เชลยทรายสีเพลิง

8

ฟาตินวิ่งจนหอบเหนื่อย แต่กลับวนเวียนไปมาอยู่ที่เดิม มือน้อยปาดเหงื่อหน้าผากที่ไหลซึมไปทั่ว เธอทั้งเหนื่อย ทั้งร้อน หันไปทางไหนก็มีแต่กำแพง เริ่มตาลายเพราะอากาศด้านในอบอ้าว

ส่วนคนที่รอให้หล่อนเหนื่อยกำลังนั่งมองเธออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่สามารถควบคุมการเคลื่อนที่ของกำแพงได้ ร่างสูงใหญ่เอนกายนอนสบายมองหน้าจอนิ่ง รอให้เจ้าหล่อนเหนื่อยจนหมดแรง เขาถึงจะจัดการลงโทษให้สาสม

... แต่การลงโทษคือความปรารถนารุนแรงที่เขาจะตอบสนองให้เธอซ่านลึกไปทั้งกายใจจนถอนตัวไม่ขึ้น นอกเหนือจากนั้นยังมีบางอย่างที่เขาต้องรับหญิงสาวคนนี้มาอยู่ด้วย

ฟาตินปาดเหงื่อครั้งแล้วครั้งเล่าจนหญิงสาวทรุดร่างลงบนพื้น อากาศด้านในร้อนจนแทบทำให้เธอไหม้ ตอนแรกที่เข้ามาเธอรู้สึกว่ามันไม่ได้ร้อนขนาดนี้ เธอเริ่มหายใจเร็วขึ้นเหมือนมันจะอึดอัดไปหมด รู้สึกตาพร่าจนแทบพยุงกายไม่ไหว

“สิ้นฤทธิ์แล้วเหรอแองจี้ ต่อไปก็เป็นตาของฉันบ้าง”

รอฮิมทรุดร่างนั่งยองๆ ใกล้ร่างที่พิงกับผนังกำแพงด้วยความเหนื่อย หญิงสาวเพ่งมองก่อนจะขยับร่างหนี แต่ช้ากว่าร่างสูงที่กระชากแขนกลมกลึงกลับไปโดยแรง

“คิดจะหนีรึ อย่าฝันไปเลย ฉันจะขังเธอเอาไว้ที่วังของฉันจนวันตาย”

ดวงตาของเขาวาวโรจน์ด้วยเพลิงราคะ เธอถึงกับผงะเบือนหน้าหนี หัวใจเต้นแรง กายสาวสั่นสะท้านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ฟาตินส่ายหน้าไปมาเมื่อเธอเข้าใจสถานการณ์ดีว่ากำลังเสียเปรียบเขา

รอฮิมกระชากร่างอ่อนแรงของฟาตินไปอีกห้อง เขาโยนเธอเข้าไปจนหัวคะมำ หญิงสาวเอามือยันเอาไว้ไม่ให้ชนกับกำแพงห้อง รีบกวาดตามองรอบกาย มีแต่ผนังรอบด้าน ไม่มีหน้าต่างมีแต่ประตูที่เขาพาเธอเข้ามา มุมห้องมีเตียงกว้าง โต๊ะและเก้าอี้เพียงเท่านั้น

แต่ในห้องนี้กลับรู้สึกว่าหายใจคล่องขึ้น เธอคิดว่าเขาต้องการแกล้งเธอแน่นอน

ฟาตินถอยหนี แม้จะอ่อนแรงแต่เธอไม่ใช่คนอ่อนแอ เพียงแค่ร่างสูงใหญ่ย่างกรายเข้ามา ฟาตินปล่อยหมัดและเตะไม่ยั้ง รอฮิมทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อโดนปลายเท้าเฉียดๆ ของหญิงสาว เขาปัดออกด้วยท่าทีกวนโมโห

“ยังฤทธิ์มากรึ งั้นมาออกกำลังกายกันสักตั้ง ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะใช้กำลังกับผู้หญิง มีเธอเป็นคนแรกนี่แหละ”

“จะฆ่าก็ฆ่า แต่ถ้าปล่อยให้หม่อมฉันรอด พระองค์นั่นแหละจะไม่รอด” หญิงสาวยกมือตั้งกาจเตรียมพร้อมรับมือไม่ยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ

สุลต่านหนุ่มเดินวนรอบกายเชลยสาว หลบหลีกปลายเท้าที่เตะสวนมาอย่างไม่เกรงกลัว

เขากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ เบี่ยงกายคล่องแคล่ว ยกมือขึ้นกระชากปลายขาจนเธอเสียหลักทร่างล้มลงบนพื้น กายสูงใหญ่ขึ้นคร่อมทับ ฟาตินสวนหมัดเสยปลายคางโดยเร็ว

“โอ๊ย!” รอฮิมร้องด้วยความเจ็บ เขาประเมินเธอน้อยไปนิด แม้จะเป็นผู้หญิงแต่ฤทธิ์เดชไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ชาย

ฟาตินวิ่งหนีไปที่ประตู แต่โดนกระชากเส้นผมให้หันกลับไปเผชิญหน้า โดยการตะครุบแล้วโยนให้อีกฝ่ายอ่อนแรงจนสู้ไม่ไหว หลังจากนั้นค่อยกลืนกินอย่างเอร็ดอร่อย รอฮิมกระแทกจูบดุเดือดบดขยี้รุกรานริมฝีปากสาว

“อื้อ...” ฟาตินเม้มปากเน้น จึงโดนเขาบีบต้นแขนทั้งสองข้าง กระชากอีกรอบจนร่างอรชรปะทะกับอกกว้าง มือใหญ่กอดรัดร่างเล็กแน่น มืออีกข้างเลื่อนไปขยำเต้าทรวงสาวเต็มแรง

“อ๊ะ!!! อื้อ...” ฟาตินเผลอร้องประท้วง เป็นโอกาสให้ปากหนาบดจูบลงมาอีกครั้ง ทั้งรุนแรงกระแทกกระทั้นไร้ความอ่อนโยน จนริมฝีปากแตกมีเลือดปนออกมา

รสชาติของเลือดสดๆ ทำให้รอฮิมแกล้งดูดหนักขึ้น ฟาตินเจ็บแทบน้ำตาร่วงเมื่อริมฝีปากร้อนชื้นดูดกลืนแผลสดๆ ในโพรงปาก เขาควานลิ้นเข้าต่อสู้กับกับลิ้นเล็กจนเกิดการฟาดฟัน หญิงสาวงับลิ้นชายหนุ่มเต็มแรง

“โอ๊ย!” รอฮิมรีบปล่อยเรียวปากบอบบาง เขาได้ลิ้มรสชาติของเลือดสดๆ ในโพรงปากตัวเอง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความเคืองโกรธแทบอยากจับเธอหักคอ

ฟาตินรีบวิ่งไปที่ประตูโดยไม่รอช้า แต่ถูกกระชากกลับมาเหมือนเดิม ครั้งนี้ชายหนุ่มดึงแขนกลับมาแล้วจับขึ้นร่างเพรียวพาดบ่า ฟาดบั้นท้ายงอนงามไม่ยั้งแรง

“โอ๊ยๆๆ ปล่อย คนสารเลว บอกให้ปล่อยยังไงเล่า”

ฟาตินร้องด้วยความเจ็บดิ้นเร่าๆ กำหมัดทุบแผ่นหลังบึกบึนไม่ยั้ง

“ระวังคำพูดของเธอให้ดี” เขาเตือนเสียงดุดัน จับร่างสาวโยนไปที่เตียงกว้างอย่างไร้ความปรานี ฟาตินรีบถอยหนี ทำท่าจะคลานลงจากเตียง แต่ร่างสูงใหญ่กระโดดขึ้นคร่อมทับไว้ทั้งตัว

มือใหญ่จับปลายคางเรียวแล้วบีบแน่น เธอร้องด้วยความเจ็บ เผยอริมฝีปากให้คนที่รอจังหวะอยู่กระแทกจูบดุดันลงมา ลิ้นหนาควานเข้าแทรกสอดกับไรฟันขาวสะอาด

ฟาตินทำท่าจะงับลิ้นผู้บุกรุกอีกรอบ แต่รอฮิมรู้ทัน ถอนริมฝีปากหนีรวดเร็ว แล้วกระแทกจูบใหม่ หญิงสาวทำท่าจะงับ เขาก็ถอนริมฝีปากหนีแล้วกระแทกจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเรียวปากน้อยชอกช้ำระบมไปหมด

“จะฆ่าก็ฆ่า คนสารเลว” เธอกระชากเสียงพูดอย่างโมโหเมื่อโดนล่วงเกินด้วยความไม่เต็มใจ หมดแรงจะงับลิ้นเขาอีกแล้ว

“ปากดีแบบนี้ ตายง่ายๆ ก็ไม่สนุกน่ะสิ”

