บ่วงรัก เล่ห์กามเทพ

สายตาคมเข้มจ้องมองเพื่อนรักอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ทั้งที่ความจริงวันนี้น่าจะเป็นวันหยุดของเขา แต่ต้องมาเดินตามแค่พนักงานในบริษัทเล็กๆ คนหนึ่งของ แอคซ่าพร็อพเพอร์ตี้ ฯ “ฉันถามแกจริงๆ เถอะไอ้โต” “อะไรของแกอีกวะไอ้ต้น” “พนักงานในบริษัทแกสวยมากเลยหรือวะถึงสามารถทำให้แกวิ่งตามแบบนี้ได้” ตระการถาม ขณะเดินลงจากรถด้วยความไม่สบอารมณ์ จะให้เขาสบอารมณ์ได้ไง วันนี้เป็นหยุดของเขาแท้ๆ แต่ต้องมาเดินตามเพื่อนรัก ผู้หญิงแค่คนเดียว ทำให้เพื่อนเขาดิ้นรนถึงเพียงนี้เลยหรือ อยากรู้จริงๆ ว่าจะสวยสักแค่ไหน รัชวินหันมามองเพื่อนรักอย่างไม่พอใจ เพื่อนเขาไม่เคยเห็นนะสิ ถึงได้มาพูดแบบนี้ ผู้หญิงอย่างมาริษา น่ารัก อ่อนหวาน ใบหน้าหวานซึ้ง ชวนให้หลงใหล ใครได้อยู่ใกล้ก็มีความสุข “ษา... เขาสวยหวาน น่ารัก นิสัยดี ทำอาหารเก่ง”  “ขนาดนั้นเลยเหรอไอ้โต ฉันชักอยากเห็นแล้วสิ ว่ายัยษา อะไรของแกนี่สวยจริง อย่างที่แกบอกหรือเปล่า” ตระการพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยจะเชื่อใจเพื่อนนัก รู้ดีว่าสเป็คของรัชวินนั้นต่างจากเขามาก แต่จะว่าไปเพื่อนเขาก็ชอบผู้หญิงสวย หวาน น่ารัก เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อยากรู้เหมือนกันว่าจะสวย น่ารักจริงอย่างที่พูดหรือเปล่า “ถ้าแกได้คุยกับมาริษาแล้วแกจะชอบเขา แต่เพื่อนมาริษาก็น่ารักนะ สวยคม จมูกโด่ง ปากนิดจมูกหน่อย ที่สำคัญสวย เฉี่ยว”  “ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันอยากเห็นหน้าสองสาวนี่เสียแล้วสิ” “ถ้าโชคดีวันนี้แกคงได้เจอสองคนนี่อย่างแน่นอน” “สาธุ! ขอให้สมพรปากนะแก ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้มีดีอะไรนักหนาถึงทำให้นักธุรกิจหนุ่มแห่งแอคซ่าพร็อพเพอร์ตี้ฯ อาการหนักได้ขนาดนี้” “ทำเป็นพูดไป หากแกเจอผู้หญิงที่แกคิดว่าเขาเหมาะที่จะเป็นภรรยาที่ดีและแม่ที่ดีของลูก...แกจะไม่พูดแบบนี้ ฉันอยากรู้เหมือนกันหากแกเจอคนที่คิดว่าใช่แล้วแกจะทำยังไง”  รัชวินเหลือบมองตระการอีกครั้งก่อนจะหัวเราะออกมา เมื่อเห็นเพื่อนกำลังทำให้บึ้งส่งมาให้เขาอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินต่อไปโดยไม่สนใจอาการกระฟัดกระเฟียดของเพื่อนรักเลย ตระการมองรัชวินอย่างโมโห วันนี้เขาน่าจะพักผ่อนอยู่กับบ้านไม่ใช่มาเดินอยู่ในห้างแบบนี้ อยากรู้เหลือเกินว่าแม่สองสาวนั่นจะสวยน่ารักขนาดไหนกัน ถึงทำให้เพื่อนเขาต้องเสียเวลามาเดินตามแบบนี้ คงไม่มีใครบ้าเหมือนเพื่อนเขาแล้ว ผู้หญิงมีออกเยอะแยะไม่สนใจ กลับไปสนใจแค่พนักงานในบริษัทที่แสนจะธรรมดา /////////// สายตาคู่คมหวานนั่งมองผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาด้วยความสงสัย นั่งนับเวลารอ มือบางยกมือขึ้นจิบกาแฟอย่างเซ็งๆ ละสายตาจากแก้วกาแฟ ก้มมองนาฬิกาบนข้อมืออย่างหงุดหงิด  “ไอ้เพื่อนบ้า ทำไมยังไม่มาอีก จะให้ฉันรอไปถึงไหนเนี่ย ทำไมชอบมาสายอยู่เรื่อย” น้ำเสียงหวานบ่นพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิด เพื่อนเธอเป็นแบบนี้เสมอ นัดกันทีไร ต้องมาสายตลอด เห็นทีเธอต้องคุยกันเสียหน่อยแล้ว ก่อนตัดสินใจล้วงกระเป๋าใบโตแล้วหยิบหนังสือขึ้นมา แล้วเปิดอ่านเพื่อฆ่าเวลา เปิดไปเรื่อยๆ เหมือนกับไม่ได้ตั้งใจอ่าน สีหน้าหวานยังเรียบเฉย แต่ในใจนั้นเดือดปุด กับความไม่ตรงเวลาของเพื่อนสนิท คบกันมาก็หลายปี ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งจนตอนนี้พวกเธอเรียนจบปริญญาตรีกันหมดแล้ว แต่เพื่อนเธอคนนี้ก็ยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม “ยัยษร ขอโทษทีที่มาสายนิดหน่อย” เสียงหวานใสดังมาจากด้านหลัง ชนัญธิดาวางหนังสือแล้วหันกลับไปมองด้วยสีหน้างอนๆ มาบอกว่าสายนิดหน่อยเหรอ ใบหน้าหวานคม สบตาเพื่อนสนิทอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่ “วันนี้แกมาสายอีกแล้วนะ แกนี่มาสายตลอดเลยนะ นัดกี่ครั้งก็สายเกือบทุกครั้ง ฉันว่าแกหัดจัดเวลาเสียไหมดีไหมยัยษา” “ฉันสายแค่สิบนาทียี่สิบนาที แกก็อย่าบ่นนักเลย ฉันต้องทำงานนะยะ” “งานบ้าอะไร เจ้านายแก ไม่มีวันหยุดให้บ้างเลยหรือไง” “มีแต่งานมันเร่งด่วนไง ฉันขี้เกียจปล่อยไว้ให้มันดินพอกหางหมู” “ฉันล่ะเซ็ง แกจริงๆ เลยยัยษร งานนะเขาใช้ทำวันที่แกทำงาน ไม่ใช่วันหยุดแบบนี้ แล้วเจ้านายแกไม่มีพนักงานคนอื่นแล้วหรือไง ถึงให้แกทำงานหนักแบบนี้ เงินเดือนนะคุ้มกับที่แกทำหรือเปล่า” “ก็ไม่ค่อยคุ้มเท่าไร” มาริษาตอบเสียงอ่อนๆ ถึงเงินเดือนมันจะไม่คุ้มเท่ากับงานที่เธอต้องรับผิดชอบ แต่อย่างน้อยเจ้านายเธอก็ไม่ได้ใช้งานอะไรเธอมากมายแบบนั้นหรอก ใครอื่นต่างหาก ที่ให้งานเธอมาทำ ‘เฮ้อ...