Desire Is Not A Crime

"Happy birthday, anak!" Masaya at nakangiting bati sa akin ni Nanay matapos naming kumain. Hindi ko na mabilang kong ilang beses na ba niya akong binati sa araw na ito. Ngumiti ako sabay yakap sa kaniya nang mahigpit. "Salamat po, Nay." Tumango si Nanay at hinaplos ang aking tuwid na buhok. "Sige, mauna na ako sa inyo at kayo na ang bahala rito. Alam niyo naman na maaga pa ako bukas sa tindahan natin," nakangiting paliwanag ni Nanay at nagpaalam na sa amin ng pinsan kong si Hydee. Hinatid ko si Nanay ng tanaw at kaagad ko namang nilapitan si Hydee. Ang pinsan kong makulit pero laging maaasahan sa lahat ng oras. Siya na yata ang pinaka-the best na pinsan na nakilala ko sa buong mundo. Habang nakangiti ako ay tinitingnan ko siya. May gusto akong sabihin sa kaniya. Pero hindi ko alam kung paano ko sisimulan? Tumayo ako sa silyang inuupuan ko at isa-isang niligpit ang mga pinggan sa mesa. Sa isip ko ay bukas ko na lang sasabihin sa kaniya ang sadya ko. Alam kong ayaw niya ang ideya na maghanap ako ng trabaho sa syudad pero iyon ang gusto ko. Hindi ko magawang ipaliwanag ang tuwa at hindi ko rin lubos masukat kung gaano ako kasaya sa aking nararamdaman. Sapagkat matagal ko na ring pinapangarap na maabot ako sa hustong edad. Sa wakas ay pwede na akong dumayo sa syudad at nang makahanap na rin kaagad ng trabaho na maaaring makatulong sa aking ina. Simple lang naman ang handaan namin ngayon sa bahay. Hindi rin kailangang gastusan ako ni Nanay ng magarbong handaan dahil wala naman kaming kamag-anak dito sa Malaya. Wala rin naman akong masyadong mga kaibigan dahil halos lahat ng oras ko ay nauubos ko sa pagtulong kay Nanay sa tindahan namin ng Ukay-ukay. Nang mamatay si Tatay ay tumigil na rin kami ni Hydee sa pag-aaral, hindi na kasi kinaya ni Nanay na paaralin pa kami. Gusto sana ni Nanay na kumuha kami ng scholarship sa isang magandang university. Ngunit hindi rin naman kami makapasok dahil hindi kami biniyayaan ng katalinuhan ni Hydee. Kahit na ilang beses na naming sinubukan na kumuha ng pasulit ay 'di rin kami makapasa-pasa sa exam ng skwelahan. Kaya tinanggap na lang namin pareho na hindi na kami makakapagtapos pa. Naniniwala rin naman ako na wala sa punag-aralan 'yan kundi nasa diskarte ng buhay. Nang makalapit ako ay akma ko sanang kukunin ang iba pang mga liligpitin sa mesa nang bigla naman akong pinigilan ng pinsan ko. "Ako na riyan, birthday mo naman ngayon, kaya regalo ko na 'to sa 'yo," sinsero niyang wika sa akin kaya hindi ko mapigilan ang mapangiti. Nakakahiya mang aminin pero kung nakikita ko lang siguro ang sarili kong mukha ay tiyak na lumiliwanag ang aking itsura. Sa tuwing gabi matapos ang hapunan namin ay turno ko talaga ang maghugas ng mga pinggan. Isa pa naman ito sa pinakaayaw ko sa lahat ng mga trabaho sa bahay. Kaya hindi ko na maipaliwanag ang saya ng mag-alok siya. "Wow! Sana pala araw-araw ay birthday ko na lang!" mnatatawa kong wika sa kaniya pero ang totoo ay may laman ang aking mga sinasabi ko. Nakakapagod kasi talaga ang maghugas ng pinagkainan lalo na kung tambak ito sa lababo. Kahit noon pa man ay ito na talaga ang pinaka-ayaw ko sa lahat ng trabaho ngunit wala rin naman akong magagawa dahil iyon talaga ang buhay namin. Hindi naman kami pinanganak sa mundo ng may gintong kutsarang sinusubo. "Sana all, abusado!" sarkastikong wika ng aking pinsan at bago nagpatuloy na sa kaniyang ginagawa ay inirapan pa ako sa inis. Natawa na lang ako dahil sa kaniyang sinabi kaya nangako ako sa kaniya na kapag birthday na niya ay ako rin ang gagawa sa mga gawaing bahay. "Hydee, thank you talaga!" sinsero kong ani at niyakap siya sa kaniyang likod. Masayang-masaya ako