“สบายดีไหม แพตตี้...ไม่สิ...พะแพง ก้องเกียรติไพบูลย์”
ผู้ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานใหญ่ผุดลุกขึ้น และเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมายืนเผชิญหน้ากับหล่อนที่กลางห้องกว้าง หล่อนกลายเป็นมดตัวเล็กไปในทันทีที่เขาก้าวมาหยุดตรงหน้า เพราะเขาสูงกว่ามากมายเหลือเกิน
สองขาอยากจะถอยหลังหนี แต่เรี่ยวแรงแม้แต่จะพยุงตัวให้ยืนอยู่โดยไม่ล้มครืนลงไปก็ยังแทบไม่มี กลีบปากของหล่อนสั่นระริก แห้งผาก และหัวใจก็เต้นโครมครามราวกับจะกระดอนหลุดออกมานอกทรวงอก
ทำไมเดมอนถึงสง่างามไม่เปลี่ยนแปลงแบบนี้ เขาหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะอยู่ในอาภรณ์ชุดใดก็ตาม แม้แต่ยามไม่มีเสื้อผ้าพวกนี้ปิดบังร่างกาย
โอ...นี่หล่อนคิดบ้าอะไร ทำไม...ทำไมต้องหวนคิดถึงเรื่องนั้น ทำไมจะต้องนึกถึงความอัปยศอดสูพวกนั้นขึ้นมาอีก ในเมื่อทุกเรื่องมันจบลงไปแล้ว
พะแพงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะควบคุมตัวเอง ควบ
