ตอนที่ 2
1037 Words
“แหม ดูพูดเข้าสิคะ”
“ก็คุณดูดเก่งนี่วิคกี้ ผมชอบ”
เสียงของวิคตอเรียหัวเราะคิกคัก ก่อนจะทำเสียงกระเส่ายั่วยวนคู่หมั้นหนุ่ม
“เดี๋ยวจะทั้งดูดทั้งเลียเลยค่ะ รับรองคุณตายคาปากวิคกี้แน่ๆ”
“โอ้ว...แค่ได้ฟัง ผมก็แข็งไปหมดแล้ววิคกี้ อืมมมม...”
เดมอนหลับตาลง และครางเบาๆ ใส่โทรศัพท์มือถือ “เซ็กซ์โฟนกันหน่อยเป็นไงวิคกี้”
“ด้วยความยินดีค่ะ ที่รัก”
นี่เป็นอีกข้อดีของวิคตอเรีย หล่อนไม่เคยปฏิเสธสิ่งที่เขาต้องการเลยแม้แต่ครั้งเดียว หากเรื่องนั้นเกี่ยวกับเรื่องเซ็กซ์
“วิคกี้กำลังรูดซิปออก...อา...ทำไมคุณใหญ่แบบนี้คะ เดมอน...อืมมมม...”
“วิคกี้ พูดอีก...ผมกำลัง...อืมมมมม” เดมอนหลับตาครางอยู่บนเก้าอี้อย่างกระสันเสียว
“วิคกี้กำลังจูบบนไอ้หนูของคุณ...อืมมม...เลีย...เลียตั้งแต่ด้านบนจนถึง...โคนนะคะ อืมมม...ทำไมคุณแข็งแบบนี้คะ เดมอน...วิคกี้อยากขย่มคุณจังค่ะ อา...อืมมมม...”
“โอ้ว วิคกี้...ผมกำลัง...มีอารมณ์...อย่าหยุด...”
“วิคกี้กำลังดูดค่ะ กำลัง...ดูดให้คุณ...ดูดและรูดด้วยมือของวิคกี้ เสียวไหมคะ เดมอน ใกล้...ถึงหรือยัง อา...แท่งของคุณอร่อยจังเลยค่ะ คับปากวิคกี้ไปหมด...อืมมมม...”
“ดูด...อย่าหยุด...อืมมมมม...”
ชายหนุ่มหลับตาสมองจินตนาการว่าวิคตอเรียกำลังดูดอมท่อนชายของตัวเอง แต่ความเป็นจริงแล้ว ความเป็นชายกำลังอยู่ในอุ้งมือหนาของเขาเองนั่นแหละ เขารูดขึ้นลงอย่างเร่าร้อน ถี่ระรัวขึ้นเรื่อยๆ เสียงคำรามกระเส่าดังออกมาจากริมฝีปากกว้างตลอดเวลา
“อืมมมม...โอ้ว...วิคกี้...ดูด...ดูดผมแรงๆ โอ้ว...” เพียงไม่กี่อึดใจ ร่างกำยำแน่นหนั่นก็เกร็งกระตุกรุนแรง หยาดน้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาจนเปื้อนฝ่ามือ
“โอ้ว...ผมแตกแล้ว...โอ้ว...”
“วิคกี้กำลังเลียค่ะ กำลังเลียให้คุณ...อืมมมม รสชาติของคุณยังอร่อยเหมือนเดิมนะคะ”
“รีบมานะวิคกี้ ผมอยากเอาคุณแรงๆ”
คนปลายสายหัวเราะคิกคัก “จะรีบไปนะคะ เจอกันที่บ้านของคุณบ่ายสองค่ะ”
“ตกลง ผมจะปั่นไอ้หนูรอ”
“ระดับคุณไม่ต้องปั่นแล้วมั้งคะ เห็นแข็งพร้อมเสียบทุกเวลา”
ชายหนุ่มหัวเราะร่วนกับความจริงจากปากของคู่หมั้นสาว “เลิกพูดความจริงเถอะ ผมเขินจะแย่แล้ว”
“งั้นวิคกี้ขอตัวอาบน้ำก่อนนะคะ จะขัดเนื้อขัดตัวให้หอม แล้วจะรีบไปขยำค่ะ”
“ผมจะรอนะ”
วิคตอเรียวางสายไปแล้ว ในขณะที่เดมอนยังคงนั่งยิ้มอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม ก่อนจะนึกได้ว่าปล่อยคราบความใคร่ออกมาแล้วจนเหนียวหนึบก็ผ่านไปเกือบหนึ่งนาทีเลยทีเดียว
ชายหนุ่มวางโทรศัพท์มือถือลงกับโต๊ะทำงาน คว้ากระดาษทิชชูมาเช็ดมือและท่อนชายที่เปื้อนคราบขาวขุ่น ก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่อชำระล้างทำความสะอาด
นี่ถ้าวิคตอเรียอยู่ด้วยตอนที่เขาสุขสม หล่อนจะกลืนกินทุกหยาดหยดสวาทของเขาจนแห้งเหือด ไม่เหลือไว้ให้เปื้อนเปรอะแม้แต่นิดเดียว เดมอนระบายยิ้มเมื่อนึกถึงคู่หมั้นสาว
