ตอนที่ 4
1098 Words
“ผมพูดความจริง และหากคุณยอมรับความจริงไม่ได้ คุณก็ไม่มีทางก้าวพ้นคำว่าเด็กน้อยหรอกอลิซ”
พ่อคุณพูดเสียงถือตัว จากนั้นก็เดินผ่านหล่อนไปหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดเส้นผมสีดำสนิทที่เปียกโชกนั้นอย่างไม่คิดจะใส่ใจอะไรหล่อนอีก
อลิซยืนนิ่งพยายามบอกตัวเองว่าสิ่งที่จามาลพูดมันไม่ใช่เรื่องจริงเลย มันคือเรื่องที่เขาคิดเองเออเอง แต่จนแล้วจนรอดก็คิดแบบที่ตั้งใจไม่ได้สักที หล่อนรู้สึกหวั่นไหวเหลือเกินยามที่เผชิญหน้ากับจามาลในสภาพนี้ สภาพที่ จามาลแทบจะไม่มีอะไรติดตัวเลยนอกจากกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วที่แน่นอนว่ามันไม่สามารถปกปิดอวัยวะบางอย่างให้มิดชิดจากสายตาของหล่อนได้
“นายไม่ต้องมาสอนฉัน... ฉันโตแล้ว”
หล่อนเห็นพ่อตัวโตแค่นยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็ทำท่าจะเดินจากไป แต่หล่อนไม่มีทางปล่อยให้เขาเดินหนีไปทั้งๆ ที่ยังทำสงครามน้ำลายไม่จบหรอก
“อย่าคิดจะหนีเชียวนะ”
หญิงสาววิ่งอ้อมไปหยุดขวางหน้า สองมือบางยกขึ้นกางเอาไว้เป็นโล่กั้นไม่ให้เขาเดินผ่านได้ จากนั้นก็จ้องใบหน้าที่ยิ่งมองก็ยิ่งหล่อลากไส้เขม็ง แม้หัวใจจะเต้นแรงแต่หล่อนก็ข่มมันเอาไว้อย่างมิดชิด
“ผมจะกลับห้องพัก...” เขาเค้นเสียงตอบหล่อน ท่าทางเย่อหยิ่ง และไม่แยแสของพ่อเจ้าประคุณยิ่งทำให้อลิซอยากจะเอาชนะเป็นที่สุด
“แต่นายต้องคุยกับฉันก่อน...”
“ก็บอกแล้วไงว่าผมต้องการกลับห้องพัก...”
จามาลเค้นเสียงดุดัน เขาก้าวเดินมาข้างหน้าเรื่อยๆ ในขณะที่อลิซก้าวถอยหลังจนในที่สุดก็ไปจนมุมอยู่ที่กำแพงสูงของตัวตึก เขาก้าวเข้ามาหา จ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน อลิซเม้มปากด้วยความรู้สึกแปลบๆ ในอก หล่อนไม่ชอบสายตาของจามาลเลย ทำไมเขาจะต้องมองหล่อนห่างเหินแบบนี้ด้วย ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นเพื่อนรักกับอเล็กซิโอพี่ชายของหล่อนไม่ใช่หรือ
“ว่ามา จะคุยอะไร...”
กลีบปากสาวสั่นระริกเมื่อเนื้อตัวกำยำที่หน้าอกกว้างรกเรื้อยด้วยเส้นขนยังมีหยาดน้ำที่ยังเช็ดไม่แห้งเกาะพราวอยู่ขยับเข้ามาใกล้ๆ สองแขนที่กางตั้งฉากกับตัวตอนนี้ทิ้งอยู่ข้างลำตัวอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง ก้อนหัวใจเต้นแรงระรัวจนรู้สึกเจ็บอกไปหมด
ทำไมหล่อนจะต้องมีกิริยารุนแรงยามที่อยู่ใกล้กับจามาลแบบนี้ด้วย ทำไมต้องรู้สึกเหนื่อยหอบ ร้อนรุ่มแปลกๆ แบบนี้ด้วย
“ฉัน...”
“ถ้าไม่พูด...”
ใบหน้าหล่อลากไส้ก้มต่ำลงมาหา แม้จะไม่ใกล้มากนักแต่กลิ่นลมหายใจสะอาดสะอ้านของพ่อคุณก็มีผลต่อกายสาวอย่างรุนแรง แก้มสาวแดงก่ำแทบไหม้ ความรู้สึกมากมายระเบิดอยู่ในสมอง และตอนนี้ชื่อของแมทธิว บราวน์ก็จางหายไปจากหัวอย่างสิ้นเชิง
“ผมจะกลับห้องพัก...”
“อย่าพึ่ง...”
