จอมเฉิ่ม: EP4

1337 Words

เดินมาที่โรงรถทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่มีรถใช้ รถที่จอดเรียงกันอยู่นี่ไม่ใช่ของฉันสักคัน “ลุงกล้วยคะ” ฉันเรียกชายวัยกลางคน เขาเป็นคนขับรถของคุณวิลพ่อของคุณเวลล์นั่นแหละ “ครับ” “ลุงไปส่งเพียงที่ห้างได้ไหมคะ” ถึงฉันจะรู้ว่าที่นี่คือจังหวัดอะไร แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าต้องเดินทางยังไง ขึ้นรถตรงไหน ให้ฉันปรับตัวได้เต็มที่ก่อนแล้วจะไม่อาศัยใครเลย “เอ่อ…คือ” ลุงกล้วยมองไปทางด้านหลังของฉันแล้วก้มหน้าก้มตา สามีตัวดีเดินตามออกมานี่เอง “เธอไม่มีสิทธิ์สั่งงานใครในบ้าน พ่อฉันไม่อยู่ คำสั่งของฉันเด็ดขาดที่สุดแล้ว” คุณเวลล์พูดเสียงเรียบ หน้าตาก็เฉยชา “กับแค่ให้พาไปห้างเองนะคุณ” ฉันย้อนเขากลับไป แค่นี้ก็พาไปไม่ได้หรือไง “ต้องให้ย้ำหรือไงว่าเธอไม่มีสิทธิ์สั่งงานใคร” “สั่งผัวได้ป้ะ” ฉันกอดอกแล้วแสดงสีหน้ายียวน ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เขา แต่สามีดันถอยหนีราวกับรังเกียจกันเหลือเกิน “ไปส่งเค้าหน่อยได้ไหมค้า” ฉันลากเสียงยาน คุณเวลล์เบิกตาโพลง แล้วถอยหลังกรูด ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ร่างนี้ก็ออกจะสวย เพียงแต่เมื่อก่อนไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัวแค่นั้นเอง “ไปส่งหน่อย” ฉันร้องขออีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง สื่อให้รู้ว่าต้องการจริง ๆ ไม่ได้กวนเขาเล่น “มอเตอร์ไซค์รับจ้าง!” เขาพูดกระแทกเสียงใส่หน้าฉัน จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์หลังงาม “ฝากไว้ก่อนเถอะ!” ฉันตะโกนตามหลังไปแล้วหันกลับมาหาลุงกล้วย ทว่าลุงเดินหนีหายไปแล้ว อะไรกันเนี่ย ก็อย่างว่าในนิยายก็มีอยู่แค่ไม่กี่คนในบ้านที่อยู่ข้างยายเพียงนี่ มาเป็นกาฝากบ้านเขานี่เนอะ ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว! ฉันนึกขึ้นได้ว่าเพียงรักก็มีเพื่อน เลยเอาโทรศัพท์มากดโทรออก ยูมิ “ฮัลโหลเพียง ว่าจะโทรหาเลย” รอสายไม่นาน ปลายสายก็รับ เสียงของเธอคล้าย ๆ ยายรุ้งเพื่อนฉันเลย แต่ในนิยายยูมิเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น อยู่ไทยมาตลอด นาน ๆ จะกลับไปญี่ปุ่นสักที ถ้าฉันจำเนื้อเรื่องไม่ผิด ช่วงนี้เป็นช่วงที่ยูมิเพิ่งจะกลับมาจากญี่ปุ่น เพราะใกล้จะเปิดเทอมแล้ว จำจากฉากที่นางแบบมาเล่นเปียโนน่ะ “มารับไปห้างหน่อยได้ไหม อยากซื้อของ” ฉันพูดแบบเก้กังไปสักหน่อย “ได้สิ เดี๋ยวเข้าไปรับแวนก่อนแล้วจะไปรับนะ” “โอเค” ระหว่างที่รอเพื่อนมารับ ฉันเดินเล่นชมนกชมไม้เพื่อให้ตัวเองคุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้ จนเห็นรถหรูเลี้ยวเข้ามา ฉันหยุดเดินและมองไปยังรถคันนั้น ไม่กี่วินาทีถัดมา ก็มีเสียงเรียกเข้าที่โทรศัพท์มือถือของฉัน Rrrr ยูมิ รถคันนั้นหรือเปล่านะ “มาถึงแล้วเพียง” ปลายสายบอกทันที “คันสีเหลืองน่ะเหรอ” “อื้อ ก็มีรถคันเดียว” น้ำเสียงของยูมิฟังดูก็รู้ว่าเธอประหลาดใจที่ฉันถามอะไรแปลก ๆ ฉันเดินไปที่รถคันนั้น คนที่นั่งประจำที่คนขับลดกระจกลงและมองฉันผ่านแว่นกันแดด ก่อนที่เธอจะจับแว่นเลื่อนขึ้นคาดไว้บนศีรษะ ไม่ใช่แค่เธอที่ออกอาการตะลึงงัน แต่ฉันก็ตะลึงไม่แพ้กัน น่ารักอะไรขนาดนั้นนะ “ขึ้นรถดิเพียง” อีกคนชะโงกหน้ามา รายนี้ชื่อแวน เธอเป็นสาวประเภทสอง