กรุ่นรักเคียงธารา

EP.13 เซปาหญิงสาวชาวบ้านป่า

EP.13

แสงจากกองไฟกองโตลุกโชน ความอบอุ่นของมันแผ่กระจายไปในรัศมีรอบๆ ให้กลุ่มบุคคลในที่นั้นคลายซึ่งเหน็บหนาวกับอากาศเย็นที่แผ่ปกคลุมทันทีที่ความมืดมาเยือนผืนป่ากว้าง

ไกลออกไปเหล่าแมลงไพรกรีดปีกประสานเสียงขับกล่อมบทเพลงอย่างไพเราะเสนาะหู ภูตะวันนั่งอยู่บนขอนไม้หน้ากองไฟ สองหูสดับฟังเสียงเพลงไพรก่อนจะพาตัวเองเข้าสู่ภวังค์ความคิดโดยบนตักของเขามีร่างน้อยๆ ของเด็กชายนอนหนุนและมีผ้าห่มคลุมห่มร่างนั้นอยู่

ในความคิดของเขานั้นหวนคิดไปไกลถึงระยะเวลาเมื่อสี่ปีก่อน สี่ปีที่เด็กชายอาเปายังไม่ได้ลืมตาดูโลก วันนั้นเป็นช่วงเช้าของฤดูหนาว ชายหนุ่มพาลูกทีมออกลาดตระเวนผืนไพรกว้างพร้อมกับกลุ่มอาสาสมัครทหารพราน โดยหารู้ไม่ว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าผืนป่าที่พวกเขาใช้เป็นจุดพักแรมในค่ำคืนที่ผ่านมานั้นจะก่อเกิดความวุ่นวายและเสียงดังสนั่นไปทั้งราวไพร

เช้านั้นเป็นเช้าที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เป็นเช้าที่เจิ่งนองไปด้วยเลือดเนื้อของมนุษย์ทั้งสองฝ่าย

เริ่มตั้งแต่เจ้าหน้าที่อาสาคนหนึ่งที่วิ่งเข้ามารายงานหัวหน้าทีมก่อนจะกระจายข่าวที่เขาไปเห็นมาให้แก่คนอื่นๆ ฟังว่าในระยะทางไม่ถึงห้าร้อยเมตรจากตรงจุดนั้นมีกลุ่มขบวนการขนยาเสพติดกำลังเดินทางลัดเลาะหมายใจจะนำของลงไปขายยังพื้นราบ

ซึ่งกลุ่มคนทำลายมนุษย์เหล่านั้นเป็นกลุ่มชาวเขาที่อยู่อีกฟากหนึ่งของเขตแดนไทย

พอรับทราบเช่นนั้น เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ พวกเขาตระเตรียมความพร้อม หลังเช็คอาวุธเรียบร้อยกองกำลังราวสิบห้าคนก็รุกไปดักหน้าขบวนการขนย้ายยาเสพติดทันที

เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อจากนั้นเสียงปืนก็ดังสนั่นป่าเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมมอบตัว ต่อสู้อย่างหลังชนฝา

เหตุการณ์ในคราวนั้นกลุ่มชาวเขาฝ่ายตรงข้ามเสียชีวิตทั้งหมด พร้อมทิ้งของกลางเป็นยาเสพติดประเภทย***าและใบกระท่อมอีกจำนวนหนึ่ง หากเป็นเงินแล้วมีมูลค่ากว่าสามล้านบาทไทย

เช่นเดียวกับทางกลุ่มเจ้าหน้าที่ที่ได้รับบาดเจ็บหลายนายและสูญเสียบุคลากรในครั้งนั้นกว่าสามคน สองคนแรกเป็นเจ้าหน้าที่อาสาสมัครกับอีกคนเป็นเจ้าหน้าที่จากหน่วยพิทักษ์ป่าต้นน้ำลูกน้องคนสนิทของภูตะวัน

ภูตะวันเสียใจอย่างมากมายที่พิชิตเพื่อนสนิทซึ่งเข้ามาประจำการที่หน่วยพิทักษ์ป่าฯ พร้อมกับเขาได้เสียชีวิตไปในเหตุการณ์ปะทะอันรุนแรงครั้งนั้น

ชายหนุ่มได้แต่อุ้มศพเพื่อนกลับบ้านพักด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

จากนั้นภาพในความคิดของเขาก็ถูกตัดฉากไปยังเหตุการณ์ก่อนร่างของพิชิตจะจากโลกนี้ไปชั่วนิจนิรันดร์ ร่างอันไร้ซึ่งวิญญาณนอนอยู่ในโลกศพเหนือเชิงตะกอน ท่ามกลางผู้คนร่วมร้อยคนที่มาไว้อาลัยเขาเป็นครั้งสุดท้าย

ในขณะนั้นเซปา หญิงสาวชาวเขาอายุเพียงสิบแปดปี ภรรยาของพิชิตกำลังอุ้มท้องลูกของเจ้าหน้าที่ป่าไม้หนุ่มในช่วงสองเดือนใกล้คลอดถึงกับเข่าทรุดร้องไห้นับตั้งแต่ทราบเรื่อง จนถึงวินาทีสุดท้ายที่ร่างของพิชิตมอดไหม้ไปกับกองเพลิง

