รู้จัก แล้วไปทำไม” เขาถามรัวเป็นชุด
“เพื่อนสมัยเรียน เขาจะแต่งงาน เขานัดกินข้าว เอาการ์ดแต่งงานมาให้”
จารุณารีบตอบออกมาในที่สุด เมื่อเห็นสายตาเข้าเล่ห์ของเขาที่จ้องอยู่ ราวกับรู้ว่าเธออาจจะไม่เปิดปากพูดในสิ่งที่เขาถามง่ายๆ
“ก็แค่นี้ ไม่บอกดีๆ แต่แรก เอ
