EP 1 เด็กส่งกาแฟ

1296 Words

คนเดินตามเปรยเบาๆ พลางยักไหล่ ขณะก้าวเดินแซงไปเปิดประตูกระจกใสของร้านกาแฟที่ติดป้ายหรูหราด้านบนว่า ‘La luce’ และมีสัญลักษณ์รูปดวงอาทิตย์ล้อมกรอบตัวอักษรอย่างลงตัว อัศนีผายมืออย่างหยอกล้อ “เชิญเสด็จขอรับ คุณเทพบุตรที่หล่อที่สุดในสามโลก” ปฏิญญาหัวเราะรับคำสัพยอก ก่อนก้าวตามเข้าไปในร้านกาแฟ แห่งนั้นอย่างคุ้นชิน การประดับประดาด้วยสีสันแบบเอิร์ธโทนสลับทองอย่างมีระดับยิ่งขับเน้นให้กลิ่นกาแฟที่อวบอวลอยู่ทั่วร้านเป็นราวทองคำล้ำค่าราคาแพง ที่นี่เป็นแฟรนไชส์เล็กๆ ของลาลูเช่คอฟฟี ขนาดของร้านกะทัดรัดกำลังดี และมีพนักงานในชุดเครื่องแบบรอต้อนรับอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ สามคนตามมาตรฐาน “อรุณสวัสดิ์ค่ะ รับอะไรดีคะ?” ยกมือไหว้นอบน้อมและเอ่ยต้อนรับแบบอัตโนมัติ ก่อนที่พนักงานสาวน้อยจะชะงักมือค้างเมื่อเห็นหน้าชัดๆ ของ ‘ลูกค้า’ คนแรกในเช้านี้ ขณะที่พนักงานหนุ่มสาวอีกสองคนทางด้านหลังกำลังสะกิดกันและกันอย่างตื่นเต้น ก็จะไม่ให้ตื่นเต้นได้อย่างไรเล่า ในเมื่อชายหนุ่มลูกเสี้ยวไทย – อเมริกันรูปงามราวถูกสลักเสลาอย่างบรรจงด้วยฝีพระหัตถ์ของพระเจ้าคนนี้น่ะ... คือดาราหน้าใหม่ที่กำลังขึ้นแท่นดาวร้ายอันดับหนึ่งของประเทศในตอนนี้น่ะสิ! “คุณคมชาญส่งผมมา” ปฏิญญาหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าสตางค์วางลงบนเคาน์เตอร์ ตัวอักษรสีเงินบนบัตรปรากฏชื่อนามสกุลภาษาไทยและภาษาอังกฤษของผู้จัดการใหญ่แบรนด์กาแฟลาลูเช่เด่นชัด ‘คมชาญ พร้อมสรรพ’ “อ๋อ” พนักงานสาวน้อยรับคำอย่างจำคำสั่งได้ ก่อนเอ่ย “คุณลูกค้าห้อง 1017 ยังไม่โทรลงมาเลยค่ะ กรุณานั่งรอสักครู่นะคะ” ไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ภายในอาคารก็ดังกังวาน และเพียงชั่วอึดใจเท่านั้น แก้วกาแฟคาปูชิโน่เฟรบเป้เสิร์ฟคู่ช็อคเค้กหน้านุ่มก็ถูกวางลงบนถาดสลักแบรนด์ร้านบนเคาน์เตอร์ตรงหน้าปฏิญญา พร้อมผ้าคลุมกันเปื้อนของร้านที่พับไว้อย่างดีข้างกัน “กาแฟและของที่สั่งไว้เมื่อวานได้แล้วค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ” ชายหนุ่มหยิบผ้าคลุมสีน้ำตาลพิมพ์ลายสีทองขึ้นมาสวมอย่างทะมัดทะแมง ก่อนยกถาดขึ้นถือไว้และโปรยยิ้มให้พนักงานพร้อมเอ่ยบอกขอบคุณอย่างมีมารยาท จากนั้นจึงเดินไปแตะขาโซฟาที่อัศนีแอบไปงีบหลับ รอจนเพื่อนซี้ลุกเดินงัวเงียตาม