Prince' of Hell : LUCIAN - SPG | R18

Chapter 1

HINDI namamalayan ni Lucian na ang ilang araw niyang pananatili sa mundo ng mga tao ay masaya niyang ginugugol kasama si Asiana, o Yana, ayon dito.

Tila hindi kumpleto ang araw niya kapag hindi niya naririnig ang matutunog nitong halakhak at matitinis na tili, sa tuwing maaabot ng alon ang munti nitong mga paa. Gayundin, ang nangingislap nitong mga mata at maamong mukha, na lagi na, ay tila isang magandang tanawin para sa kanya.

Hindi niya namamalayan na sa mga ngiti at halakhak na iyon, nais niyang umpisahan at tapusin ang araw niya, sa nakalipas na halos isang buwan.

Ngunit kaiba ng umagang iyon.

Kunot ang noo at naka-pamaywang na nagpalinga-linga si Lucian sa kahabaan ng dalampasigan, ngunit kahit na anino ng paslit ay hindi niya makita.

That was odd, because everyday, for almost a month of his stay in Sta. Monica, she was always there... waiting for him.

Tila nakasanayan na rin nito na palagi silang magkasama.

"Buti na lang nandito ka, Kuya Lucian," anito sa kanya, minsang naglalakad sila sa dalampasigan. Hawak ng kaliwang kamay niya ang kanang kamay nito, habang nakasuksok naman sa bulsa ng kanyang maong ang kanan niyang kamay.

Kunot ang kanyang noong bumaling dito.

Bakit ba hindi maganda sa pakiramdam niya ang pagtawag nito sa kanya ng kuya? Tila ba may kung ano sa kalooban niyang tumututol sa paaran nito ng pagtawag sa kanya.

"Hmm..." naiiling na ibinalik niya ang tingin sa unahan nila. "And, why is that?" Mahina, ngunit masuyo niyang tanong.

Sa hina ay tila sa sarili niya na lamang iyon sinabi.

Ngunit nagpatuloy pa rin si Yana sa masiglang pagsasalita. "Kasi palagi na akong may kalaro." She said, pouting.

Again, he looked at her.

Only to looked away, again, in an instant.

Fuck!

Hayun na naman ang pagririgodon ng pulso niya sa simpleng pagtikwas lamang ng nguso nito.

"Ayaw kasi ako kalaro ng mga bata dito, eh," ramdam niya ang lungkot sa tinig nito. "Buti pa doon sa dati namin bahay, marami ako kalaro, d'on,"

"Saan ba 'yong dati n'yong bahay?" Kausap niya rito, na animo ba magka-edad lamang sila.

"Malayong-malayo." Anito na may kasama pang buntong-hininga.

"Bakit ba kayo lumipat dito?"

Tila matanda nang nagkibit ito ng balikat bago sumagot. "Ewan ko rin. Basta may nagpunta na lang na babae sa dati namin bahay, tapos inaway niya si Mama. Pagkatapos n'on, nagmamadali na si Mama umalis sa dati namin bahay."

"Where is your father?" Tanong niyang muli rito sa kaswal na tinig.

Sa ilang araw nilang araw-araw na magkasama at magka-usap, ngayon lamang ito nagbukas ng usapan tungkol sa sarili nitong buhay.

Sabagay, ano nga ba naman ang aasahan niya sa isang batang limang taong gulang? Wala pa itong kamalayan sa nangyayari sa kanyang paligid.

"Hindi ko po alam." Muli ay nagkibit-balikat ito na tila ba hindi nito ininda ang pagkawala ng sariling ama sa buhay nito. "Mula rin n'ong umalis kami sa dati namin bahay, hindi ko na rin nakita si Papa."

"Ikaw, Kuya Lucian, 'wag mo ako iiwan, ha," namumungay ang mga matang tiningala siya nito.

Muli ay nangunot ang noo niya rito. Naiiling na humarap si Lucian sa paslit at iniluhod ang isang tuhod sa buhangin upang magpantay ang kanilang mga mata.

Masuyo niyang hinawi ang ilang takas na buhok na tumatabing sa maamo nitong mukha, at saka ito hinawakan sa magkabilang balikat.

"Can you, ahm..." saglit pa muna siyang tumigil na tila nag-aapuhap ng tamang salita. "...just call me, Lucian?"

