รอยรัก ปรารถนาเถื่อน

บทที่6

“ไปทำงานที่ห้องพักของฉันค่ะ”

“ไม่ได้! เอกสารนี้เป็นเอกสารสำคัญและมีมูลค่ามากหากเทียบเป็นค่าเงินของประเทศคุณ ถ้าข้อมูลเกิดรั่วไหลออกไปคุณคิดว่าตัวเองจะมีปัญญาชดใช้ให้กับผมไหม นั่งทำที่นี่ ถ้าทำไม่เสร็จห้ามออกไปจากห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว!” คำสั่งเผด็จการดังขึ้นก่อนจะลากเอาแม่ตัวดีให้เดินตามมาที่เก้าอี้นวมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกวางเอาไว้ข้างๆ กับโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเขา หลังจากกดร่างเล็กให้ล้มลงไปนั่งที่เก้าอี้เสร็จสรรพแมทธิวก็เบี่ยงตัวเดินหนีมาล้มตัวลงนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองตามเดิม และไม่ลืมที่จะสอดสายตาจ้องมองหญิงสาวอยู่เป็นระยะๆ

ทางด้านเพียงตะวันเองก็ไม่เข้าใจอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของชายหนุ่มเอาเสียเลย แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องอดทนให้มากกว่านี้ เพราะหากจะทำให้เขาเชื่อใจว่าเธอกับน้องชายของเขานั้นรักกันด้วยใจจริงแล้วล่ะก็ วิธีนี้เท่านั้นที่จะเป็นการพิสูจน์ให้เขาได้เข้าใจว่ารักแท้บางครั้งก็ไม่ได้วัดกันที่ข้าวของเงินทองเสมอไป!

กระทั่งเมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงบ่าย คนที่ทุ่มเวลาทั้งหมดเพื่องานก็วางมือจากทุกสิ่งก่อนจะปรายตามองคนที่ก่อนหน้านี้เคยนั่งตรวจเอกสารตามคำสั่งด้วยท่าทางขยันขันแข็ง ทว่าตอนนี้กลับฟลุบหน้าหลับคากองเอกสารไปเสียได้ ยามเมื่อได้เห็นแมทธิวโกรธจนอยากจะลุกขึ้นไปกระชากหล่อนขึ้นมาด่าว่าเสียให้เข็ด แต่พอเหลือบไปเห็นรอยยิ้มบางๆ ของเจ้าตัวที่กำลังคลี่ออกมาให้เห็นถึงความสบายยามเมื่อได้พักสายตานั้น เขาก็ทำลายความสุขน้อยๆ นั่นของเธอไม่ลง

ร่างสูงตัดสินใจลุกขึ้นก่อนจะพาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทุกอย่างในชีวิต กระทั่งตอนนี้หล่อนก็ยังเป็นอยู่ นิ้วที่ทำท่าจะเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าหวานเพียงสักครั้งจำต้องหยุดค้างเมื่อหวนกลับไปคิดถึงสิ่งที่เธอฝากเอาไว้ก่อนจาก แมทธิวหมุนตัวหนีก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันทีที่ฟื้นคืนสติขึ้นมาได้ ชายหนุ่มเฝ้าแต่นึกคาดโทษตัวเองในใจที่เกือบๆ จะเผลอไผลให้กับใบหน้าจอมปลอมที่หล่อนใช้ยั่วยวน

จะไม่มีอีกแล้วผู้ชายโง่เง่าคนเดิมที่เคยบูชาความรัก นับต่อจากนี้จะมีแต่เขา ซาตานร้ายที่จะกระชากหน้ากากปลอมๆ ของหล่อนให้น้องชายของเขาได้เห็น!

เพียงตะวันตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ต้องพบกับความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ร่องรอยใดๆ จากชายหนุ่มผู้ซึ่งก่อนหน้านี้ยังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานสุดหรู เหลือไว้แต่เพียงความว่างเปล่า หญิงสาวเหลือบไปมองนาฬิกาก่อนจะตกใจอย่างหนักเมื่อพบว่ามันกำลังตีบอกเวลาสองทุ่มกว่า อาจเพราะความเหนื่อยอ่อนจากการนอนไม่หลับเมื่อคืนที่ผ่านมาเลยทำให้เธอเผลอหลับไปนานถึงขนาดนี้ได้ หญิงสาวนึกโทษตัวเองในใจก่อนจะรีบตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าจนกระทั่งประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมๆ กับการปรากฏตัวของแมทธิวกับซาร่าที่เดินควงแขนกันเข้ามาด้านในพร้อมน้ำเสียงหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างมีความสุข