จึงก้าวนำไปทางที่ตั้งของลิฟต์ทันที “เอาจริงเหรอวะ?” อัศนีถามอีกครั้งขณะรอลิฟต์ ในขณะที่ปฏิญญารู้สึกเหมือนเจอเหตุการณ์แดจาวูไม่มีผิด หากเขาจำไม่ผิด เมื่อครู่เพื่อนเขาก็ถามแบบนี้ สงสัยจะง่วงจนเบลอ เมื่อคืนคงดึกไปนิด... คิดๆ ก็น่าเห็นใจ “เออสิ” ตอบสั้น ก่อนก้าวเข้าไปในลิฟต์ทันทีที่ประตูเปิดออก และรออัศนีตามมากดเลขชั้นให้ ชายหนุ่มอดตกใจตัวเองไม่ได้เมื่อลิฟต์พุ่งทะยานขึ้นสูงเท่าไหร่ หัวใจเขาก็ยิ่งเต้นถี่จนแทบจะกระโจนออกมาจากอก ให้ตายเถอะ! ก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนเดียว... ทำไมเขาต้องตื่นเต้นด้วยล่ะ? “จริงๆ แล้ว... ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ?” ปฏิญญาบ่นอุบ พลางก้มลงมองผ้ากันเปื้อนที่สวมอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ “ยัย ‘แอ้ม’ อะไรนี่ก็เพื่อนแกแท้ๆ คบกันมาตั้งสิบกว่าปี แค่แกพาฉันมาเซย์แฮลโหล เฮ้... นี่เพื่อนฉันเอง ชื่อพิชญ์ บอกโปรไฟล์ซักนิดว่ารูปโคตรหล่อพ่อโคตรรวยแถมเท่ด้วย...ก็จบ ไม่เห็นต้องวางแผนอะไรให้มันวุ่นวายเลย” อัศนีสำลักน้อยๆ กับคำบ่นปนยอตัวเองของเพื่อนซี้ ก่อนหัวเราะและตบบ่าปฏิญญาหนักๆ “เอาน่า ก็แค่ปลอมเป็นเด็กส่งกาแฟ แล้วแผนนี้แกก็คิดเองนะเว้ย ฉันบอกให้รอก่อนๆ ก็ใจร้อนเองช่วยไม่ได้นี่หว่า ตกลงกันแล้วไงว่าถ้าแกใช้วิธีนี้ทำให้แอ้มสนใจเองไม่ได้จริงๆ ฉันจะช่วย” ซึ่งแกไม่มีทางทำได้หรอก... อัศนีแอบนึกปลงอยู่ในใจ ประตูลิฟต์เปิดออก ก่อนร่างสูงไล่เลี่ยกันจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องเป้าหมายด้วยความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไรนัก ปฏิญญากำลังประหม่าแต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้เพื่อไม่ให้เสียหน้ากับทั้งเพื่อนทั้งคนในห้อง ในขณะที่อัศนีรู้สึกหนักใจและอึดอัดที่ไม่สามารถบอก ‘ทุกอย่าง’ กับเพื่อนรักได้ รวมถึงเหตุผลที่เขาไม่สามารถพาปฏิญญามาแนะนำให้สาวน้อยหลังบานประตูห้องนี้รู้จักด้วยตนเองด้วย... ทั้งที่น่าจะเป็นเรื่องง่ายที่สุดที่จะแนะนำให้คนสองคนรู้จักมักจี่กันเพื่อดำเนินการตามแผนขั้นต่อไป... แต่เพราะคู่กรณีคือ หวานใจ หญิงสาวที่มีนิสัยอาร์ตหลุดโลก เจ้าคิดเจ้าแค้น และเอาแน่เอานอนไม่ได้น่ะสิ เฮ้อ! ยากจริง “ฉันจะรออยู่ตรงนั้นนะ” อัศนีชี้นิ้วโป้งไปยังมุมอับใกล้บันไดหนีไฟที่คนในห้องจะเปิดประตูออกมาไม่เห็นเขา และปