ตอนที่ 12
“แล้วนำความไปฟ้องท่านพ่อว่าข้ามิสนใจจะทบทวนและฝึกฝนวรยุทธ์เพื่อจะไปประลองกับซ่งหยวนเจ๋อนะสิ นอกจากจะมิได้ออกมาอีกแล้ว ยังจะต้องถูกท่านพ่อลงโทษด้วย เจ้ามิสงสารข้าเลยหรือหลิวตง” นอกจากจะเอ่ยเสียงเศร้าเขมกรยังจะตีหน้าหม่นหมองขณะมองบ่าวรับใช้ที่เขาอยากจะให้เป็นสหายสนิทอีกด้วย
“นานแล้วนะที่ข้าไม่ได้ออกมานอกเรือนเช่นนี้...ขอให้ข้าได้ท่องเที่ยวสักหนึ่งชั่วยามไม่ได้เหรอ” เขมกรลองใช้วิธีการที่มักจะใช้กับท่านแม่ที่ได้ผลเสมอมิว่ายามใด...ออดอ้อนให้ยอมให้ทำตามด้วยรอยยิ้มหวานปนเศร้า นัยน์ตาโศกเล็กน้อยมีน้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าอยู่
“หากท่านมิได้เอาถุงเงินมา”
เขมกรแทบจะกระโดดและร้องเย้ เมื่อเห็นว่าหลิวตงเริ่มจะใจอ่อน
“ถ้าเช่นนั้น หากข้าจะแอบรอเจ้าอยู่นอกเรือน ให้เจ้าเข้าไปเอาถุงเงินมาดีหรือไม่...เจ้าก็เห็นว่าตอนนี้ข้าทำตัวดีขึ้นแค่ไหน ข้าบอกแล้วว่าจะมิทำตัวมีปัญหา จะมิทำตัวเกเรเป็นอันธพาลเช่นก
