พลิกชะตา ภรรยาจอมเฉิ่ม

CHAPTER 1 Phiangrak’s part “เมื่อไหร่นักเขียนจะมาลงต่อสักทีเนี่ย” ฉันบ่นประโยคเดิมมาเป็นเดือน เหตุเพราะนิยายเรื่องหนึ่งที่อ่านผ่านแอปพลิเคชันนิยายยอดฮิตนั้นไม่มีการอัปเดตตอนใหม่มานานหลายเดือนแล้ว ในตอนที่ฉันค้นหาแนวที่ชอบและเจอเรื่องนี้เข้า ฉันไม่ได้อ่านว่านักเขียนอัปเดตตอนล่าสุดไปเมื่อไหร่ กดอ่านตอนแรกแล้วอ่านเพลิน ๆ มาจนถึงตอนล่าสุดที่นักเขียนลง ไม่มีตอนต่อไปให้ได้อ่าน ฉันถึงได้รู้ว่านักเขียนไม่ได้มาลงตอนใหม่มานานร่วมปีแล้ว ฮือ…ทำไมนิยายที่ชอบและคาใจต้องหายเงียบไปแบบนี้ด้วย ฉันชอบนิยายเรื่องนี้เพราะนางเอกชื่อเดียวกับฉัน ‘เพียงรัก’ เพียงแต่ชื่อเล่นของนางเอกในนิยายชื่อเพียง ส่วนฉันชื่อรัก แก๊งเพื่อนนางเอกมีสาวประเภทสองและผู้หญิง เหมือนแก๊งฉัน และสุดท้ายคือฉันชอบแนวที่แต่งงานกันแต่ไม่ได้รักกัน สุดท้ายแล้วพระเอกโบ้ แต่เรื่องนี้นักเขียนยังเขียนไม่ถึงตอนที่พระเอกโบ้ ฉันได้แต่เฝ้ารอว่าสักวันนักเขียนจะมาลงตอนใหม่ “นักเขียนไม่อัป มึงก็หาเรื่องอื่นอ่านสิรัก” โอโม่เอ่ยเสียงเหนื่อยหน่ายพลางปรายตามองฉันราวกับระอาที่ต้องฟังฉันบ่นประโยคเดิมซ้ำ ๆ “แต่ยังไม่ต้องหาอ่านตอนนี้นะยะ ใกล้ถึงเวลาขันหมากแล้ว” ขันหมากที่โอโม่พูดถึง…งานแต่งสายรุ้ง เพื่อนสนิทอีกคนของฉันน่ะ “อยากได้ผัวแบบ ‘คุณเวลล์’ เว่อร์ ชอบความท้าทาย!” คุณเวลล์ที่ฉันพูดถึงคือพระเอกนิยายเรื่องที่ฉันรออ่านอยู่ พูดแล้วก็เสียดายที่ชีวิตจริงหาผู้ชายแบบพระเอกนิยายที่ชอบไม่ได้สักที ถึงได้ครองโสดอยู่จนถึงทุกวันนี้ คนหล่อ ๆ ดุ ๆ มาดขรึม ปากร้าย นี่หายากจริง ๆ ได้แต่มโนในหัวจินตนาการแสนหวานต่อไป “ยังอีก! เลิกเพ้อแล้วเตรียมตัวค่ะสาว” โอโม่ทำท่าง้างมือจะตีฉัน ฉันจึงต้องกดออกจากหน้านิยาย เก็บสมาร์ตโฟนเข้ากระเป๋า แต่งหน้านิดหน่อยก็ออกไปทำหน้าที่เพื่อนเจ้าสาว ช่วงเวลาของงานที่ฉันรอคอยคือช่วงโยนดอกไม้ ฉันอยากได้ช่อดอกไม้ อยากจะเป็นรายต่อไปที่ได้ลงจากคาน “มึงอย่าบังกู” ฉันพยายามดันโอโม่สุดแรงให้เธอหลบทางให้กับฉัน ตัวสูงบังฉันแทบมิด แล้วอย่างนี้จะแย่งช่อดอกไม้ได้อย่างไรกัน “มึงไม่มีทางได้แน่” โอโม่ยังคงแกล้งบังฉัน ดันฉันออก ไม่ให้ฉันได้รับช่อดอกไม้ง่าย ๆ ฉันจึงรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดดันโอโม่ออกแล้วกระโดดรับช่อดอกไม้ที่เจ้าสาวโยนมา “กรี๊ดดด” ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ ในที่สุดฉันก็จะได้ลงจากคาน! “หน้ากูเกือบทิ่มเลยอีรัก!” ฉันเบะปากใส่โอโม่ อีกทั้งยังไหวไหล่อย่างยียวน ชื่นชมช่อดอกไม้แสนสวยในมือ และในหัวของฉันก็ภาวนาว่าคนที่จะสอยฉันลงจากคาน เป็นคนที่ตรงสเปกฉันทุกอย่าง… @ร้านข้างหน้ามีรัก ติ๊งงง ฉันนั่งทำบัญชีร้านอยู่ ได้ยินแจ้งเตือนจากแอปนิยายว่านักเขียนอัปตอนใหม่ ก็ว่าจะไม่สนใจแต่พอเหลือบไปเห็นว่าเป็นเรื่องที่ฉันรอคอยให้อัปอยู่นั้น ฉันก็รีบกดเข้าไปอ่านทันที อ่านไปด่าพระเอกไปตามเดิม แต่ก็อยากได้พระเอกเป็นสามีอยู่นะ ก็บอกแล้วว่าอยากได้แบบนี้! พระเอกอะไรให้นางเอกเอาเสื้อผ้าของคู่ควงตัวเองไปซัก ถ้าเป็นฉันนะ จะเอาคืนให้เจ็บแสบเลย! อย่างว่า ฉันไม่ใช่นางเอกนิยายที่จะทนจนพระเอกหันมารักเพราะเห็นคุณงามความดี ฉันจะทำให้พระเอกหลงหัวปักหัวปำจนไม่สนใจคนอื่นด้วยทางลัด! “หนูรุ้งแต่งแล้ว เมื่อไหร่จะถึงคิวหนูรักสักทีน้า” “นั่นสิภูมิ รักได้ช่อดอกไม้งานแต่งแท้ ๆ แต่ไม่มีวี่แววสักที” ได้ยินเสียงพ่อแล้วตามด้วยเสียงแม่ซึ่งพูดถึงฉันอยู่ ฉันก็ละสายตาจากสมาร์ตโฟนมามองท่านทั้งสองแล้วผลิยิ้มบาง ๆ ได้ช่อดอกไม้จากงานแต่งรุ้งมา 2เดือนแล้ว แต่วี่แววจะได้ลงจากคานยังไม่เห็นมีเลย ไร้เงาของใครสักคนที่จะเข้ามาสอยฉันลง “หายากนี่นา รักเองก็ไม่อยากจะโสดสักหน่อย” ฉันพูดไปตามความจริง อยากมีแฟนอยู่ทุกวัน แต่มันหาแบบที่ถูกใจสุด ๆ ไม่ได้ “พี่รักเลือกเยอะนี่หว่า” เพียงคุณน้องชายของฉันเดินเข้ามานั่งด้วยท่าทางสบาย ๆ เหยียดขายาวแล้วทอดสายตามองผ่านกระจกออกไป “ก็ต้องเลือกป้ะ” ไม่ใช่ว่าจะไปคว้ามั่วนี่ “แล้วพ่อจะมีโอกาสได้อุ้มหลานไหม” “โห่พ่อ รัก 25เอง” “ไม่เกิน 40 พี่รักคงมีแฟนเองแหละพ่อ” “ไอ้คุณ!” ฉันอยากจะเอาสมุดบัญชีร้านโยนใส่หัวน้องชายตัวดี แต่ก็ไม่ทำหรอก กลัวน้องเจ็บ “ฮ่า ๆ เราสองคนนี่จริง ๆ เลย” แม่ขวัญพูดยิ้ม ๆ ท่านหันไปพูดกับพ่อภูมิ “ไปค่ะภูมิ เดี๋ยวแม่รอนาน” “ไปบ้านยายเหรอแม่” คุณถาม “ใช่ลูก ยายเขาทำขนมจะให้แม่ไปเอา คุณไปกับแม่ไหม” “ไปครับ อยู่ที่นี่ก็เบื่อพี่รัก” เพียงคุณพูดจบก็รีบวิ่งแจ้นออกไป ไม่ให้ฉันได้มีโอกาสพ่นคำต่อว่า “ฮ่า ๆ ไปก่อนนะรัก เดี๋ยวสักพักแม่ก็กลับ” “ค่ะแม่” พอทุกคนออกไปแล้ว ฉันจึงอ่านนิยายต่อ… “คุณรักคะ พอดีว่าวันนี้กุ้งแม่น้ำเข้ามาน้อย และตอนนี้ก็ใกล้จะหมดแล้วค่ะ” “หา? แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ของมาส่งล่ะคะ มาบอกตอนของใกล้หมดแล้วจะทำยังไงเนี่ย” หัวหน้าครัวหน้าเจื่อนลงเมื่อฉันพูดด้วยน้ำเสียงเชิงต่อว่า ก็จริงนี่นา หากบอกก่อนหน้านี้อาจจะไปหาซื้อมาได้ไวและไม่ต้องงดขายชั่วคราว ก็รู้ทั้งรู้ว่าเมนูจากกุ้งแม่น้ำขายดีที่สุด ฉันรีบต่อสายหาร้านที่เคยไปซื้อเวลาที่ร้านประจำของไม่พอส่ง ปลายสายตอบว่ามีกุ้งอยู่แต่ไม่มีคนมาส่ง ด้วยความที่ตัวฉันเองก็เร่งรีบไม่อยากให้ของขาด จึงคว้ากุญแจรถและขับออกไป “เฮ้ย!” ใจฉันเต้นตึกตักที่คันหน้าเบรกกะทันหัน และฉันเกือบจะชนเข้า ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพรูลมหายใจออกมายาว ๆ ขับต่อไปเรื่อย ๆ อีกไม่เท่าไหร่ก็ถึงจุดหมายแล้ว ทว่า… “กรี๊ดดดด” รถพ่วงเลี้ยวออกจากซอยมาโดยที่ไม่ได้ดู รถฉันมาทางตรงพุ่งชนรถพ่วงเต็ม ๆ ไม่สามารถหลบหลีกได้ ฉันรู้สึกถึงความกระแทกอย่างรุนแรง ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดลง… ***** เรื่องนี้เป็นแนวทะลุมิติเข้ามาในนิยายนะคะ แต่สุดท้ายก็โยงเข้ากับชีวิตจริงค่ะ นางเอกได้เจอครอบครัวและเพื่อน ๆ ของตัวเองค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่า