ภาพทั้งหมดยิ่งชัดเจนเมื่อความมืดเริ่มแผ่ตัว ผู้มาร่วมไว้อาลัยต่างทยอยกลับกันจนเกือบหมด จะเหลือเพียงญาติๆ ไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังอยู่ด้วยความซึมเศร้า หนึ่งในนั้นคือภูตะวันผู้ที่เป็นทั้งหัวหน้าและเพื่อนสนิทที่สุดของผู้ตาย

ชายหนุ่มเดินไปหยุดข้างหลังของหญิงท้องแก่ เขาและพิชิตรู้จักกับเซปาพร้อมๆ กัน นับตั้งแต่รู้จักกับหญิงสาวและพิชิตสานสัมพันธ์กับหญิงสาวจนถึงขั้นลงหลักปักฐานอยู่กินกับเธอที่หมู่บ้านผาตะวันเขาก็รู้เห็นและคอยช่วยเหลือให้ความรักของทั้งสองบรรจบกันอย่างสวยงาม จนกระทั่งเซปาตั้งท้อง เพื่อนของเขากลับมาด่วนจากลาทั้งที่ ไม่ทันได้เห็นหน้าลูกน้อยซึ่งกำลังจะลืมตาดูโลกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

“กลับบ้านได้แล้วนะ เซปา”

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มหมายปลอบใจหญิงสาวและชักชวนให้เธอกลับบ้าน

ทว่าคำตอบที่ได้กลับเป็นคำที่ตรึงแน่นในหัวใจของชายหนุ่มตราบจนวินาทีนี้และอาจจะยาวนานไปชั่วนิรันดร์ คำนั้นแทรกลึกสู่บาดแผลหัวใจของชายหนุ่มให้ยิ่งรู้สึกผิด

มันตอกย้ำ หนักแน่นถึงความสัพเพร่าของเขาที่พาลูกทีมไปสูญเสียชีวิต

หญิงวัยรุ่นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสามีทั้งน้ำตาและแววตาอันเจ็บปวด

“ไม่...เซปาอยากจะอยู่กับพี่ชิดอีกสักนิด เพราะต่อไปเราก็คงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว”

ภูตะวันนิ่งอึ้งกับคำนั้นราวห้านาที สายตาอันเจ็บปวดไม่แพ้กันของเขามองผ่านร่างแบบบางของหญิงสาวชาวเขาไปยังกองเพลิงที่มีกองถ่านสีแดงโร่กับกองเถ้ากระดูกของพิชิตแล้วถอนหายใจ

“ชิดเขาจะอยู่ในใจของพวกเราตลอดไปนะเซปา ฉันอยากจะให้เธออดทนเอาไว้เพื่อตัวเอง เพื่อชิดและเพื่อลูกของเธอกับเขา”

ดูเหมือนคำนั้นจะยิ่งเพิ่มรอยสะอื้นให้แก่หญิงสาวมากเป็นสองเท่า ร่างอุ้ยอ้ายนั้นค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางกึ่งสั่นโยน ภูตะวันเห็นดังนั้นจึงเข้าไปช่วยพยุงร่างของเธอพร้อมกับประคองเอาไว้

เซปายิ่งสะอื้นหนัก พร้อมกับความเงียบและความมืดที่โรยตัวครอบคลุมพื้นที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว

มันเย็นเยือกราวหัวใจของทั้งเขาและเธอถูกแช่อยู่ในอุณหภูมิที่ติดลบ

“พี่ภู เซปาไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตของตัวเองต่อไปแล้วตอนนี้ เซปาคิดถึงพี่ชิด เซปาอยากตาย”

อ้อมแขนอันแข็งแรงของชายหนุ่มกระชับร่างนั้นเข้าแนบอก พยายามส่งผ่านความอบอุ่นจากตัวเขาไปยังหญิงสาวพร้อมกับหัวใจที่สะท้านลึก ชายหนุ่มบอกตัวเอง ตนจะเป็นตัวแทนพิชิต ดูแลเซปาและลูกน้อยเอง...

ร่างแบบบางที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ กับหัวหน้าหน่วยพิทักษ์ป่าต้นน้ำลำน้ำยมทำให้เขาต้องละวางความนึกคิดที่หวนย้อนไปยังเวลาวานเอาไว้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างนั้นแล้วจุดยิ้ม

“จะกลับแล้วหรือ เซปา”

หญิงสาวชาวเขาทรุดกายลงนั่งกับขอนไม้ข้างๆ กับชายหนุ่มก่อนจะหยุดสายตาที่ลูกน้อยซึ่งนอนอยู่บนตักของภูตะวัน

“หลับอีกแล้วนะอาเปา จะกลับได้ไหมเนี่ย รบกวนพี่ภูอีกแล้วนะคะ มะเดี๋ยวเซปาจะอุ้มลูกเอง”

เธอเอื้อมมือจะมาคว้าเอาร่างสั้นป้อมของเด็กชายอาเปา ทว่าเจ้าหนุ่มกลับยกมือขึ้นดักเอาไว้แล้วบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ไม่เป็นไรครับ ให้อาเปานอนที่นี่แหละ เซปาจะกลับบ้านก็กลับไปก่อนเลยนะ”

“จะดีหรือคะ...”

ดวงตาคู่สวยของเด็กสาวชาวเขาทอดขึ้นมองหน้าหล่อคมเข้มของภูตะวัน