จอมบาป

ให้เงินก็ไม่รับ

“ให้ผมเรียกรถให้ไหมครับ” ไอ้ผาดถามหญิงสาวที่กอดตัวเองอยู่ข้างๆ ตนและเขามองสภาพเธอตอนนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ เจ้านายของเขารุนแรงเกินไปกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอบอกเขาเมื่อตอนนี้เขามาส่งข้างหน้าผับแล้ว

“แต่เวลานี้หารถยาก ให้ผมช่วยเรียกเถอะครับ”

“ไม่ต้องมาทำเป็นดีกับฉันหรอกค่ะ คุณมันก็ไม่ต่างจากไอ้เทือกนั่นหรอก”

เมื่อนึกถึงหน้าหล่อเถื่อนร้ายของจอมบาปเลวทรามก็อดแค้นชังในอกไม่ได้ แต่หัวใจกลับเต้นแรงและคิดถึงสัมผัสที่เพิ่งได้สัมผัสจนต้องเม้มปากตัวเองไว้แน่น

“โอเค ตอนนี้คุณกำลังโกรธคุณเทือกของผม แต่ยังไงผมก็จะเรียกรถให้คุณ” ไอ้ผาดยืนยันคำของตน เขาไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะเธอคงแค้นผู้เป็นนายเลยพาล

ฮือๆๆ

แล้วองค์อินทร์ก็ย่อตัวนั่งกอดเข่าตัวเองกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้ทันทีเมื่อนึกถึงสิ่งที่เสียไป ส่วนไอ้ผาดก็ได้แต่ยืนรนทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่รู้จะปลอบหล่อนยังไง จึงได้แต่ยืนนิ่งมองเธอร้องไห้แล้วเดินไปบอกการ์ดหน้าผับให้เรียกรถให้ตนมารับหญิงสาวไปส่งบ้าน เพราะตอนนี้เธอน่าสงสารเหลือเกิน พอสั่งการ์ดจบก็มีเสียงสั่นเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น

“ครับนาย”

“มึงไปส่งเธอถึงไหน ทำไมยังไม่เห็นหัว แล้วเนี่ยให้ไปส่งนะเว้ยไม่ให้ไปเอาต่อจากกู” คนที่กลัวลูกน้องจะแตะต้ององค์อินทร์เอยกระแทกเสียงส่งมาในสายทันทีเมื่อไอ้ผาดรับสาย

“ใครจะกล้าครับ ผมรอเป็นเพื่อนเธออยู่หน้าผับ”

“เธอเป็นเจ้านายมึงรึไงถึงได้อยู่รอเป็นเพื่อน” คนที่หึงไม่รู้ตัวเอ่ยตอบกลับมา

“เปล่าครับ ผมมีนายคนเดียว”

“รู้ก็เข้ามา ปล่อยไว้นั่นแหละ อยากเก่งดีนัก ให้เงินก็ไม่รับ หึ!”

“ครับนาย” แล้วปลายสายก็ตัดไปทันที

“ผมต้องเข้าไปแล้วครับ เดี๋ยวไม่นานรถก็มาผมให้การ์ดเรียกให้แล้วครับ” ไอ้ผาดเดินกลับมาบอกคนที่ร้องไห้สะอื้น

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” ถึงจะเกลียดแต่ก็ไม่ลืมขอบคุณอีกฝ่าย ส่วนอีกฝ่ายก็ทำเพียงพยักหน้ายิ้มรับคำขอบคุณของเธอก่อนจะจากไป

องค์อินทร์ปาดเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงตนมองคนที่เดินกลับเข้าไปข้างใน ตอนนี้เธอใส่เสื้อของเขา ดีที่ยกทรงมันไม่ได้ขาดจนไม่สามารถมัดได้ เธอนำยกทรงที่เขากระชากขาดกลับมาใส่เพื่อปิดหน้าอกที่ช้ำเพราะมือหยาบกระด้างของคลังแสงไว้ไม่ให้มันน่าอายตอนนั่งรถกลับ แขนเล็กกอดตัวเองแน่นพร้อมกับการ์ดของผับเดินมาบอกเธอว่ารถที่เรียกมาถึงแล้ว