เล่ห์รักพรางสิเน่หา

ตอนที่ 10

“อุ๊ย!” ร่างเล็กถูกรวบกอดและเอนลงนอนเบียดกับร่างใหญ่ ลำแขนแกร่งช้อนรองใต้ศีรษะทุยให้เธอได้หนุนนอน ร่างกายด้านหน้าของทั้งสองแนบชิดจนรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากกันและกัน เพียงขวัญสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือใหญ่อีกข้างของเหมันต์วางทาบบนสะโพกผายของตน

“เงยหน้าขึ้นมาสิ” ทำไมเขาถึงชอบสั่งนักนะ คนรู้สึกว่าโดนสั่งบ่อยๆจึงชักสีหน้าไม่พอใจในตอนที่เงยขึ้นสบตาคมดุระยะใกล้

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย แบบนี้ก็หมดอารมณ์กันพอดี” เพียงขวัญเม้มปากแน่น พยายามปั้นหน้าฝืนยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ดูเสแสร้งให้ดูดีมากในสายตาชายหนุ่ม เหมันต์หัวเราะในลำคอ พร้อมกับพลิกร่างเล็กให้อยู่ใต้ร่างของตน เพียงขวัญลนลานใช้มือยันบ่ากว้างไว้ทั้งสองข้าง

“จะทำอะไรคะ”

“กินของหวาน” เหมันต์ตอบหน้าตาย

“เอ่อ...” ทำไมจะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่จะดิ้นรนปฏิเสธไปก็ไม่รู้จะหลีกเลี่ยงไปได้อีกสักกี่วัน แล้วก็มีแต่จะทำให้คนปากร้ายโกรธและถากถางด้วยคำพูดให้เสียใจเปล่าๆ เพียงขวัญค่อยๆหลับตาลง ลำแขนเรียวสองข้างวางลงแนบตัว เธอนอนนิ่ง แต่หัวใจนี่สิ...มันเต้นแรงเสียจนน่ากลัวว่าจะปะทุออกมานอกอก เหมันต์ยิ้มขำกับท่าทางจำยอมนั้น จะนิ่งได้นานแค่ไหนกันเชียว

สัมผัสร้อนจากริมฝีปากหนาทาบลงมาบนกลีบปากบาง คนอยากกินของหวานค่อยๆละเลียดชิมอย่างใจเย็น ไม่บุ่มบ่ามให้ของหวานชิ้นใหญ่ตกใจ ค่อยๆขบเม้มไปทั่วกลีบปากสีสวย ใช้ลิ้นร้อนดุนดันรุกล้ำอย่างมีชั้นเชิง จนกระทั่งหญิงสาวยอมเผยอปากให้เขาเข้าไปดื่มด่ำกับความหวานละมุนของโพรงปากนุ่ม เพียงขวัญหลับตาพริ้มรับรู้ถึงสัมผัสรัญจวนใจ กับจูบแสนหวานที่เขาปรนเปรอซ้ำๆ เหมันต์ยอมผละออกให้เธอหอบหายใจอยู่เพียงครู่เดียว เขาก็กลับมามุ่งมั่นดูดกลืนสูบเอาความหวานไปจากเธออีก วนเวียนอยู่อย่างนั้นจนหญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองต้องหมดสติเป็นแน่ ถ้าเขาไม่หยุดสักที

“ดะ...เดี๋ยวค่ะ” มือบางยกขึ้นปิดปากช่างจูบนั้นไว้ได้ทันท่วงที ก่อนที่เขาทาบลงมาบนปากเธออีกครั้ง เหมันต์จะรู้ไหมว่าเธอต้องใช้กำลังภายในรวบรวมสติมากเพียงใดในการห้ามปรามเขา คิ้วเข้มเลิกสูง ใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มน้อยๆ

“ขวัญหายใจไม่ทันค่ะ” เสียงหวานสั่นๆกับใบหน้าแดงเรื่อทำให้คนที่หลงมัวเมากับรสจูบหวานซ่านหัวเราะเบาๆ

