เพราะเธอเป็นของฉัน

ครีมโกนหนวด

​

นารินเก็บของที่ซื้อมาเข้าที่ ชิ้นสุดท้ายเป็นขวดสเปรย์ขนาดใหญ่ หญิงสาวอมยิ้มแล้วนึกถึงเจ้าของ วันนี้เธอใช้เวลาอยู่กับเค้าหลายชั่วโมงมาก เริ่มจาก ทานข้าวกลางวัน ซื้อของใช้ แล้วยังชวนกินขนมช่วงเย็นก่อนกลับอีกด้วย สรุปว่า

เธอยังเป็นหนี้อาหารคาวหนึ่งมื้อ เพิ่มของหวานอีกมื้อนึงอีกด้วย คุณภัทร์เป็นคนมีเสน่ห์ คุยสนุก แถมยังสุภาพมากจริงๆ เค้าเล่าให้ฟังว่า เค้าเป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน พ่อเป็นครูอยู่ต่างจังหวัดแม่เป็นแม่บ้านธรรมา ฐานะทางบ้านไม่ได้เรียกว่าร่ำรวย แต่ก็ไม่เดือดร้อนขาดมืออะไร ก็เงินเดือนของเค้าแต่ละเดือนมากกว่าเธอทำงานสองเดือนเสียอีก นารินกดโทรศัพท์ไปหาเค้าทันที

"คุณภัทร์คะ ครีมโกนหนวดติดมาที่นาค่ะ"

เธอบอกเค้า ภัทร์ยิ้มออกมา เค้าแอบเอาขวดครีมไปใส่ถุงเธอนั่นแหละ เผื่อจะหาข้ออ้างไปเอาครีมที่ห้องเธอคราวหน้า อันทีจริงที่ห้องเค้ายังไม่หมดด้วยซ้ำ เเต่เพราะอยากรู้ว่า นารินอยู่กับใครแน่ ถ้าหากอยู่กับแฟน คงต้องมีหึงกันบ้างหากเห็นของใช้ผู้ชายอยู่ในถุงของแฟนตัวเอง

"ผมฝากคุณไว้ก่อนได้ไหมครับ แล้ววันหลังค่อยไปเอา" เสียงเค้าตอบกลับมา นารินรับคำแล้วหาถุงใส่แยกไว้ให้เค้าอีกที นารินยิ้มกับตัวเอง วันนี้เป็นอีกวันที่ดีเหลือเกิน มือบางแกะสติ้กเกอร์อันจิ๋วติดที่วันที่วันนี้ พร้อมกับเขียนกำกับเอาไว้ว่า

'คุณภัทร์'

หญิงสาวรูปร่างผอมบางเดินเข้ามาในออฟฟิศทำเอาคนที่กำลังทำงานเงยหน้าขึ้นมามอง ท่าท่างสวยและแพงไปหมด เสียงบอกต่อกันว่าเป็นลูกค้า ของภัทร์ ทำให้นารินอดมองหน้าเธอไม่ได้ เช้านี้เค้าถือถุงขนมไข่มาถุงใหญ่ ส่งเสียงบอกทุกคนว่า

"วันนี้มีขนมไข่เจ้าอร่อยมาฝาก เอาไว้กินกับกาแฟ"

ท้ายเสียงปรายตามองที่นารินอย่างจงใจ แต่ไม่มีใครได้ทันเห็น เสียงสาวๆก็ตะโกนถามว่าใครจะดื่มกาแฟบ้าง แล้วพากันเดินไปชงกาแฟในตอนเช้า 'ขนมไข่อร่อยมาก คุณลองชิมนะ' นารินกดอ่านข้อความแล้วยิ้มออกมา อย่างปลื้มใจ

ลูกค้าเค้าอยากได้แบบพร้อมคนเขียนแบบ เสียงพี่คนนึงพูดขึ้นอย่างเย้าๆ หญิงสาวคนเมื่อเช้าตามภัทร์มาพักใหญ่แล้ว ปกติแบบร้านกาแฟแบบนี้ไม่น่าจะยากเกินความสามารถภัทร์ ครั้งแรกไม่ผ่านเพราะอาจจะคุยกันไม่ลงตัว แต่นี่รอบที่สี่เข้าไปแล้ว แถมเจ้าตัวยังเปิดเผยตัวตนว่า อยากได้คนเขียนแบบมากกว่าแบบด้วย นารินก้มหน้าลงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

"ก็หล่อเนื้อหอมขนาดนั้น ใครจะไม่อยากได้" หญิงสาวคนนึงพูดขึ้น

"แล้วภัทร์ไม่มีแฟนหรอ โสดจิงหรอพี่" หญิงสาวอีกคนถาม

"โสดสนิท ไม่มีแฟนนะ มันทำแต่งาน ดูสิหัวหกก้นขวิดมุดอยู่แต่ในไซด์ แถมใครมาเสนอ ก็ไม่สนองซะด้วย"รุ่นพี่ผู้ชายพูดอย่างขำๆ

"โอ้ยยย ถ้าอย่างนั้นก็หล่อเลือกได้อยู่แล้ว" อีกคนพูดอย่างเคลิ้มๆ แล้วก็เปลี่ยนบทสนทนาไปถึงเรื่องอื่น

'กลับกี่โมง'

นารินอาจหน้าจอแชท ตอนนี้เวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว หลายคนเตรียมตัวจะกลับบ้านแล้ว

'ตามเวลาค่ะ'

เธอตอบเค้าไป ภัทร์ตอบกลับมาว่า

'โอเค'

ภัทร์มองคนที่เดินออกไปแล้วยิ้มออกมา เลิกงานกลับบ้านไปซะแล้ว ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานตัวเองต่อไป แบบร้านกาแฟเค้าแก้มา4รอบแล้ว แม่คุณก็ยังไม่ถูกใจ เธอไม่สนใจจะมองแบบด้วยซ้ำ ลูกค้าคนนี้มัวแต่มองหน้าเค้ามากกว่าจะมองแบบ

"หิวโว้ย" เสียงเค้าตะโกนดังขึ้น ในออฟฟิศเหลืออยู่ไม่กี่คนแล้ว มองฟ้าข้างนอกเกือบทุ่มแล้ว ป่านนี้ทำอะไรอยู่

"กลับบ้านดีกว่า ไม่แก้แล้วเบื่อ" ภัทร์บ่นออกมา แล้วลงมือเก็บของ

"ทานข้าวยังครับ"

เสียงเค้าถามทันทีที่เธอรับสาย นารินกำลังจะลงไปซื้อบะหมี่หมูแดงหน้าตึกพอดี

"กำลังจะซื้อค่ะ" เธอบอกเค้า "มีเผื่อผมไหม หิวมากเลย" นารินยิ้มออกมา กับเสียงคล้ายจะอ้อนของเค้า

"จะให้นาซื้อเผื่อหรอคะ คุณภัทร์จะทานอะไร" คนบนรถยิ้มออกมาอย่างดีใจ "รอสักสิบนาทีได้ไหม ผมไปกินด้วย"

รถเก๋งสีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดเกือบสองทุ่มแล้ว นารินยืนรออยู่ที่ลานจอดรถของอพาร์ตเม้นท์แล้วส่งยิ้มออกไป