ขืนบอกเพื่อนเธอไปว่างานบางชิ้นที่เธอเอามาทำนะ ไม่ใช่งานของเธอเอง มีหวังเธอคงโดนเพื่อนบ่นหูชาแน่ๆ...’ “แล้วแกจะทนทำงานที่นั่นไปทำไม ทำงานสายตัวแทบขาด เงินเดือนที่ได้ยังไม่คุ้มกับแรงที่เสียไปเลย ฉันอยากเจอเจ้านายของแกจริงๆ เลย ยัยษา” ชนัญธิดาบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว “ทำไมแกต้องเจอเจ้านายฉันด้วยยัยษร” มาริษาถามด้วยน้ำเสียงเลิกลั่ก จ้องมองเพื่อนด้วยความกังวล ยัยเพื่อนตัวดีของเธอ จะทำอะไรเจ้านายของเธอ แบบนี้ชักจะไม่ค่อยดีเสียแล้ว เกิดไปทำอะไรเจ้านายเธอก็ซวยสิ ชนัญธิดาสบตามาริษาอีกครั้ง ชักจะเริ่มสงสัยเสียแล้วสิ ว่าเพื่อนเธอเป็นอะไร ทำไมพอพูดถึงเจ้านายหนุ่มมันขึ้นมาทีไร ยัยเพื่อนสนิทก็มีอาการ เดือดร้อนแทนเสมอ หรือว่าเพื่อนเธอดันไปชอบเจ้านายตัวเองเสียแล้ว “ยัยษา” “อะไร ทำไมต้องเรียกเสียงดังด้วยล่ะษร” “แกชอบเจ้านายแกเหรอ พอพูดถึงเจ้านายแกทีไร ฉันเห็นแกออกรับแทนเขาทุกครั้งเลย” “เอ่อ...มันไม่ใช่แบบนั้นนะษร” “แล้วมันแบบไหน ษาแกลองอธิบายมาสิ ว่าเพราะอะไร พอฉันพูดถึงเจ้านายแกทีไร แกก็จะออกรับแทนนายนั่นเสมอ” ชนัญธิดาถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ เพื่อนเธอเป็นอะไรกัน ทำไมต้องออกรับแทนนายนั่นเสมอ แต่จะว่าไปเจ้านายของเพื่อน ก็ดูหล่อ เป็นสุภาพบุรุษมิน้อย หรือเพราะเหตุผลนี่ เพื่อนเธออาจจะตกหลุมรักไอ้อาการสุภาพบุรุษของนายนั่น  ขณะตักเค้กชิ้นเล็กขึ้นมากิน เหมือนกับพยายามคิดถึงสาเหตุในอาการเปลี่ยนแปลงของเพื่อน ชนัญธิดาสรุปได้ง่ายๆ เลย ว่าเพื่อนเธอคงแอบหลงรักเจ้านายตัวเองเสียแล้ว “ถ้าฉันบอกแก แล้วแกอย่าโกรธฉันนะษร” มาริษาเอ่ยเบาๆ จ้องมองหน้าเพื่อนรัก ยิ่งเห็นสายตางอนๆ ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “หัวเราะอะไรของแก ฉันกำลังฟังแกอยู่ ไหนแกลองเล่ามาสิ” “งานบางชิ้นที่ฉันเอามาทำนะ มันไม่ใช่ของฉันทั้งหมดหรอก” บอกอย่างสำนึกผิด ที่ดันไปโกหกเพื่อนเรื่องงาน ถ้าขืนเธอบอกชนัญธิดาไป มีหวังเพื่อนเธอได้ไปถล่มอันชิกาถึงบริษัทแน่ๆ “อะไรนะ แกบอกว่างานบางชิ้นไม่ใช่ของแกเหรอ อย่าบอกนะว่า มีใครบังคับให้แกทำงานส่วนนั่นนะ” ชนัญธิดาถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพื่อนเธอคนนี้ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้นะ ปฏิเสธคนอื่นไม่เป็นเลยหรือไง //////// ...โปรดติดตามตอนต่อไป...