ไม่รู้ว่าจะกลัวเขาเดินหนีไป หรือว่าอยากจะฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งตาหล่อระเบิดนี้หล่อนถึงได้ใช้สองมือที่ตกอยู่ข้างลำตัวยึดท่อนแขนทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ เขาหยุดนิ่ง ตัวเกร็งจนหล่อนรู้สึกได้ ก่อนที่สายตาคมกริบจะหรี่ลงมองฝ่ามือของหล่อนที่กำลังสัมผัสกับผิวกายของเขาอยู่
อลิซรู้สึกตัวรีบปล่อยมือจากท่อนแขนของเขา ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังยังไงก็สั่นพร่าอยู่ดี
“นายจะต้องถอนคำพูด... ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว”
“ผมพูดความจริง...”
อลิซเห็นจามาลถอนใจออกมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายก็อดขุ่นเคืองไม่ได้
“แต่มันไม่ใช่เรื่องจริง ฉันสิบแปดแล้ว โตแล้ว และสามารถขึ้นเตียงกับผู้ชายได้แล้วด้วย”
จากสายตาที่กระด้างจัดเปลี่ยนเป็นชิงชังทันทีเมื่อคำพูดของหล่อนจบลง ร่างสูงใหญ่ขยับออกห่างด้วยท่าทางแสนรังเกียจ ก่อนที่เขาจะเค้นคำพูดห่างเหินออกมา
“ผมรู้... แมทธิวไงที่คุณอยากลองขึ้นเตียงด้วย”
อลิซหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันหล่อนถึงได้รู้สึกอยากจะปฏิเสธออกไป แต่ช่างเถอะตานี่จะคิดยังไงก็ช่าง หล่อนไม่จำเป็นต้องสนใจอยู่แล้ว
“ก็อาจจะใช่... แต่พี่แมทธิวไม่ชอบสาวพรหมจารี...”
ดวงตาสีฟ้าจัดเข้มขึ้นแว่บหนึ่งก่อนจะจางไปเหลือไว้แต่ความเย็นชา
“แล้วไง...”
เขาถามเสียงหยันเยาะ และมันก็ทำให้คนฟังอย่างอลิซหน้าร้อนผ่าวแทบไหม้ แต่กระนั้นก็ยังอดเชิดหน้าพูดออกไปด้วยความอวดดีไม่ได้
“ก็ไม่แล้วไงหรอก แค่ฉัน... รู้สึกว่าฉันจะต้องนอนกับใครสักคนเพื่อทำให้ตัวเองไม่ใช่สาวพรหมจารียังไงล่ะ”
“ก็ตามใจคุณ...”
จามาลหมุนตัวและกำลังจะเดินหนี แต่ท่อนแขนของเขาก็ถูกมือนุ่มๆ ของอลิซคว้าเอาไว้ซะก่อน เขาหยุดกะทันหันทำให้ร่างอรชรเซถลาเข้ามาในอ้อมอกอย่างไม่คาดฝัน ทุกอย่างรอบตัวดูแน่นิ่งสนิททันทีเมื่อความแข็งแกร่งกำยำของแผงอกกว้างบดคลึงกับความนุ่มนวลอวบอัดของปทุมถันอวบสล้าง อลิซเคลิบเคลิ้มเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตด้วยสายตาเชิญชวน แต่จามาลมีสติตลอดเวลาจึงได้ยุติมันเอาไว้ได้ทันก่อนที่อะไรอะไรจะเกิดขึ้น สติที่มันเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ ยามอยู่ใกล้กับแม่เด็กสาวตัวแสบคนนี้
ชายหนุ่มผลักร่างอรชรออกห่างอย่างไม่ปรานี ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรังเกียจ
“อย่าคิดใช้ผมเป็นผู้ชายคนนั้นเชียวนะ!”
อลิซซึ่งกำลังอับอายกับท่าทางรังเกียจที่จามาลแสดงใส่หน้า ได้ยินคำพูดเหี้ยมโหดนี้เข้าหญิงสาวก็ตั้งมั่นเลยว่าจามาลนั่นแหละจะต้องเป็นผู้ชายคนนั้น ยิ่งเขาไม่พอใจเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งสะใจ หล่อนจะทำให้เขาต้องรับในสิ่งที่เขาไม่เคยต้องการ
“แต่มันจะต้องเป็นคุณ...”
เชิดหน้าสูงอวดดี แถมยังยิ้มระรื่น ทั้งๆ ที่ภายในอกเต็มไปด้วยความอับอายสุดกำลัง
“หน้าด้าน...” เขากร่นด่า แต่อลิซกัดฟันทนและยิ้มไม่สะทกสะท้านตอบ
- Writer
