อย่านะ! อย่านะค้า!! พรู่ดดด!
1023 Words
ฉันสะบัดตัวเบี่ยงออกแล้วรีบลุกขึ้นยืน เขายอมปล่อยแต่โดยดีโดยมีท่าทีเสียดายนิดๆ ก่อนจะยกมือข้างที่จับแขนฉันเมื่อครู่ขึ้นมาอังจมูกคล้ายๆ สูดดมกลิ่นอะไรอย่างนั้น... โรคจิตชัดๆ -_-;;
“ก็... คนอื่นไม่น่ารักโดนใจพี่นี่นา อีกอย่างพี่ชอบผู้หญิงน่ารักใสๆ ไม่ต้องโบกเครื่องสำอางหนา เวลาจูบจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะกินสารอะไรต่ออะไรเข้าไป แต่งหน้าน้อยๆ ริมฝีปากชมพูใสๆ แบบน้องอองฟองสิดี ไม่ต้องกินลิปสติกเข้าไป ไม่เสี่ยงเป็นมะเร็งง่ายๆ”
หมอนั่นว่าพลางทำตาหวานเยิ้ม ขณะที่ฉันชำเลืองมองหาทางหนีทีไล่ไปยังประตู บอกตัวเองให้รีบออกจากห้องนี้ก่อนที่หมอนั่นจะหาทางมากินเครื่องสำอางบนหน้าฉัน -_-;;
“ถ้าคุณยังขืนลวนลามฉันด้วยคำพูดอยู่ล่ะก็ ฉันแจ้งความคุณข้อหาหมิ่นประมาทแน่”
ไม่รู้จะขู่อะไรก็เอากฎหมายเข้าขู่ซะเลย ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันเข้าข่ายหมิ่นประมาทหรือเปล่า =w=;;
“ฮึๆ ก็เอาสิครับ ถ้าน้องอองฟองอยากจะแจ้งนะ เสียเงินไม่เท่าไหร่แลกกับได้จูบน้องอองฟองสักจูบก็ถือว่าคุ้ม”
เอาแล้วยัยอองฟองเอ๊ย! รีบออกจากที่นี่โดยด่วนเลย! เท่านั้นฉันก็ไม่รั้งรอที่จะอยู่ต่อไป รีบถลาไปยังประตูหมายจะออกไปข้างนอก แต่ร่างสูงก็ปราดตัดหน้าไปสับกลอนประตูฉับเสียอย่างนั้น ฉันอ้าปากค้าง เหงื่อแตกพลั่กเมื่อเขาหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“คิดว่าจะหนีรอดหรือ”
“ยะ...อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ ไม่งั้นฉันเอาเรื่องคุณถึงที่สุดแน่!”
ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่เสียงดังไว้ก่อน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะเขาเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ ขณะที่ฉันถอยหลังร่นไปเรื่อยๆ และก่อนที่ฉันจะได้หมุนตัวหนี เขาก็ถลามารวบเอวฉันไว้แล้วรั้งเข้าหาตัว
“ฮะ...เฮ้ย! O_O!”
“เรามาสนุกกันดีกว่านะครับน้องอองฟอง ^-^”
ไม่ทันที่ฉันได้ปฏิเสธหรือตอบรับใดๆ หมอนั่นก็โน้มหน้าเขามาใกล้... ใกล้... ใกล้เสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แหมมม... มองใกล้ๆ แล้วอีตาพี่ธามนี่หล่อโลกตะลึงอยู่เหมือนกันนะ สนองไปสักทีดีมั้ยเนี่ย =///= เอ๊ะ!?! มะ...ไม่ใช่ละ มันไม่ใช่แล้วโว้ยยย! ต้องหนีต่างหากเล่า! =O=!
“อย่านะ! อย่านะค้า!! พรู่ดดด! =3=!”
จังหวะที่เขาเกือบจะจูบฉันก็ร้องลั่นพลันรวบรวมน้ำลายทั้งหมดที่มีในปากพ่นใส่หน้าเขาทันใด ได้ผลทันควัน หมอนั่นผงะหงาย ปล่อยมือออกจากฉันแล้วขยี้หน้าตาตัวเองเป็นพัลวัน
“เอ้ย! ทำอะไรเนี่ย เหม็นชะมัดเลย บ้าไปแล้วหรือไง!”
