รอยรัก ปรารถนาเถื่อน

บทที่7

“ก็ไม่เป็นยังยังไงหรอกค่ะ ก็แค่ชอบคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าคนอื่นมันก็เท่านั้น คนเราจะสูงหรือต่ำวัดกันแค่สถานะทางสังคมหรือจำนวนเงินในกระเป๋าไม่ได้หรอกนะคะ เพราะหากตัวสูงแต่ใช้คำพูดต่ำๆ ว่าร้ายคนอื่นมันก็จะถือว่าคนๆ นั้นสูงเพียงแต่เปลือกนอกเท่านั้น ส่วนด้านในนั้น...หวังว่าคุณคงจะฉลาดมากพอที่จะเดาคำพูดต่อจากนี้ของฉันได้บ้างนะคะ” ปากจิ้มลิ้มเอ่ยตอบกลับไปอย่างโมโหไม่แพ้กันที่จู่ๆ ถูกคนตรงหน้ากระชากต้นแขนอย่างแรง การกระทำของเขาทำให้ความอดทนเดินทางมาจนถึงขีดสุด เขาไม่มีสิทธิ์มาดูถูกเธอเช่นนั้นไม่ว่าจะด้วยเหตุผลไหนก็ตามที

“คุณกำลังจะบอกผมว่าถึงคุณจะต่ำเตี้ยเรี่ยดินแค่ไหนแต่ก็มีความเป็นคนมากกว่าผมอย่างนั้นใช่ไหมเพียงตะวัน”

“คุณเองก็ไม่ได้โง่ไปเสียทีเดียวนี่คะ!” หญิงสาวเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนจะถลึงตามองคนตรงหน้าเมื่อเขาออกแรงบีบเค้นที่ข้อมือของเธอสุดแรงจนเจ็บช้ำระบมไปหมด

“แต่ผมว่าคุณนั่นแหละที่โง่...โง่ที่จะท้าทายของอย่างแมทธิวคนนี้ แล้วไหนมาดูกันสิว่าไอ้ความสูงส่งเลอค่าที่คุณว่ามันจะทำให้ผมสะใจได้มากสักแค่ไหนกันเชียว” แมทธิวทิ้งทวนเอาไว้ก่อนจะฝังใบหน้าเข้าหาซอกคอขาวหอมกรุ่นอย่างรุนแรงจนหญิงสาวหวีดร้องออกมาเสียงหลงไม่คิดว่าเขาจะป่าเถื่อนและกล้าทำอะไรแบบนี้กับเธอ

“ปล่อยฉันนะคุณแมทธิว! คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉัน ปล่อยสิ!” เสียงร้องห้ามของเธอหรือจะทำให้เขายอมหยุด กลับกันยิ่งเธอห้ามเขาก็ยิ่งอยากจะเดินหน้าต่อไป การทำให้เธอได้เจ็บปวดนั่นคือสิ่งที่ใจคิด แต่การกระทำกลับเป็นไปตามแรงอารมณ์ที่พุ่งทะยานขึ้นราวกับจะไม่มีใครหรือสิ่งไหนมาหยุดมันได้อีกต่อไป

“ทำไมไม่มี! ผมเนี่ยแหละที่มีสิทธิ์ในตัวคุณมากกว่าใครหน้าไหนทั้งนั้น แล้วมันก็ถึงเวลาแล้วที่ผมจะทวงสิทธิ์ที่ว่านั้นกลับคืนมา!”

“คนเลว ฉันเกลียดคนแบบคุณที่สุด อื้อ!” คำเกลียดที่ไม่อยากฟังถูกปิดลงด้วยริมฝีปากหนาที่กระแทกเข้าหาอย่างแรงก่อนจะดันร่างของคนตัวเล็กกว่าให้แนบชิดกำแพงเพื่อไม่ให้เธอมีโอกาสดิ้นหนี สองมือน้อยๆ ที่ระดุมทุบก็ถูกรวบตรึงเอาไว้แน่นเหนือหัว

“อื้อ!” เพียงตะวันพยายามอย่างหนักที่จะเบือนหน้าหนีรสสัมผัสที่หยาบคายของชายหนุ่มแต่ถึงยังไงก็ไม่อาจต้านทานเรี่ยวแรงที่เยอะกว่าของเขาได้เลยอีกทั้งข้อมือทั้งสองยังถูกตรึงเอาไว้แน่นเป็นเหตุให้ทางหนีนั้นถูกปิดตายลงทันทีพร้อมลิ้นร้อนๆ ที่ชอนไชไปทั่วโพรงปากเก็บเกี่ยวเอาความหอมหวานไปด้วยวิธีสกปรก

“ไง! จูบกับพี่ผัวตัวเองมันก็ไม่เลวเสมอไปหรอกใช่ไหม” แมทธิวยิ้มเยาะอย่างมีชัยก่อนจะเผลอลืมตัวปล่อยแขนของหญิงสาวให้เป็นอิสระนั้นเลยทำให้เพียงตะวันมีโอกาสที่จะผลักอกคนเลวตรงหน้าให้ถอยห่างพร้อมทั้งตวัดวาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าหล่อคมคายเข้าเต็มแรง

“คุณมันเลว! สักวันคุณต้องเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน” คาดโทษเสร็จ ก็ออกตัววิ่งหนีออกมาในทันทีไม่อยากยืนอยู่ให้เขารังแกอีกต่อไป

ร่างสูงได้แต่ยืนมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ วิ่งหายลับสายตาไปอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกมากมายที่ตีกันอยู่ในหัวไม่รู้จบ คำพูดทุกๆ คำที่หล่อนฝากฝังเอาไว้ยังคงดังก้องไม่หายไปตามเจ้าของมันอย่างที่คิดเอาไว้ก่อนรอยยิ้มเยือกเย็นจะปรากฏขึ้นในเวลาต่อมา...

