ตอนที่ 4

1122 Words

ร่างของมิเชลล์นั่งรออยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขก พะแพงกล่าวขออนุญาต ก่อนจะเดินเข้าไปยืนค้อมตัวภายในห้อง “ทำไมมาช้านัก ฉันให้คนไปเรียกตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ” “เอ่อ...คือดิฉันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ ก็เลยทำให้มาพบคุณแม่บ้านใหญ่ช้า ดิฉันกราบขอโทษนะคะ” มิเชลล์เห็นแผลถลอกที่ข้อศอกของพะแพงโดยบังเอิญ จึงรู้ว่าหญิงสาวไม่ได้โกหก “คราวหน้าคราวหลังก็อย่าซุ่มซ่ามให้มันมากนัก” “ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” หล่อนกล่าวเสียงแผ่วเบา และยืนรอฟังคำสั่งจากคู่สนทนา “แม่คิตตี้ที่เคยทำงานในตึกใหญ่เพิ่งลาออกไป ฉันก็เลยต้องการให้เธอเข้ามาทำงานในตึกใหญ่แทน” “ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” สิ่งที่หล่อนทำได้ก็คือการตอบรับเพียงเท่านั้น “ฉันสังเกตมาหลายวันแล้ว เธอเป็นคนทำงานเรียบร้อย ละเอียดถี่ถ้วน ดังนั้นจึงเหมาะสมที่จะเข้ามาทำงานในนี้ แต่เธอคงรู้นะว่าห้ามพลาด เพราะนายน้อยเป็นคนรักความสะอาดมาก” “เอ่อ ค่ะคุณแม่บ้านใหญ่ ดิฉันจะทำงานให้เรียบร้อย ไม่ให้เสียชื่อถึงคุณแม่บ้านใหญ่แน่นอนค่ะ” มิเชลล์มองสาวไทยที่เพิ่งถูกส่งเข้ามาขัดดอกด้วยสายตาเอ็นดูกว่าคนใช้คนอื่น เพราะพะแพงเป็นเด็กสาวหัวอ่อน ใช้อะไรก็ทำ ไม่เคยขัดคำสั่งแม้แต่ครั้งเดียว แถมยังทำงานที่ได้รับมอบหมายได้เรียบร้อยเสียด้วย “หน้าที่ของเธอคือดูแลทำความสะอาดห้องนอนของนายน้อย และบริเวณระเบียงไม้ด้านหน้าห้องของนายน้อย” นายน้อย... ผู้ชายที่มีดวงตาสีฟ้าเข้มดั่งท้องทะเล แต่ให้ความรู้สึกร้อนฉ่าราวกับไฟกัลป์คนนั้นน่ะหรือ แก้มสาวแดงระเรื่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว “ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” “ดีมาก ตารางทำความสะอาดห้องนายน้อยอยู่ที่ห้องสำนักงาน เธอไปหยิบได้เลย” “ค่ะ” “เริ่มงานวันนี้เลยนะ อ้อ แล้ววันนี้นายน้อยกลับมาบ้านก่อนเวลา เธอเอากาแฟขึ้นไปเสิร์ฟให้นายน้อยตอนบ่ายโมงครึ่งด้วย” “ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” เมื่อหญิงสาวตรงหน้ารับคำสั่ง ป้ามิเชลล์จึงระบายยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ “ไปได้แล้ว” “ค่ะ คุณแม่บ้านใหญ่” คำพูดซ้ำๆ ของหล่อนดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่หล่อนจะค่อยๆ หมุนตัวออกมาจากห้องรับแขก มุ่งหน้าตรงไปยังห้องสำนักงานเพื่อรับตารางทำความสะอาดห้องพักของบุรุษนัยน์ตาสีฟ้าเข้ม อย่างน้อยๆ การทำงานแลกเงินก็ยังดีเสียกว่าถูกลากขึ้นไปบำเรอบนเตียงอย่างที่เคยหวาดกลัวเอาไว้ สาวใช้คนนั้น... เนื้อตัวนุ่มนิ่มของเจ้าหล่อนยังคงติดตรึงอยู่ในความรู้สึก... เดมอนยืนกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกหงุดหงิดกับร่างกายของตัวเอง ที่มันมีปฏิกิริยาตอบรับเสน่ห์ทางของผู้หญิงคนนั้น นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้รู้สึกถึงเลือดหนุ่มที่วิ่งพล่านอยู่ในร่างกายแบบนี้ ดวงหน้าของหล่อนยามช้อนมองขึ้นมา ช่างไม่ต่างจากแสงตะวันยามเช้า แม้นัยน์ตากลมโตสีดำขลับคู่นั้นจะแฝงไว้ด้วยความตื่นกลัว แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความน่ามอง และริมฝีปากอวบอิ่มที่ดูหนาเกินไป แต่ทำไมนะ ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากจะบดขยี้มันด้วยปากของตัวเองนัก บ้าชะมัด! เดมอนสบถอย่างโมโหตัวเอง พยายามจะสลัดภาพของแม่สาวใช้คนนั้นให้ออกไปจากสมอง แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะร่างกายของเขาตื่นตัวตั้งแต่ได้สัมผัสเนื้อนุ่มของเจ้าหล่อน จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ยอมสงบลงเลย ยังคงแข็งขืนชูชัน และพร้อมที่จะจ้วงลึกเข้าไปในร่างของแม่สาวใช้ขัดดอกคนนั้นแรงๆ ร่างกายของเขาไม่เคยมีปฏิกิริยาแบบนี้ ไม่เคยรู้สึกต้องการผู้หญิงคนไหนรุนแรงแบบนี้มาก่อน กรามแกร่งขบกันแน่นเป็นสันนูนเป่ง ริมฝีปากกว้างหยักลึกบิดเบ้ด้วยความคลื่นไส้กับความรู้สึกของตัวเองอย่างรังเกียจ และก็พยายามควบคุมความหื่นกระหายของความต้องการทางเพศเอาไว้สุดกำลัง วิคตอเรียกำลังจะมา เขาจะได้ปลดปล่อยในตัวของคู่หมั้นสาว ซึ่งทุกครั้งวิคตอเรียก็ทำให้เขาสุขสมอย่างแรงกล้า เพราะหล่อนเก่งฉกาจในเรื่องเพศไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเขาเลย ชายหนุ่มผละจากขอบหน้าต่างบานใหญ่ของห้องนอน เดินกลับไปทรุดตัวนั่งบนขอบเตียง ภาวนาให้วิคตอเรียเดินทางมาถึงและช่วยให้เขาหลุดพ้นจากสภาพแข็งชันนี้สักที เสียงเคาะประตูดังขึ้น เดมอนตวัดตามอง และก็ระบายยิ้มผ่อนคลายออกมา เพราะคิดว่าเป็นวิคตอเรีย “มาก่อนเวลาเสียด้วย วิคกี้” เขาลุกขึ้นเดิน และเดินไปกระชากประตูเปิดกว้างออก กำลังจะยื่นมือไปรวบผู้หญิงที่อยู่หลังบานประตูเข้ามากอดจูบ แต่แล้วก็ต้องชะงักกึก เมื่อไม่ใช่วิคตอเรีย “เอ่อ...ดิฉันนำกาแฟขึ้นมาให้ค่ะ” แม่สาวใช้ที่เต้นระบำเปลื้องผ้าอยู่ในหัวของเขามาเกือบครึ่งชั่วโมงนั่นเอง กรามแกร่งที่มีเคราหนวดขบกันแน่น ดวงตาคมกริบจ้องมองอย่างดุดัน “เธอนั่นเอง” พะแพงระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มหน้ามองพื้นที่ฝ่าเท้ายืนอยู่ด้วยความยำเกรง “เอากลับไปเถอะ ฉันยังไม่ดื่ม” “เอ่อ...ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าตอบรับคำสั่งเสียงแผ่วเบา และหมุนตัวเดินจากไปในทันที สายตาของเดมอนจับจ้องมองไปยังบั้นท้ายที่ยักย้ายส่ายไปตามการเคลื่อนไหวของหญิงสาวอย่างไม่อาจละสายตาได้ น้ำลายในลำคอเหนียวหนึบ สมองจินตนาการไปไกลโพ้น “บ้าชิบ!” เดมอนดึงบานประตูปิดลงแรงๆ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียง สายตาสีฟ้าเข้มวาวโรจน์ก้มลงมองไอ้ส่วนที่ชูชันตุงเป้ากางเกงอย่างโมโหเป็นที่สุด มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาต่อสายหาวิคตอเรีย “วิคกี้คุณใกล้ถึงหรือยัง ผมจะรอไม่ไหวแล้ว” “อีกไม่เกินห้านาทีค่ะ เดมอน แก้ผ้ารอวิคกี้ได้เลยค่ะ” “ผมกำลังทำอยู่” ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์มือถือลงกับเตียงอย่างไม่ไยดี และจัดการสลัดเสื้อผ้าออกจนหมดสิ้น เรือนกายแน่นหนั่นสีแทนสวยนอนหงายราบกับที่นอน ความเป็นชายชูชันชี้ตั้งทแยง มือใหญ่กอบกุมท่อนเนื้อเอาไว้ รูดขึ้นลงไปมา ดวงตาคมกริบหลับปรืออย่างรอคอย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more