คำถามนั้นควรจะเป็นของฉันต่างหากเฟร้ยยย! =O=* แต่ฉันก็ไม่อยู่รอตอบ พอโอกาสมาถึง ฉันก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รี่เข้าไปปลดล็อกประตูแล้วผลุบออกไปด้านนอกอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งให้อีตาอาเสี่ยหน้าหล่อดมน้ำลายฉันอย่างสุขีตามลำพัง
วันนี้รอดมาได้แล้ว ชาตินี้ก็ขออย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลยนะตาบ้าเอ๊ย! -_-*
จากเหตุการณ์เคราะห์ซ้ำกรรมซัดทั้งหลายทั้งปวง ทำให้ฉันต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดคาบเรียนในวันนี้ จนเพื่อนสนิทอย่างยัยใบเฟิร์นต้องเหลียวมามองแล้วมองอีก ด้วยเห็นว่าสีหน้าฉันนั้นแลดูไม่สบอารมณ์ยิ่ง แน่นอนว่ายัยนี่ก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากปากฉันเรียบร้อย กระทั่งเลิกคลาส เธอจึงเริ่มเอ่ยปากสนทนากับฉันเป็นประโยคแรกหลังจากเงียบกันมานานกว่าสองชั่วโมง
“แกจะทำหน้าอมส้วมตลอดไปทำไมวะไอ้อองฟอง เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะน่า จะมาคิดให้ปวดหัวทำไมอีก”
เดาได้ทันทีว่ายัยใบเฟิร์นต้องหมายถึงเรื่องที่อีตาธามเกือบจะจูบฉันเป็นแน่ =_= ฉันรีบยกมือขึ้นเป็นปางห้ามญาตินัยปฏิเสธว่าสิ่งที่ฉันคิดหาได้ใช่เรื่องนั้นแต่อย่างใด
“อ๋อ ไม่ใช่เรื่องนี้ก็คงเป็นเรื่องค่าหอใช่มั้ยที่แกคิดไม่ตก”
ใบเฟิร์นเลิกคิ้วสูง เดาคำตอบถัดไปได้อย่างแม่นยำราวกับเข้ามาในสมองของฉันได้ยังไงยังงั้น ฉันพยักหน้ารับน้อยๆ แล้วลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยอมรับเลยว่าเรื่องเงินนี่เป็นปัญหาที่คิดไม่ตกจริงๆ เฮ้อออ =3=
“ฉันก็บอกแกแล้วไงว่ายืมฉันก่อนก็ได้ มีแล้วค่อยคืน จะคิดแล้วคิดอีกให้มันรกสมองทำไมวะแก”
“เงินมันไม่ใช่น้อยๆ นะใบเฟิร์น ยืมแกมา แล้วแกจะเอาเงินที่ไหนใช้”
“เยอะแยะ แกไม่ต้องห่วงหรอก เงินแค่หมื่นหน่อยๆ แค่นี้จิ๊บๆ มีเมื่อไหร่ค่อยคืน”
“อือ ขอบใจนะ”
“โอ๊ย ขอบจงขอบใจอะไร เพื่อนกัน ช่วยได้ก็ช่วย ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรนักหรอก”
ใบเฟิร์นว่าพลางล้วงเอาตลับแป้งพัฟออกจากกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงหูฉี่มาตบๆ บนใบหน้าเบาๆ ราวไม่สนใจเท่าไหร่นัก
ความจริงฉันเองก็ว่าไปตามมารยาทอย่างนั้นแหละ =_= ฉันรู้ดีว่าบ้านยัยนี่รวยแค่ไหน เรียกว่าเกิดมาบนกองเงินกองทองเลยดีกว่า เนื้อตัวมีแต่ของแบรนด์เนมที่ราคามากกว่ารายจ่ายของฉันแต่ละเดือนหลายเท่า ก็เป็นไฮโซนี่ จะมีตังค์เยอะกว่าชาวบ้านชาวช่องก็ไม่แปลก และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันรบกวนเพื่อนคนนี้เรื่องเงินๆ ทองๆ ซึ่งเธอก็เข้าใจปัญหาของฉันและช่วยเหลือมาตลอดตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่จะปฏิเสธไม่ช่วยเหลือฉัน
- Writer