“อุ้ยตายจริง! ทำไมหล่อนถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะคะแมท นี่อย่าบอกนะคะว่าคุณกับน้องชายแบ่งๆ กันใช้” คำดูถูกเหยียดถามถูกถามขึ้นทันทีที่สายตาโฉบเฉี่ยวของนางแบบหันมาเจอกับหญิงสาวอีกคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โซฟา

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับซาร่า ผู้หญิงจืดชืดแบบนี้ไม่ได้ทำใจของผมหวั่นไหวได้เลยสักนิด แต่ถ้าเป็นคนที่เร้าร้อนถึงใจก็ว่าไปอย่าง”

“ปากหวานจังเลยนะคะ อย่างนี้ต้องให้รางวัลแล้วสิ” จบคำหวานริมฝีปากบางสวยก็แนบชิดให้คนตรงหน้าเป็นรางวัลของคำพูดที่เป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่ง เพียงตะวันเฝ้ามองชายหญิงที่กำลังแลกจูบอันเร้าร้อนตรงหน้าด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก ก่อนจะเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวลุกขึ้นเผชิญหน้ากับคนทั้งคู่ในเวลาต่อมา

“ฉันทำงานที่คุณสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าคุณไม่มีอะไรจะใช้ดิฉันแล้ว ดิฉันคงต้องตัวกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักของตัวเองบ้าง”

“เชิญ! อย่าลืมปิดประตูให้ผมด้วยนะครับ ผมไม่ชอบให้ใครเข้ามาขัดจังหวะตอนที่กำลังพักผ่อน” หญิงสาวพยักหน้ารับคำสั่งอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินออกมาจากห้องในที่สุด ใบหน้าหวานส่ายไปมาให้กับช่วงเวลาหนึ่งของอารมณ์ที่รู้สึกไม่พอใจกับภาพที่ได้เห็น ทั้งๆ ที่เขาจะไปทำอะไรหรือจูบกับใครมันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเธอเลยแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้โกรธ ไม่อยากให้เขากอดจูบใครให้ได้เห็น ทำไมกัน...

ยังไม่ทันจะได้ค้นหาคำตอบให้ตัวเองประตูห้องที่เธอเพิ่งจะเดินออกมากลับถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงของแมทธิวที่เดินตามออกมา

“คุณมีอะไรจะใช้ฉันอีกเหรอคะ”

“เปล่าครับ ผมก็แค่จะนำสิ่งนี้มาให้คุณ มันคือค่าจ้างล่วงเวลา ต่อจากนี้หากผมใช้งานคุณนอกเหนือเวลางานอีกผมจะจ่ายส่วนต่างให้ทุกครั้ง พรุ่งนี้เก้าโมงเช้าพบกันที่ล็อบบี้ ผมจะพาคุณเข้าบริษัทด้วยกัน” เพียงตะวันพยักหน้ารับคำเข้าใจแทนคำตอบ รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยแต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่ากำลังหงุดหงิดอะไรแน่ ครั้นจะเดินหนีต้นแขนก็ถูกรั้งเอาไว้

“ดูคุณอารมณ์ไม่ค่อยดี มีอะไรรึเปล่าครับ”

“เปล่านี่ค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร!”

“แต่ผมว่าเป็นนะครับ หรือบางที...” ถามยังไม่ทันจบก็แสร้งทำหน้าใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยถามต่อประโยคที่ชะงักค้างเอาไว้ออกไป

”คุณคงไม่ได้กำลังหึงผมกับซาร่าใช่ไหมครับ” เพียงตะวันแสร้งเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก

“ฉันจะไปหึงคุณกับคู่ขาของคุณทำไมกันละคะ ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างฉันก็มีคนที่ฉันรักอย่างไมล์อยู่แล้วทั้งคน ฉันคงไม่โง่เง่าถึงขนาดยอมทิ้งผู้ชายดีดีอย่างไมล์เพื่อไปหึงคนอย่างคุณหรอกค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เพียงตะวันตอกกลับไปด้วยคำพูดที่เจ็บแสบไม่แพ้กันไม่หวังจะเตือนสติคนตรงหน้าให้เลิกหลงตัวเองเสียบ้างเพราะถึงแม้ว่าจะทั้งหล่อและรวยล้นฟ้าแค่ไหนแต่หากเทียบกับนิสัยใจคอแล้วนั้นมันช่างต่างกับไมล์น้องชายอย่างสิ้นเชิง

“ทำไม! คนอย่างผมมันเป็นยังไง!” แมทธิวขบกรามแน่นข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ก่อนจะตวาดถามพร้อมกระชากต้นแขนเรียวให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับตนเองอีกครั้งก่อนจะกดร่างเล็กที่กำลังออกตัวดิ้นรนขัดขืนติดกำแพงข้างห้องอย่างแรง