Kapagkuwan ay muli siyang natigilan. Nang rumehistro sa isip niya ang kanyang sinabi ay napapikit na lamang siya at napailing.

Fuck!

Ano ba ang nagyayari sa kanya? Bakit ba ang big deal sa kanya kung tawagin siya nitong 'kuya'?

Kung tutuusin nga ay maaari na siya nitong tawaging Lolo.

He was over a hundred years old, for crying out loud!

Fucking f**k!

Naiiling na muli siyang tumayo at ipinagpatuloy ang paglalakad, akay pa rin si Yana.

"Okay." Tila walang anuman namang sagot nito na may kasama pang pagkikibit ng balikat, at saka muling sumabay sa kanya habang pakandirit pang naglalakad.

Katunayang walang-wala sa isip nito ang dahilan ng tanong niyang iyon.

Fuck!

Nasaan na kaya ang batang iyon? Bakit wala ito sa dalampasigan, gaya ng mga nakaraang araw?

Baka nahuli lamang ito ng kaunti at maya-maya ay darating na rin. Sa isip-isip niya.

Kaya't ipinasya niyang maghintay na lamang dito.

Naupo siya sa dalampasigan, paharap sa karagatan, kaya't halos mamikit na ang mga mata niya na nasisinagan ng panghapong araw. He didn't mind the heat of the sun, that touches his skin.

Tch. He experienced more than that.

The side of his lips twiched at that thought.

Ilang sandali pa siyang naghintay bago tumayo na at nagpasyang hanapin na lamang ang bahay ng paslit. Nais din niyang makilala ang ina nito.

Naglakad siya patungo sa lugar na itinuro ni Yana noong tanungin niya kung saan ang bahay ng mga ito.

Pagdating niya sa lugar ay nagpalinga-linga siya. Subconsiously thinking, that he might see her there, but unfortunately, he did not.

So, he walked to the nearest house and asked the people there, about the little girl.

"Ah, si Yana ba, 'ika mo? Iyong anak ni Maritess... 'yong kabit ng Mayor sa kabilang bayan?" Tanong kaagad ng babaeng nakausap niya. "Hayun, mamamatay na 'ata!"

Tch. What a bad mouthed woman.

That was his father's favorite meal, in hell!

"Nakikita mo ba 'yong bahay sa dulo?" Bahagya pa nitong inilabas sa pintuan ang pang-itaas na katawan at dumukwang upang maituro sa kanya ang direksyong sinasabi nito. "Doon sila nakatira."

Umangat lamang ang gilid ng labi niya, at tinalikuran na ang kausap na babae.

"Ang bastos naman 'non," dinig niya pang komento ng tinalikurang babae. "'Di man lang nag-thank you." Iiling-iling pa itong muling pumasok sa sariling bahay habang sige ang paypay, waring init na init.

Hindi nito alam na malinaw na malinaw na narinig ni Lucian ang kanyang sinabi.

Huh! Why say, thank you?

He's the Prince of Hell! What do you expect? He never practiced politeness!

His father must be so proud of him!

Punung-puno ng kompiyansang taas-noo siyang naglakad patungo sa bahay na itinuro ng babae. Hindi pansin ang mga matang nakasunod ng tingin sa kanyang bawat hakbang. Ang iba ay nagsisilabasan pa sa kanilang mga kabahayan upang masipat lamang, at sa wari ay makilatis siya.

What's wrong with these people? Don't they have any chores to do? Why does these people loves gossiping with other people's lives?

Gayunpaman, ay hindi siya nagpakita ng kahit na ano'ng emosyon sa mukha. Hindi niya rin tinapunan man lamang ng tingin kahit isa sa mga ito. Kahit pa nga ba naririnig ng isip niya ang bawat mga bulong na iniuusal ng mga ito. Maging ang mga isinisigaw ng mga isip ng mga ito na hindi naman mabigkas ng mga bibig.

Isa lamang ang importante sa kanya nang mga oras na iyon... ang malaman kung ano ang nangyari at hindi nagpunta si Yana sa kanilang tagpuan.

Tagpuan? f**k!

ILANG METRO pa ang layo ni Lucian sa nasabing bahay nang mangunot ang kanyang noo sapagkat natanaw niyang naroon si Gronos at iikot-ikot... waring may hinihintay.