“คนที่จะต้องเสียใจมันต้องเป็นคุณต่างหากตะวัน ไม่ใช่ผม!”

คฤหาสน์คาร์ลอส

‘เพชรน้ำหนึ่ง สุทธิรัตน์กมล’ นางพยาบาลสาววัยยี่สิบเจ็ดปีหมาดๆ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคฤหาสน์สีขาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกวิเศษเสียจนบรรยายไม่ถูกถึงความตระการตราของมันเมื่อแรกเห็น ทุกๆ คำบอกเล่าดูเฉยๆ ไปเลยเมื่อได้มาเห็นของจริงที่น้อยคนนักจะได้มีโอกาสได้รับอนุญาตให้เข้ามา และหนึ่งในนั้นก็คือเธอที่สามารถสอบผ่านและถูกเลือกให้เข้ามาดูแลคุณชายคนเล็กของบ้านที่ตอนนี้นั้นป่วยหนักและต้องการพยาบาลส่วนตัวมาคอยให้การช่วยเหลือในทุกๆ เรื่องไม่ว่าจะเป็นสุขภาพหรือแม้แต่อาหารการกินต่างๆ

“คุณคือคุณเพชรน้ำหนึ่งใช่รึเปล่าครับ” เสียงหนึ่งดังแว่วขึ้นจากด้านหลัง เมื่อหันไปหญิงสาวก็ต้องฝืนยิ้มกลับไปให้เจ้าของคำถาม

“ใช่ค่ะ ว่าแต่คุณคือ..”

“ผมราฟัสครับ เป็นมือขวาของคุณไมล์ ตอนนี้คุณชายกำลังพักผ่อนรอที่จะพบคุณอยู่ที่สระว่ายน้ำด้านใน เชิญตามผมมาครับผมจะพาคุณไปรู้จักกับท่าน”หญิงสาวพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายก่อนที่ราฟัสจะอาสาช่วยถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กให้ตามลำดับเพราะงานที่ได้รับมอบหมายนั้นจำต้องทำให้เธอเดินทางมาไกลอีกทั้งยังต้องเข้ามาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้จนกว่าจะครบกำหนดสามเดือนนับต่อจากนี้เป็นต้นไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

หญิงสาวเดินตามชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มาจนถึงด้านในของคฤหาสน์ที่ถูกแบ่งออกมาเป็นโซนๆ อย่างเป็นระเบียบโดยทางด้านซ้ายนั้นเป็นคอกม้าและสนามหญ้าขนาดใหญ่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาข้างๆ นั้นเป็นทุ่งดอกไม้หลากสีสันที่กำลังแข่งกันบานสะพรั้งไปทั่วท้องทุ่ง ดวงตากลมโตของเด็กบ้านนอกจนๆ ที่มีความฝันอยากจะเป็นนางพยาบาลถึงได้ตั้งใจเรียนจนได้ทุนมาเรียนต่อ อีกทั้งยังเดินทางมาไกลเพื่อทำงานและเรียนรู้ภาษาเบิกโพลงขึ้นให้กับภาพสวยงามตรงหน้า ราวกับทุกสิ่งนั้น อยู่ในความฝันหรือไม่ก็ภาพวาดที่เคยได้เห็นทั่วไปไม่มีผิด

“ถึงแล้วครับ” เสียงเข้มที่ดังขัดขึ้นทำให้หญิงสาวต้องสะบัดทุกสิ่งให้จบลงก่อนจะหันไปมองประตูบานใหญ่ตรงหน้าอย่างงุนงงสับสน

“ด้านในประตูนี้จะเป็นโซนของสระว่ายน้ำนะครับ ส่วนอีกฝั่งทางด้านหลังของตัวคฤหาสน์จะเป็นสุสานของนายท่านทั้งสองซึ่งคนนอกจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปที่นั่น คุณชายกำลังรอคุณอยู่ข้างใน ผมจะเอากระเป๋าของคุณไปเก็บให้ก่อน แล้วจะแวะกลับมารับไปส่งที่ห้องพักอีกทีก็แล้วกันนะครับ” ไม่ทันจะได้รับคำตอบจากอีกฝ่ายราฟัสก็หมุนตัวและเดินจากไปในที่สุด

เพชรน้ำหนึ่งลอบสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ เพื่อรวบรวมความกล้าให้ตัวเองก่อนที่มือเล็กจะค่อยๆ ผลักประตูไม้ขนาดใหญ่เข้าไปด้านในจนได้ ภาพที่ได้เห็นตรงหน้าทันทีที่นำพาตัวเองเดินเข้ามาด้านในนั้นคือสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นาๆ พันธ์แต่กลับไร้ซึ่งวี่แววคุณชายคนเล็กที่น่าจะรอเธออยู่ด้านใน จะมีก็แต่สุนัขสีขาวน่ารักตัวน้อยเท่านั้น ที่นั่งกระดิกหางต้อนรับอยู่ตรงเก้าอี้สีขาวเบื้องหน้า