ฉันเห็นสองคนนี้แล้วนึกถึงยายรุ้งและโอโม่ขึ้นมา สายรุ้งก็น่ารักมาก ๆ แต่ก็แฝงความเซ็กซี่เหมือนกับยูมิเลย ส่วนโอโม่ก็มีท่าทาง น้ำเสียงคล้าย ๆ แวนเลย “ร้องไห้ทำไมอะ” แวนเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งมาหาฉันที่ยืนอยู่ด้านข้างฝั่งคนขับ “ไอ้พี่เวลล์ทำไร” แวนถามต่อ แวนเป็นลูกพี่ลูกน้องกับสามีฉันเอง “เปล่า” ฉันส่ายหน้ารัว “ขอเป็นเพื่อนด้วยคนนะ” “ฮะ?” ทั้งแวนและยูมิเอ่ยออกมาพร้อมกันด้วยความงุนงง แล้วฉันจะพูดอะไรได้ล่ะ ฉันแค่คิดว่าตัวเองเป็นคนแปลกหน้าของที่นี่ สองคนนี้ก็ไม่ใช่เพื่อนฉันจริง ๆ เสียหน่อย “ถ้าทำไรไม่ดี ไม่ถูกใจ ขอโทษไว้ก่อนเลยนะ” ฉันว่าฉันคงไม่เหมือนนางเอกตัวจริงของเรื่องนี้แน่ ๆ กลัวจะผิดใจกับสองคนนี้ชะมัด “อะไรวะ” แวนเกาหัวตัวเองแกรก ๆ ส่วนยูมิก็ทำหน้าฉงนอยู่อย่างนั้น และแวนก็พูดต่อ “ไป ๆ ขึ้นรถ” แวนเปิดประตูให้ ฉันก็ขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ อาจเพราะเพื่อนสองคนด้านหน้ารู้สึกแปลก ๆ กับฉัน กระทั่งมาถึงห้างสรรพสินค้า “หาไรกินก่อนป้ะ” ยูมิถามขึ้นมา “ดี กูหิวมาก” ฉันเอามือกุมท้องตัวเองในตอนที่พูดพลางกวาดตามองหาร้านที่น่าสนใจ “กู…” เสียงของแวนดึงฉันให้หันไปหา ฉันเม้มปากตัวเองไว้ ลืมตัวไปสนิทคิดว่าคุยกับรุ้งและโอโม่ “ขอโทษ” ฉันยิ้มแห้งไปให้ “ไม่เป็นไร จะขอโทษเพื่อ? พวกกูก็อยากให้มึงพูดกูมึงมานานละ เวลาคุยกับมึงกูจะได้ไม่ต้องเกร็ง” แวนรีบบอก ฉันก็จำได้ว่าในนิยายเพียงรักนี่เรียบร้อยขนาดไหน “กูไปญี่ปุ่นกลับมารอบนี้เพียงเปลี่ยนไปเลยเหรอวะ” ยูมิยิ้มแหย ยังคงรู้สึกว่าฉันประหลาดอยู่นั่นแหละ “ไม่ดีไงล่ะ” ฉันถาม “ดี!!!” ทั้งสองตอบพร้อมกัน ก่อนจะพากันไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่น เลือกที่นั่งหลบมุมและจัดการสั่งอาหาร “มาห้างนี่จะซื้ออะไร ของใช้เข้าบ้านเหรอ” แวนถามขึ้นมาหลังจากที่ดื่มชาเขียวเย็นเข้าไปดับกระหายแล้ว “มาซื้อเสื้อผ้า กูจะเปลี่ยนลุคจ้ะ” ฉันยักคิ้วข้างเดียว ซึ่งแวนก็ยกมือทาบอกและไล่สายตามองฉัน “เพิ่งคิดได้เหรอยะ” แวนย้อนกลับมา ฉันไหวไหล่อย่างยียวน “จะเอาลุคไหน แต่ถ้าให้เดาก็คงแบ๊วแน่ ๆ” ยูมิถามต่อ ฉันไม่ตอบคำถามในทันที แต่มาให้คำตอบในตอนที่มาเดินเลือกซื้อเสื้อผ้า ฉันใส่ได้ทุกแนว ไม่ใช่ว่าจะเซ็กซี่อย่างเดียว แบ๊วก็ได้ ลุย ๆ ก็ได้ วันนี้ฉันจึงเลือกซื้อไปเยอะ จะเอาของเก่าทิ้งให้หมด “ภายนอกเซ็กซี่แล้ว ภายในล่ะ” ยูมิถามในตอนที่เราพากันเดินมาที่ร้านชุดชั้นใน ฉันเหยียดยิ้มร้ายแล้วหยิบเจ้าตัวจิ๋วที่แขวนเรียงกันอยู่ให้ยูมิดู “จีสตริงจ้ะ” ฉันตอบ แต่ยูมิก็ดูไม่ค่อยเชื่อว่าฉันจะใส่แบบนี้ ฉันจึงยืนยันด้วยการเลือกเพิ่มเติมทั้งแบบกางเกงชั้นในธรรมดาและจีสตริง รวมถึงบราด้วย แล้วนำไปจ่ายเงินทั้งหมด “ผีเข้าเหรอถามจริง” แวนถาม “มึงเสียใจเรื่องคุณเวลล์มากใช่ไหม” ยูมิถามด้วยน้ำเสียงที่เจือความห่วงใย สองคนนี้ดูเหมือนจะดีใจนะที่ฉันจะสลัดลุคเดิมออก แต่ก็คงเป็นห่วงฉันไปในตัว อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองกะทันหันและเปลี่ยนแบบพลิกหน้ามือเป็นหลังมือ “เปล่า ไม่ได้เป็นไร แค่ขัดใจกับการแต่งตัวน่ะ ไม่ต้องห่วงนะ” ฉันระบายยิ้มให้ทั้งสองคน แล้วพากันช้อปปิงต่อจนได้ข้าวของครบตามต้องการ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more