Si Gronos ang inaatasan ng kanyang ama upang sumundo ng mga kaluluwa at dalhin sa Purgatoryo. Doon, mananatili ang isang kaluluwa sa loob ng apatnapung araw, pagkatapos nitong pumanaw sa mundo. Sa loob ng apatnapung araw na iyon ay ang pagpapasya kung ito ba ay aakyat sa langit, o bababa sa impiyerno kasama ng mga makasalanan.

Malakas ang kutob niyang sa baba ang punta nito sapagkat si Gronos ang naroon. Kung sa itaas kasi, sana ay Azrael ang naroon.

Ngunit hindi pa naman yari ang pagpapasya. Mayroon pa itong apatnapung araw. Sana lamang ay kahit papaano, may naiambag itong kabutihan sa mundong ibabaw bago pumanaw. Nang sa gayon, nakagawa man ito ng isang mortal na pagkakasala, may pag-asa pa rin na sa itaas ito mapunta.

Ang kailangan lamang nito ay taos-pusong pagsisihan ang mga nagawang pagkakamali, bago pa man nito higitin ang huling hibla ng kanyang hininga.

Nanlaki ang mga mata at tila gulat na gulat si Gronos nang makita si Lucian na papalapit na naturang bahay. Kagyat nitong iniluhod ang isang tuhod, saka nagyuko ng kanyang ulo, bilang pagbibigay-pugay sa bunsong anak ng Hari.

"Kamahalan." Nakayukong pagbibigay-pugay nito.

Hindi pa rin malinaw sa isip nito kung ano ang ginagawa ng isa sa tatlong anak ng Hari sa lugar na iyon. Alam niyang nasa mundong ibabaw ito sapagkat naroon siya sa tabi ng Haring Lucifer nang mag-usap ang mag-ama tungkol sa plano nitong paghahanap sa pinagmulan ng kanyang ina.

Ang hindi lamang malinaw ay kung ano ang ginagawa nito sa mismong lugar kung saan nakatala sa talaan ng buhay na may papanaw at susunduin niya ang kaluluwa.

"Ano ang iyong pakay sa lugar na ito, Gronos?" Magaspang na tanong niya sa taga-sundo ng kanyang ama.

Kung titingnan sa malayo ay tila matikas lamang na nakatayo sa tapat ng bahay na iyon si Lucian. Walang sino man ang nakaririnig sa kanilang usapan ng taga-sundo ng kanyang ama. Kung papaanong wala ring sino man ang nakakikita rito.

Mataman lamang siyang nakatingin sa payak na tirahan ni Yana at ng ina nito, habang kinakausap niya si Gronos sa pamamagitan ng kanyang isipan.

"Kamahalan..." muli ay nagyuko ito ng ulo bago sumagot bilang paggalang. "Pinapunta po ako rito ng Panginoong Lucifer upang sunduin ang kaluluwa ng isang babaeng nagngangalang Maritess Ventura." Magalang nitong pahayag.

"Nakatakda ngayon mismong araw?" Walang mababakas na anumang emosyon sa kanyang mga mata at tinig.

"Ano mang sandali." Maigsi ngunit buong paggalang pa ring sagot nito.

"Si Azrael?"

"Sa akin po itinalaga ang misyon."

Hindi niya alam kung bakit tila kay bigat sa kanyang dibdib ng natanggap na balita mula rito.

Hindi na siya sumagot at nakataas ang noong naglakad na lamang palapit sa pinto ng bahay nina Yana. Nanatili namang nakaluhod at nakayukod si Gronos nang dumaan si Lucian sa tabi nito.

"Asiana..." tawag niya mula sa labas, bago marahang kumatok ng tatlong ulit sa pintuang gawa sa may kalumaan nang klase ng kahoy at waring pinag-dikit-dikit lamang na sawali. "Asiana..." ulit niyang pagtawag dito.

Ilang sandali pa ay bumukas ang naturang pintuan at iniluwa noon ang sa tingin niya ay pinakamagandang mukhang nasilayan niya sa kanyang buong pag-iral, sa ilalim at ibabaw ng mundo.

"Lucian!" Agad na rumehistro ang tuwa sa magandang mukha ng paslit nang makita siya.

"Hi, babygirl."