“ก็ถ้าปั๊บอยู่ช่วยมี๊ก็ทำงานเสร็จเร็วนะคะ คุณยายสอนว่าเราต้อง...ช่วยกันทำงาน งานจาได้เสร็จเร็วค่ะ”
แมทเทียสยิ้มกับคำพูดแม้ไร้เดียงสาทว่าฉาดฉานของลูกสาวตัวน้อย ยิ่งนับวันเขาก็ยิ่งรักและผูกพันกับเด็กแฝดทั้งสองมากขึ้นทุกที และสิ่งที่เขามองเห็นคือลักษมีเหมือนเขามาก ลูกสาวของเขาช่างเด็ดเดี่ยว และไม่ยอมรับอะไรง่าย เธอมีเหตุผลของตัวเอง มีความเป็นผู้ใหญ่ เขาอยากดึงร่างน้อยนั้นเข้ามากอด จูบเธอและอยากให้เธอยอมรับเขาในฐานะ พ่อ หากทว่าแววตาอ่อนโยนกลับเปลี่ยนเป็นแข็งกล้าขึ้นเมื่อจ้องมองไปยังร่างบอบบางที่ยืนเคียงข้างหนูน้อย
“คุณอยากจะทำงานก็ทำไปให้เสร็จ หิวตอนไหนก็ค่อยกลับไปกินก็แล้วกัน เพราะยังไงคืนนี้ผมกับลูกก็จะนอนที่นี่”
ร่างสูงใหญ่หันหลังเดินจากไปทิ้งไว้เพียงสองแม่ลูก ลักษมีเงยหน้าและเอ่ยขึ้นอย่างไม่เดียงสาว่า
“ปั๊บว่า...ท่าทางคุงลุงจะชอบคุงน้าเซลีนนะคะมี๊ขา”
คำพูดที่ไม่ตั้งใจของเด็กน้อยทำ