รอฮิมบีบปลายคางเรียวจ้องมองด้วยดวงตาดุดัน หญิงสาวสะบัดใบหน้าหนีทำให้อีกฝ่ายกระตุกยิ้มร้าย

“พยศนัก แล้วเธอจะรู้ว่าคิดจะฆ่าคนอย่างฉันมันเป็นยังไง” เขาเลียริมฝีปากด้วยความกระหาย จนฟาตินเริ่มดิ้นหนีแรงขึ้น แต่สู้แรงมหาศาลของเขาไม่ไหว

มือใหญ่กระชากอาภรณ์ที่ปกปิดเรือนกายออกอย่างไม่ปรานี หญิงสาวกรีดร้อง ตะกายร่างดิ้นรนต่อสู้ แต่สุลต่านหนุ่มหาได้สนใจไม่ เขาก้มลงงับซอกคอขาวผ่องดูดแรงๆ จนเธอสะท้าน ฟาตินกอดลำคอหนาแน่น ยกใบหน้าขึ้นเพื่อกัดเข้าที่บ่ากว้างโดยแรง

“โอ๊ย!!!” รอฮิมร้องสุดเสียง กระชากไหล่หนาออกจากคมเขี้ยวของคนใต้ร่าง

“ชอบกัดเหรอ ได้เลย แล้วเราจะได้เห็นดีกัน กัดกันทั้งวันทั้งคืนให้มันขาดใจกันไปข้างนึง”

ใบหน้าคมสันก้มลงงับเต้าอวบ ไรฟันขาวสะอาดกัดที่ยอดถันจนหญิงสาวดิ้นพล่านเมื่อโดนทุบ

“โอ๊ย!!! เจ็บ” เธอร้องแล้วกัดฟันแน่น

“นี่ยังน้อยไป เธอต้องเจอมากกว่านี้ พูดสิ ใครส่งเธอมา”

เขาถามแต่เธอเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบ จึงก้มลงดูดทรวงสาวเข้าปากเต็มกำลัง สร้างรอยกระสันซ่านแก่หญิงสาวใต้ร่างจนดิ้นเร่า

ริมฝีปากหนาดูดเม้มขบกัดยอดถันสลับกัน มือใหญ่เลื่อนไปฟอนเฟ้นสะโพกผายขาวผ่องทั้งสองข้าง แล้วฟาดฝ่ามือตีจนเกิดรอยแดง

ฟาตินใช้มือบางผลักศีรษะของรอฮิมออกเต็มแรง แต่เขากลับมาใหม่ กลับมาเพื่อดูดกัดยอดอกจนเกิดรอยแดง

“อ๊า...”

ฟาตินร้องครางเสียงสะท้าน สะบัดใบหน้าต่อต้านกับความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นเหมือนเปลวไฟยักษ์

“เธอจะเสียวกว่านี้อีก”

รอฮิมคำรามรุกคาม ไล่ต้อนเหยื่ออย่างชำนาญการ ดวงตาคมดั่งพญาเหยี่ยวจ้องมองด้วยสายตาคมกริบ

หญิงสาวดิ้นหนียกเข่าขึ้นเพื่อจะกระแทกกับกลางลำตัวของชายหนุ่ม แต่อีกฝ่ายรู้ทัน หลบโดยการพลิกร่างไปอีกด้านของเตียง ฟาตินกลั้นใจเฮือกสุดท้ายหนีลงจากเตียงด้วยเสื้อผ้าขาดวิ่น

“อยากหนีเรอะ หนีไปเลย ฉันให้เธอหนีทั้งคืนจนกว่าจะหมดแรง”

ฟาตินรีบพาร่างอ่อนระโหยโรยแรงหนีไปอย่างไร้จุดหมาย เสียงข่มขวัญของเขาไม่ได้ทำให้เธอสนใจ มากกว่าหนี เธอสัมผัสมือกับกำแพงหนา ต้องมีทางให้เธอหนีพ้น หญิงสาวคิดหวังในใจแม้มันจะริบหรี่เต็มทีก็ตาม แต่คนเราเกิดมาต้องมีความหวัง

รอฮิมนึกทึ่งในความอดทนของเจ้าหล่อน เธอเข้มแข็งไม่อ้อนวอนขอชีวิต แม้จะหวาดกลัวเขาเพียงใดก็ตาม เขาสัมผัสถึงแววตาคู่นั้นที่หวาดหวั่นได้ดี อีกทั้งริมฝีปากที่สั่นระริกเกรงกลัวนั่นอีก