dahil nandiyan siya palagi para sa akin. Dalawang buwang lang naman ang agwat ng edad naming dalawa pero para ko na rin siyang kapatid. "Sige na matulog ka na ro'n at baka magbago pa ang isip ko!" mando niya sa akin. Ngumiti na lang ako at umakyat na sa itaas na parang hangin sa bilis. Delikado at baka bumaliktad ang utak niya. Pagdating ko sa maliit kong kwarto ay binagsak ko ang sarili ko sa kama. Kinuha ko ang cellphone ko sa lalagyan ko at nilikot ko na muna sandali ang aking cellphone. Tiningnan ko ang oras at medyo maaga pa para sa tulog ko. Pero hinihila na ako nang antok. Gusto ko pa sanang mag-post sa social media ng mga larawang kuha namin ngayong kaarawan ko. Pero hindi ko na mapigilan ang sariling labanan ang antok. Hanggang sa tuluyan na nga akong makatulog sa kama at nakalimot. Ngunit kakatulog ko pa lang nang bigla akong magising sa hindi ko matukoy kung saang lugar ako napadpad. Nasa loob pa rin ako ng isang kwarto ngunit hindi na sa bahay. Nagtataka ako kung bakit ako nandito? Paano ako napunta sa lugar na 'to? Para bang nasa isang haunted room ako kaya nagmamadali akong bumangon mula sa pagkakahiga ngunit hindi ako bumama sa kama. Halos maubusan pa ako ng hingina nang makita ko ang itim na kamang kasalukuyan kong hinihigaan. Tumindig ang lahat ng mga balahibo ko sa aking katawan at ang pintig ng puso ko ay para ng tambol sa lakas ng tunog. Akma na sana akong bababa sa kamang hinihigaan ko ing may bigla na lang akong nakitang mga paa na dahan-dahang humahakbang patungo sa aking gawi. Natakot ako ng sobra at hindi ko alam kung ano ang gaagawin ko? Gusto kong magtago pero hindi ko alam kung saan? At habang papalapit na siya sa akin ay wala na akong magawa kundi i-angat ang aking paningin sa kaniya. Ngunit wala akong makitang mukha. Hindi ko naaaninag ang itsura niya dahil nababalutan ito ng puting usok na patuloy na umiikot din sa buong silid. Hindi lang ang mukha niya ang malabo sa aking paningin ko kundi pati rin ang buong kwarto. Noong bata pa lang ako ay may sakit na talaga akong asthma. Pero hindi ko maramdaman na hinihika at humahangos ako sa mga usok na nandito ngayon sa loob. Napaisip tuloy ako kung bakit hindi ako inaatake ng aking sakit? Nakakapagtaka man pero mas nawindang ako nang bigla itong magsalita at binanggit nito ang pangalan ko. "Ang tagal kong hinintay ang pagkakataong ito, Elyse," mahinahon niyang panimulang wika. Elyse...? Napatanong ako sa aking isipan at labis na naguguluhan dahil sa tinawag niya sa akin. Ibig ba nitong sabihin ay kilala niya ako? Nagtataka kong tanong sa aking sarili dahil wala naman akong natatandaang tao na hinihintay ako at pinahihintay ko. "Yes, I know you... lahat ng tungkol sa 'yo!" may diin niyang tugon sa akin at ang boses ay napakalamig at parang walang kabuhay-buhay. Nanlaki ang mga mata ko kung paano niya naawang hulaan ang mga tanong ko sa aking isipan? Paano niya nalaman ang nilalaman ng utak ko? Hindi ko pa naman sinasabi at natatanong sa kaniya ang gusto kong malaman sa kaniya ay nasasagot na niya ito kaagad. "Sino ka?" natatakot man ay naglakas loob akong magtanong at base sa kaniyang postura ay hindi ko siya napapansin sa aming baryo. Wala akong kilalang lalaki na kasing taas niya at halos perpekto na ang buong katawan nito. Hindi ko man nahahawakan ang kaniyang katawan pero alam kong kasing tigas ito ng mga bato. Dahan-dahang umangat ang sulok sa itaas ng kaniyang labi habang humahakbang siya papalapit sa akin. Nanlaki ang mga mata ko nang makita kong hubo't hubad siya. Matigas ang kaniyang espada at hindi ako makapaniwala sa taba nito at haba. Siguro kong hahawakan ko ito ay hindi ito kayang sakupin ng aking palad. "You can