รอยรัก ปรารถนาเถื่อน

บทที่8

“ว่าไงจ๊ะเจ้าตัวเล็กน่ารักจังเลย ว่าแต่แล้วนี่เจ้านายของแกไปอยู่เสียทีไหนกัน เขาดุมากรึเปล่า แล้วหล่อมากไหมนะ” หญิงสาวค่อยๆ ย่อตัวเอ่ยถามสุนัขตรงหน้าก่อนจะอมยิ้มให้กับตัวเองเพราะรู้ว่าไม่มีวันได้รับคำตอบจากมันอย่างแน่นอน ภาพนั้นถูกจับจ้องดโดยสายตาคมเข้มของไมล์ที่ผลีกตัวเดินไปหยิบเอาของว่างของเจ้า ‘ทาโร่’ สุนัขพันธ์ชิสุแสนรักมาให้แต่กลับต้องเจอกับภาพของหญิงสาวที่กำลังย่อตัวพูดคุยกับมันอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

“นี่คุณกำลังพูดอยู่กับสุนัขอยู่เหรอครับ” น้ำเสียงที่ดังขัดจังหวะจากด้านหลังส่งผลให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกก่อนจะหมุนเคว้งไปตามเสียงที่ดังขึ้นแต่ยังไม่ทันไรขาทั้งสองข้างนั้นกลับสะดุดกันเองจนทำให้เธอเกือบๆ ที่จะเสียหลักพลาดท่าตกลงไปยังสระว่ายน้ำเบื้องหน้า โชคยังดีที่ไมล์นั้นไวกว่ากระโจนเข้าหาก่อนจะตวัดคว้าเอาเอวเล็กไว้ได้ทันเวลา

“คะ...คุณ!” เสียงหวานดังขึ้นอย่างตกใจอย่างหนักขณะที่มือทั้งสองข้างค่อยๆ โอบกระชับรอบคอของคนตรงหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรก็ไม่ปานเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าตัวเองนั้นจะพลัดตกลงไปในน้ำเข้าจริงๆ

“อยู่เฉยๆ ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะค่อยๆ ดึงตัวของเราขึ้น” ใบหน้าหวานพยักรัวๆ ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีจนเมื่อชายหนุ่มสามารถดังทั้งตัวเองและหญิงสาวให้โน้มกลับเข้ามาได้สำเร็จทั้งสองถึงได้รีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อนไปด้วยแบบนี้”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่คุณคือพยาบาลคนใหม่ที่จะมาดูแลผมตลอดเวลาสามเดือนใช่ไหมครับ” เพชรน้ำหนึ่งพยักหน้ารับคำถามอย่างรวดเร็วพลางมองสำรวจชายหนุ่มเบื้องหน้าไปด้วยอีกที ความหล่อเหลาของสองพี่น้องตระกูลคาร์ลอสที่ใครๆ ต่างก็พากันพูดถึงเป็นเช่นนี้นี่เองหญิงสาวถึงได้เข้าใจแล้วว่าทำไมบรรดาเพื่อนพยาบาลด้วยกันถึงได้อิจฉาเธอนักเมื่อได้รู้ว่าเธอนั้นได้รับเลือกให้เดินทางมาที่นี่ในวันนี้

“หน้าผมมีอะไรอย่างนั้นเหรอครับ” ไมล์จำต้องเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งก่อนจะลอบมองหญิงสาวเพื่อรอเอาคำตอบ

“อ้อ..เอ่อ เปล่าค่ะ คุณแค่หล่อ...คือฉันหมายถึงว่าเพื่อนๆ ร่วมอาชีพของฉันต่างพากันพูดถึงคุณกับพี่ชายว่าหล่อมาก พอวันนี้ได้โอกาสมาเห็นตัวจริงเสียงจริงฉันเลยเชื่อพวกเขาแล้วล่ะค่ะว่าคุณหล่อมากจริงๆ” ชายหนุ่มได้แต่ยกมือขึ้นเกาต้นคอตัวเองแก้เขิลให้กับคำชมที่ไม่มีท่าว่าจะอ้อมค้อมของหญิงสาวเข้า นับว่าหายากมากที่จะมีใครสักคนกล้าที่จะเอ่ยปากชมเขาตรงๆ ต่อหน้า เหมือนที่เธอกำลังทำอยู่

“ขอบคุณครับ ว่าแต่เมื่อครู่คุณคุยกับเจ้าทาโร่อยู่เหรอครับ”

“มันชื่อทาโร่เองเหรอคะ น่ารักจังเลยค่ะ สวัสดีจ๊ะเจ้าทาโร่ ฉันชื่อเพชรน้ำหนึ่งนะ เรามาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ” ไมล์ยิ้มรับคำชมจากพยาบาลสาวตรงหน้าอย่างเป็นมิตร เธอเป็นอีกคนรองมาจากเพียงตะวันคนรักที่ทำให้เขารู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อแม้ว่าจะเพิ่งได้พบกันแต่ชายหนุ่มก็เชื่อว่าพยาบาลคนนี้คงจะทำให้ชีวิตที่เงียบเหงาสามเดือนที่เฝ้ารอคนรักพิสูจน์ตัวเอง ให้ไม่น่าเบื่ออีกต่อไปอย่างแน่นอน

