ตอนที่ 13
“ขอ...” เขาจะกล่าววาจาขอโทษ หากมิทันจะจบด้วยซ้ำ หนึ่งในชายร่างใหญ่ก็เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“ยังมิเข็ด...ยังอยากจะมีเรื่องอีกใช่ไหมคุณชายเกาหยุนเหลียง!”
อื้อ...ใครกันละเนี่ย กล่าวเสียงดังเชียว เขาอยากจะอาละวาดใส่อยู่นะ หากจะมิถูกอาการปวดศีรษะเล่นงานจนตอนนี้ตาพร่ามัวจนต้องรีบหลับตาลงโดยเร็ว
“เปล่าขอรับ...ข้าเปล่าอยากมีเรื่องกับพวกท่าน” เกาหยุนเหลียงรีบบอกออกไปทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ถ้าเป็นเกาหยุนเหลียงคนเก่า ถึงจะมิอาจสู้กับเหล่าคนตรงหน้านี้ได้ แต่ก็คงมิเพลี่ยงพล้ำเป็นแน่ หากเป็นเขาที่มาอยู่ในร่างนี้นะเหรอ...ยังไงก็สู้มิไหวแน่นอน ยิ่งมาอยู่ในสภาพนี้ด้วย มีหวัง...โดนยำเละเป็นแน่
ทำอย่างไรดีล่ะ...!
“เผอิญข้ามิสบายน่ะขอรับท่านพี่ทั้งหลาย ก็เลยจะรีบกลับเรือน หากเพราะมิทันระวัง เลยทำให้เดินมาชนท่านพี่ทุกท่านเข้า ข้าหวังว่าท่านพี่จะใจกว้าง ให้อภัยผู้น้อยด้วย” เกาหยุนเหลียงรีบยกมือประสา
