ระหว่างทางไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีกเลยทำให้บรรยากาศภายในรถนั้นกลับมาอึดอัดอีกครั้ง จะมีก็แต่นัยน์ตาสีเทาที่เฝ้าลอบมองร่างเล็กข้างกายตนอยู่บ่อยครั้ง ระวังไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังถูกเขาจ้องมองอยู่ เธอยังคงสวยเมื่ออยู่ในชุดสีทองไม่เปลี่ยน สีทองอ่อนๆ ที่สาดส่องแสงอบอุ่นราวกับแสงแรกของดวงตะวันไม่มีผิด หากแต่ดวงตะวันดวงนี้ตอนนี้นั้นกลับลืมทุกสิ่งที่เคยร่วมกันสร้างมาไปจนหมดสิ้น
“คุณรู้จักไมล์น้องชายของผมได้ยังไง”
“เราสองคนบังเอิญพบกันที่ประเทศไทยค่ะ ไมล์เป็นคนดี และความดีของเขาเอาชนะใจฉันได้ที่สุด คุณมีน้องชายที่ดีมากเลยนะคะรู้ตัวรึเปล่า” คำหวานที่ตอบกลับพาลทำเอาหัวใจที่เคยถูกฉาบด้วยน้ำแข็งที่หนาวเย็นละลายลงในชั่วพริบตา เหตุผลบ้าบอ บัดซบที่สุด
“แล้วผมล่ะ คุณคิดว่าผมเป็นคนยังไง”
“ไม่ทราบสิคะ เราเพิ่งรู้จักกันเพียงไม่นาน ฉันคงไม่กล้าเอาความรู้สึกเพียงน้อยนิดของตัวเองไปวัดคุณค่าของใครหรอกค่ะ
