ชนัญธิดาหน้าเสียพาลหงุดหงิดทันทีที่เห็นหน้าของท่านประธานใหญ่ ที่เดินตรงมายังโต๊ะเธอ ‘ว่าแล้วเชียวว่ามันทะแม่งๆ อยู่ดีๆ สุทัศน์ก็โทรฯมา ตอนคุยโทรศัพท์เธอถึงได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นห้องฝีมือท่านประธานใหญ่แห่งวีพรอมท์ ฯ นี่เอง’ เธอเอ่ยทักท่านประธานใหญ่แห่งวีพรอมท์ “สวัสดีค่ะท่านประธาน”
“ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นด้วย ทักทายเสียเหินห่างเลย” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเข้มขึ้นเช่นกัน...อะไรกัน...เขาอุตส่าห์คิดถึงอยากเจอหน้า แต่แม่คุณสิทำหน้าบึ้งชักสีหน้าทักเขาเสียห่างเหินแบบนี้ มันน่าน้อยใจนัก
ชนัญธิดาสบตาท่านประธานใหญ่อย่างไม่พอใจ มองเลยไปยังลูกน้องอีกสองคนของเขาอีกที่ยืนนิ่ง ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเธออีกเจ้าแผนการกันดีนักน่าโมโหจริงๆ เธอจะทำยังไงกับผู้ชายคนนี่ดี
“ทำไมต้องก้มหน้าด้วยล่ะค่ะคุณสุทัศน์ คุณนาวี” ชนัญธิดาหันมองสองหนุ่มอย่างหงุดหงิด ส่วนสองหนุ่มนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะได้แต่ยืนนิ่ง ก้มหน้าย