“งั้นเปลี่ยนที่จูบนะ” น่าจะเป็นเพราะเพิ่งได้โอกาสหอบเอาอากาศเข้าปอดไม่นาน ทำให้ออกซิเจนไปเลี้ยงสมองน้อยลง การทำงานของสมองเลยช้าลงไปด้วย เพียงขวัญจึงคิดตามคำพูดของชายหนุ่มไม่ทัน ร่างสูงใหญ่ขยับตัวลงต่ำจนใบหน้าเสมอกับทรวงอกอวบ มือใหญ่ทำงานประสานกับริมฝีปากได้อย่างดีเลิศ เพราะเมื่อเขาเลิกเสื้อยืดเธอขึ้นพร้อมกับบราเซียร์สีหวานในคราเดียวกัน ริมฝีปากที่จูบเธออยู่เมื่อครู่ ก็ประกบลงที่ยอดอกสีสวย ร่างบางสะดุ้งเฮือก และวงแขนแกร่งก็ช้อนลงใต้แผ่นหลังเธอทันที เขากอดยกร่างเธอขึ้นเพื่อป้อนความอวบอิ่มเข้าสู่ปากของตน ปลายลิ้นและริมฝีปากของเขาช่างร้ายกาจเป็นที่สุด เมื่อเพียงขวัญเริ่มรู้สึกถึงความหวามไหวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในร่าง ยอดอกสีหวานถูกกลืนกินและหยอกล้อป่ายปัดสลับไปมาทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม ร่างบางบิดแอ่นกายเชิดเชื้อเชิญโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้ตัวกระทั่งว่าผ้าซิ่นที่เธอใส่มาตั้งแต่เช้าถูกรั้งขึ้นมากองอยู่บนหน้าท้องเนียน

“อุ๊ย!” สัมผัสแผ่วเบาของมือใหญ่ที่กอบกุมเนินเนื้อนางไว้ ก่อนจะเคล้นคลึงเบาๆ ส่งผลให้ร่างที่ไม่เคยต้องมือชายสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง แต่ก่อนที่เพียงขวัญจะได้เอ่ยห้ามปรามอะไรออกไป เหมันต์ก็ขยับตัวกลับขึ้นมาจูบซับเสียงหวานนั้นไว้ จุมพิตหวานล้ำล่อหลอกให้คนไม่ประสาไขว้เขว แล้วเขาจึงค่อยๆเคลื่อนมือใหญ่รุกรานสอดหายเข้าไปในขอบแพนตี้สีหวาน กรีดปลายนิ้วเรียวแยกกลีบกุหลาบสาวให้เบ่งบาน กายสาวเหยียดเกร็ง เท้าเล็กจิกงองุ้ม และเมื่อชายหนุ่มทาบนิ้วลงเป็นแนวยาวแล้วเริ่มขยับสัมผัสตรงกลางความ

นุ่มอุ่นชุ่มชื้น สะโพกสวยก็ยกขยับตามจังหวะอย่างลืมตัว

เพียงขวัญไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป ร่างสาวร้อนวูบวาบไปหมด ความรู้สึกหวามไหวลามเลียไปทั้งร่าง ไม่ว่าเหมันต์จะสัมผัสรุกรานตรงไหนเธอก็ตอบสนองเขาไปหมด หญิงสาวรู้สึกว่าตนเองกำลังหลงอยู่ในวังวนคลื่นยักษ์ มันรุนแรงเชี่ยวกราก เธอไม่อาจต้านทานอะไรได้เลย ได้แต่ปล่อยให้ตัวตนถูกซัดพัดพาไปเรื่อยโดยไม่รู้ทิศทาง

“คุณเหม” ปากสีเรื่อบวมเจ่อนิดๆ ครางเรียกคนที่ปลุกปั่นอารมณ์ของตนเอยู่ มือบางยกขึ้นจับศีรษะทุยของชายหนุ่มที่ผละจากปากจิ้มลิ้ม ค่อยๆเลื่อนลงต่ำ ใบหน้างามแหงนเชิดหลับตาพริ้ม เหมันต์แวะดอมดมและกลืนกินอกอวบแสนสวยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าลงไปยังส่วนที่นิ้วเรียวขยับในจังหวะช้าเนิบนาบอยู่

เพียงขวัญเพิ่งรู้ว่าใจจะขาดเป็นอย่างไร เหมันต์ไม่ปราณีเธอสักนิด เขาละเลียดชิมเชื่องช้าทุกพื้นที่ของความสาว ก่อนจะเร่งเร้าฉุดกระชากทุกสำนึกของเธอให้ขาดสะบั้น ทุกสัมผัสของลิ้นสากร้อนทำให้ร่างกายเธอบิดเกร็ง หน้าท้องแขม่วแน่น มือบางจิกกดศีรษะเขาพร้อมกับสะโพกสวยที่แอ่นหยัด บ่งบอกความต้องการจากส่วนลึกว่ามันมากมายท่วมท้วนเพียงใด