“อะไรของเธอ ฉันก็พูดตามปกติของฉัน แปลกตรงไหน อย่ามัวพูดมาก รีบๆ เข้าไปเร็วเข้า จะได้เรียนให้มันจบๆ ไป”
แทนที่จะสำนึก กลับสั่งให้ฉันเข้าไปในห้อง เฮอะ! เรื่องอะไรจะยอมกันเล่า! สั่งใครก็สั่งได้ แต่มาสั่งฉันล่ะก็ฝันไปเหอะ!
“ฉันไม่เข้า! อย่ามาคิดใช้อำนาจอวดเบ่งกับฉันนะไอ้คุณชายลูกแหง่!”
“อะไรของเธอ รับค่าสอนไปแล้วจะเบี้ยวไม่สอนหรือไง”
“รับค่าสอนที่ไหนล่ะ คุณหญิงแม่ของนายให้มาแค่ค่าเสียเวลา ค่าสอนอะไรยังไม่ได้สักบาท อย่ามาขี้ตู่นะยะ เรื่องเงินฉันจำแม่นนะขอบอก =3=*” ฉันกอดอกทำปากตุ่ยเถียงกลับ หมอนั่นพ่นลมหายใจแล้วทำหน้าแบบจะขำก็ไม่ขำ พึมพำออกมาให้พอได้ยิน
“เชื่อเขาเลย ขี้งกอย่างที่พี่ธามว่าจริงๆ ด้วย”
“นี่นาย พูดอะไรฉันได้ยินนะยะ = =*”
ว่าแล้วก็ฟาดป้าบไปที่แขนหมอนั่นทีนึงเต็มๆ พอร์ชขมวดคิ้วจนแทบผูกกันเป็นโบ ก่อนเอื้อมมือมาจับหัวฉันด้วยมือข้างเดียวแล้วดึงเข้าหาตัวเอง พยายามให้เข้าไปในห้อง
