Nalulungkot ako at gusto nang tumulo ng mga luha ko ngayon dahil hindi ko man lang nagawang magpaalam kay Kiran.
Namimis ko na siya kaagad at hindi ko alam kung kaya ko bang tiisin ang ang pangungulila ko sa kaniya kapag tuluyan na nga kaming hindi nagkita.
Pero hindi ko dapat unahin ang sarili kong kapakanan dahil mayroon akong pamilya na nandiyan palagi at handang isakripisyo ang kaligayahan nila para sa akin.
Sa tuwing naiisip ko siya ngayon ay parang hindi ko magawang ipikit ang aking mga mata.
Masyado na kaming malayo sa isa't isa at kahit na gusto ko siyang makasama ay hindi pwede.
Mas mabuti na siguro kong ganito na lang kami. Mas mabuti kung sana ay hindi na lang kaming magkita.
Ang sakit pa lang magparaya sa nararamdaman mo sa isang tao.
Lalo na kung alam mong mahal n