try, hold it!" mayabang nitong utos sa akin at napaisip ako. Batid kong parang may mali talaga ngunit hindi ko lang matukoy kung ano. Ang dami kong tanong sa aking isipan kung bakit at paano ako napunta sa lugar na 'to? At ang higit na pinagtataka ko ay kung bakit ba nababasa niya ang mga naiisip ko? "Bakit ba ako nandito? Nasa'n ang Nanay at pinsan ko? Ano'ng ginawa mo sa kanila?" natataranta kong tanong nang bumalik ako sa huwisyo. Nag-aalala ako sa pamilya ko at hindi ako makakapayag na mapahamak sila. "Huminahon ka... aking Elise, huwag mo muna silang iisipin ang wala rito dahil nasa maayos silang kalagayan," abiso niya sa akin. "Maayos na kalagayan? Kung ganoon nasaan sila?" sunod-sunod kong tanong pero wala na akong nakuhang sagot mula sa kaniya. "Sa tingin mo ba ay ito ang maayos sa 'yo, gayong nakahubad ka ngayon sa harap ko?" patuloy kong reklamo sa kaniya. Hindi ko maipaliwanag kung bakit hindi ako kinakabahan sa kaniya? Para siyang mayroong kapangyarihan para kontrolin ang pakiramdam ko. "Dahil ito ang paraan ko para salubungin ang babaeng matagal ko ng pinagnanasaan," tugon niya sa akin. Pero kahit isa ay wala akong maintindihan sa mga sitwasyon. "Pinagnanasaan?" ulit ko sa sinabi niya. Wala akong naiintindihan sa mga nangyayari. Kaya kumunot ang noo ko at tinitigan siya ng puno ng pagtatanong. Pero wala akong nakuhang sagot kahit na hinihintay ko itong magpaliwanag. Parang ang bilis ng pangyayari dahil hindi ko namalayang nasa harap ko na siya. Hindi ko alam kung paano ko maipapaliwanag ang bilis ng mga pangyayari. At paano nangyaring hubad na rin ako ngayon sa harap niya? "Kakaiba ang naging dulot mo sa akin, Elise simula ng makita kita at halos hindi ko na mahintay ang pagkakataong ito. Ilang taon ko ring pinigilan ang sarili ko at sa wakas ay maaangkin na kita ngayon!" "Ano ba ang pinagsasabi mo?" nababahala kong tanong pero hindi ko magawang maghisterikal sa harap niya. Gusto ko siyang sigawan pero hindi ko magawa. Para ba'ng may pumipigil sa akin ngayon na sigawan siya. Gusto kong bumaba sa kama pero pagtingin ko ay naging bato na ito sa aking paningin. Ninais kong umatras ngunit hindi ko rin magawa. Ayaw sumunod ng mga paa ko at kahit ang mga daliri ko ay hindi ko na kayang igalaw ngayon. Marahas niya akong hinalikan sa aking mga labi at hindi ko alam kung bakit sumusunod ng mga labi kong tumugon sa kaniya. Kinontra ito ng aking isipan at wala akong ibang gustong mangyari ngayon kundi ang umiwas sa kaniya at makaalis sa silid na ito. Agresibo niyang hinaplos ng aking likuran at hinatak pa ako papalapit sa kaniya. Naipit na rin sa pagitan ng aming mga katawan ang pinagmamalaki nitong kahabaan na nai-imagine kong para itong matigas na talong. Gusto kong magprotesta pero hindi sumusunod ang katawan ko sa gusto ng isip ko. Wala na akong nagawa kundi ang mapasinghap na lang nang bigla niyang hinawakan ang aking namamasang balon. Nanlaki ang mga mata ko kung bakit ganito ang mga nangyayari sa akin. Paano'ng nabasa ngayon ang aking yungib kung hindi naman ito ang gusto ko? Hindi ko 'to inaasahan na mangyayari sa akin at ayaw ko ang mga nangyayaring ito ngayon. "Sino ka ba?" tanong ko sa aking isipan dahil wala na rin akong boses para magsalita. "Just focus, Elise! You are for me... only mine and do you think you could run away from me? You can't! The only you can do is kiss me back!" maawtoridad nitong utos sa akin. Naging sunud-sunuran naman ang katawan ko at gumanti sa mga halik niya. "Hindi tama 'to!" Sigaw ko sa aking isipan at gusto kong itikom ang bibig ko para hindi mapasok ng dila niya ang loob ko pero hindi ko mapigilan ang paghinto sa aking mga labi na halikan rin siya ng mapusok.