คฤหาสน์ลินการ์ดตั้งอยู่ย่านเมืองของมหานครลาสเวกัสซึ่งค่อนข้างเงียบสงบจากมวลมหานักพนันที่เข้ามาเสี่ยงโชคในบ่อนคาสิโน คฤหาสน์หลังนี้กว้างใหญ่ไพศาล ตกแต่งด้วยวัสดุราคาแพงระยับที่นำเข้ามาจากต่างประเทศ อาณาบริเวณกว้างขวางหลายพันเอเคอร์ตกแต่งเอาไว้อย่างประณีตสวยงาม จนทุกคนต่างขนานนามคฤหาสน์หลังนี้ว่า พาราไดส์ หรือสวรรค์นั่นเอง
มือเล็กขาวสะอาดกุมด้ามไม้กวาดเอาไว้ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ตัวด้วยความทึ่งจัด หล่อนถูกบิดาส่งตัวมาอยู่ที่นี่ได้เกือบห้าวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีโอกาสสำรวจดินแดนสวรรค์แห่งนี้ได้ทั่วอย่างที่ใจต้องการเลย เนื่องจากงานที่ล้นมือ และฐานะที่ต่ำต้อยเป็นแค่เพียงคนรับใช้
พะแพง ก้องเกียรติไพบูลย์ สาวสวยจากเมืองไทยที่ถูกครอบครัวส่งมาขัดดอก หลังจากที่บิดาเดินทางมาเสี่ยงโชคที่นี่และสูญเสียเงินจำนวนมหาศาลเป็นหนี้หลายล้านดอลลาร์ และถึงแม้จะขายทรัพย์สินที่เมืองไทยจนหมดเกลี้ยง เหลือไว้แค่เพียงบ้านซุกหัวนอน แต่ก็ยังไม่อาจจะชดใช้หนี้พนันที่เกิดขึ้นได้
หล่อนจำได้ว่าตัวเองร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อรู้ว่าต้องจากบ้านเกิดมายังเมืองแห่งบาปแห่งนี้ เมืองที่เต็มไปด้วยการพนันขันต่อ เมืองที่มีแต่คาวโลกีย์และเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพล หล่อนแทบอยากฆ่าตัวเองตาย แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเสียสละตัวเอง และทำเพื่อความอยู่รอดของครอบครัว ทำงานใช้หนี้จนกว่าหนี้พนันของพ่อจะหมดลง
แต่การเป็นคนใช้ไม่ใช่สิ่งที่หล่อนหวาดกลัวมากเท่ากับข้อตกลงในสัญญาที่เพิ่งเซ็นชื่อลงไป
‘คนใช้ที่นี่ต้องทำทุกอย่างตามที่เจ้านายสั่ง แม้กระทั่งขึ้นเตียงกับเจ้านาย’
หล่อนต้องกล้ำกลืนฝืนทนในการจรดปลายปากกายอมรับกฎข้อนี้อย่างไม่มีทางเลือก ภาวนาให้เจ้านายของที่นี่ไม่สนใจ ไม่ไยดี และไม่ปรารถนาที่จะร่วมเตียงด้วย
‘ไม่ต้องกังวลหรอกแพตตี้ นายน้อยมีผู้หญิงมาให้เลือกเยอะแยะ ท่านไม่สนใจเธอหรอก’
คนที่นี่เรียกหล่อนว่าแพตตี้ เพราะออกเสียงคำว่าพะแพงไม่ถนัดปาก ซึ่งหล่อนก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร
ขณะที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น เสียงของเพื่อนร่วมอาชีพก็ดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน
“แพตตี้ คุณมิเชลล์เรียกน่ะ”
พะแพงสะดุ้ง หันกลับไปมองคนเรียก ก่อนจะฝืนใจระบายยิ้มบางๆ ออกมา
“ขอบใจนะโอลิเวีย ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“อืม งั้นส่งไม้กวาดมา เดี๋ยวฉันทำต่อให้เอง”
“ขอบใจนะ”
พะแพงยื่นไม้กวาดในมือให้กับโอลิเวีย ก่อนจะรีบก้าวเดินไปหามิเชลล์ตามคำสั่งด้วยความรีบร้อน และนั่นก็ทำให้เดินตัดหน้ารถลีมูซีนสีดำคันหนึ่งเข้า
- Writer
