SAVAGE 4
857 Words
“หายไปไหนของเขากันนะ ไม่กลับบ้านมาสองวันแล้ว” ดอกรักบ่นเปรยๆไว้เพราะนอกจากคำพูดของเขาที่เธอได้รับมาจากเหยี่ยวว่าเขาจะไม่กลับ เธอก็ไม่ได้รับข้อความอะไรอีกเลย
“ไปเรียนกันเถอะดอกรัก ...ว่าแต่เพื่อนเธอมีสวยกว่าคนเมื่อวานมั้ย
ถ้ามีเดี๋ยวผมขับไปส่งแทนนายเอง” ท่าทางของเขาดูร่าเริงผิดกับสิงห์เลย ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันได้นะ
“ก็สวยทุกคนนั่นแหละค่ะ ...เอ่อ
รักขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ” เขาพยักหน้าทั้งๆที่ตามองถนน
ดอกรักไม่แน่ใยว่าควรถามออกไปมั้ยแต่ถ้าเธอไม่ถามตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปถามได้จากใครแล้ว
“ผู้หญิงคนที่ชื่อมาแตร์ ...คือใครเหรอคะ”
เอี๊ยดดด!!!
เสียงเบรกล้อลั่นถนน ใบหน้าของเหยี่ยวไม่มีรอยยิ้มอีกเลยหลังจากที่เธอพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นไป
“ถ้าไม่อยากให้ตัวเองโดนสิงห์ทำร้ายก็แค่อย่าพูดชื่อนี้ออกมาครับ
...รักไม่รู้หรอกว่าความเจ็บปวดของนายมีมากขนาดไหนเพราะงั้นนี่ถือว่าเป็นคำเตือนจากเพื่อนอย่างผมแล้วกัน”
ตลอดทางเหยี่ยวก็เงียบไม่ร่าเริงเขาดูคิดหนักและเป็นกังวล
...แต่ฉันก็ต้องรู้ให้ได้นี่นาว่าผู้หญิงที่เป็นสาเหตุต้องทำให้ฉันมาอยู่ในสภาพแบบนี้คือใคร
“สิงห์ให้เอาเงินให้ครับ ...ผมไปล่ะ บาย”
“ทำไมวันนี้มากับอีกคนอ่ะ ...เสน่ห์แรงจัง” ดอกรักเดินเลี่ยงเข้าไปในตึกสภาพเธอตอนนี้ไม่อยากจะฟัดอะไร
กับใครทั้งนั้นแต่เหมือนว่าพวกนั้นจะไปยอมรามือง่ายๆ
“เป็นบ้าเหรอ? ...เที่ยวจิกกัดคนอื่นแบบนี้ตกลงเป็นคนหรือหมา?” ดอกรักดึงแขนของเพื่อนมาเพราะไม่อยากให้ทะเลาะกับกลุ่มอื่นเพราะเรื่องส่วนตัวของเธอ
“เออ แอนไปไหนอ่ะไม่เห็นตั้งแต่เปิดเรียนแล้ว”
“ไปทำหน้าใหม่เลยต้องพักฟื้นอ่ะ”
“เอาจริงดิ ...นึกว่าล้อเล่น”
แอนคือเพื่อนในกลุ่มที่นิสัยเงียบที่สุด ไม่ค่อยพูดหรือแสดงความคิดเห็นอะไรและกลัวไปหมดทุกอย่าง
ดอกรักเลยคิดว่าแอนล้อเล่นที่จะไปศัลยกรรม
...ไม่คิดว่าจะทำจริงๆ
“อืม ไปทำตั้งแต่ช่วงปิดเทอมอ่ะ
เห็นว่าทำทั้งหน้าเลยนะหมดไปหลายล้านอยู่”
“แกแปปนึงนะ สิงห์โทรมา”
ดอกรักบอกกับเพื่อนๆก่อนจะเดินออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก
“โทรมาทำไม คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ”
เธอค่อนข้างแปลกใจอยูเหมือนกันที่เขาโทรมา ทั้งที่สองวันก่อนเขาไม่แม้แต่จะถามถึงเธอด้วยซ้ำ
แต่วันนี้กลับโทรมาหามันแปลกๆอยู่นะ
“ผมเหยี่ยวนะ ...เอ่อ
จะบอกว่าให้เธอช่วยมาหานายที่บ้านริมหาดได้มั้ย
ผมไม่สะดวกไปรับตอนนี้จริงๆต้องคอยดูนายไม่ให้ไปต่อยกับชาวบ้านเขาน่ะ”
เหยี่ยวส่งโลเคชั่นมาให้เธอก่อนจะวางสายไป อ๋อที่แท้ของหนีไปกบดานอยู่ที่นี่นี่เอง
...แอบหลงดีใจที่คิดว่าเป็นเขาโทรมาซะได้
เสียงโวยวายตามสายก็เข้าใจได้ไม่ยาก ดอกรักถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วเดินไปบอกเพื่อนให้ลาอาจารย์ให้ก่อน
ดีที่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรียนหนักเธอก็เลยสามารถทำอย่างนี้ได้เพราะถ้าช่วงใกล้สอบจริงๆเธอคงไม่ไปหาเขาแน่นอน
“ที่นี่งั้นเหรอ ...ดูบรรยากาศดีจัง”
ดอกรักเดินมาตามเสียงโวยวายมาก็เจอเข้ากับร่างของคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีนอนเมาหมดสภาพแถมยังมีรอยช้ำตามตัวอีกหลายที่
...เฮ้อ เป็นอะไรของเขานะ
“ช่วยเอาเขาไปนอนในห้องที ...เดี๋ยวฉันดูแลเขาเอง” มีบ้างที่เธอแอบระแวงว่าเขาจะทำเรื่องแบบนั้นอีกเพราะความเมาแต่ก็เบาใจลงหน่อยเพราะมีเหยี่ยวอยู่ในห้องนี้ด้วย
“อึก ...หายไปไหนวะ
กลับมาซะทีสิ อึก”
สิงห์เอาแต่พูดเพ้อถึงผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลาจนเธอเริ่มรำคาญ
เหยี่ยวที่เห็นอาการของดอกรักก็ยิ้มอย่างสนุก
“น่าโมโหเนอะ ...พูดแต่ชื่อผู้หญิงคนอื่นอยู่ได้ถ้าเป็นผมนะเอาผ้ารัดคอเขาตายไปแล้ว”
ยิ่งฟังเสียงเขาก็ยิ่งหงุดหงิด เขาคงสนุกน่าดูเลยสินะที่เห็นว่าเธออยู่ในสภาพแบบนี้
โรคจิตทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้องเลย
“ถ้าอยู่เงียบๆไม่ได้ก็รบกวนออกไปข้างนอกเถอะค่ะ”
“แน่ใจนะว่าจะไล่ผมออกไปข้างนอก”
“ค่ะ!!!”
“จะไปไหนครับ?” เหยี่ยวเห็นดอกรักกำลังจะออกไปข้างนอกเขาก็เลยเรียกไว้แล้วให้พวกลูกน้องยืนกันทางออกไว้ก่อน
“กลับบ้านสิคะ ...ฉันไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่”
อ่าหะ โกรธจริงๆด้วยสินะ
หึๆ นายครับผมขอแกล้งหน่อยแล้วกันนะ
- Writer