หลังจากแนะนำตัวเองคร่าวๆ ให้คุณชายคนเล็กของคฤหาสน์และเหล่าแม่บ้านน้อยใหญ่ได้รู้จักแล้วเพชรน้ำหนึ่งก็ถูกแม่บ้านใหญ่เดินมาส่งถึงห้องพักที่อยู่ชั้นบนของตัวคฤหาสน์ตามคำสั่งของเจ้านายคนเล็กหญิงสาวยังคงตื่นตาตื่นใจให้กับสิ่งตรงหน้าที่เห็น ทุกๆ อย่างที่นี่สวยงามและนับเป็นบุญตาของเธอจริงๆ ที่ได้มาสัมผัสความหรูหราในแบบฉบับคนรวยระดับหมื่นล้านเข้าแบบนี้

“ห้องของคุณชายจะอยู่ข้างๆ ห้องของคุณนะคะ เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นกะทันหันคุณจะได้ไปให้การช่วยเหลือคุณชายได้ทันเวลา ส่วนนี่คือเครื่องสื่อสารที่คุณชายจะใช้ติดต่อสื่อสารกับคุณเผื่อว่าเหตุการณ์ฉุกเฉินค่ะ” นาตาลี แม่บ้านใหญ่ที่ทำหน้าที่ดูแลและควบคุมความเรียบร้อยของคฤหาสน์มาตั้งแต่สมัยที่พ่อและแม่ของคุณชายทั้งสองยังมีชีวิตอยู่เอ่ยขึ้น ก่อนจะส่งเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กไปให้คนตรงหน้า

“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง แล้วนี่ถ้าเกิดว่าฉันอยากจะออกไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ข้างๆ คอกม้าได้รึเปล่าคะนาตาลี”

“ได้ค่ะ วันนี้คุณชายอนุญาตให้คุณพักผ่อนได้เต็มที่ คุณสามารถเดินชมที่นี่ได้ตามสะดวก หากแต่ด้านหลังที่เป็นสุสาน...” แม่บ้านสูงวัยหยุดชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่เพชรน้ำหนึ่งนั้นจะเป็นฝ่ายสวนขึ้นเองเมื่อรู้ว่าแม่บ้านนั้น จะออกปากห้ามไม่ให้เธอไปที่สุสานที่ว่า...

“อ้อ เรื่องนั้นฉันทราบมาจากราฟัสแล้วค่ะว่าห้ามคนนอกเข้าไปที่นั่นหากไม่ได้รับอนุญาติ ถ้ายังไงฉันขอแค่แวะไปเดินชมดอกไม้เฉยๆ ก็แล้วกันนะคะ” หญิงสาวยิ้มหวานขึ้นเมื่อกล่าวจบก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องพักของตัวเองเพื่อจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดลำลองง่ายๆ สบายตัวตามนิสัยที่ออกจะเกินหญิงไปบ้างในบางครั้ง ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพักมุ่งหน้าสู่ทุ่งดอกไม้แสนสวยพร้อมกับกล้องถ่ายรูปในมือ

ภาพของหญิงสาวที่กำลังใช้กล้องถ่ายรูปเครื่องเล็กจิ๋วยืนถ่ายรูปตัวเองคู่กับทุ่งดอกไม้อยู่ในสายตาของไมล์ที่เฝ้ามองเธอผ่านหน้าต่างของห้องนอนตลอดเวลา ชายหนุ่มอดที่จะอมยิ้มให้กับความน่ารักของพยาบาลคนใหม่ของตัวเองขึ้นมาไม่ได้ เธอน่ารักและดูเป็นมิตรพาลทำให้คนที่ได้มองและได้อยู่ข้างๆ ล้วนแล้วแต่อยากจะอมยิ้มตามไม่ได้

ช่างเหมือนกันเสียจนน่าตกใจ...

ผู้หญิงคนนี้ช่างมีอะไรหลายๆ อย่างเหมือนกับเพียงตะวันของเขามาก ไม่ว่าจะเป็นนิสัยที่น่ารักเป็นกันเองหรือแม้แต่การชอบถ่ายรูปนั้นด้วยอีก แต่ถึงเหมือนกันแค่ไหนอย่างไรเสียผู้หญิงที่เขารักและอยากจะใชีชีวิตคู่ด้วยนั้น คงจะมีแต่เพียงตะวันคนนั้นคนเดียวเท่านั้น

เมื่อคิดเสร็จก็ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่เขาจะต้องมาแอบมองหญิงสาวคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักของตัวเองอีกต่อไป มือหนาจัดการกระชากผ้าม่านห้องนอนเข้าหากัน

และไม่คิดสนใจพยาบาลคนใหม่นั้นอีกเลย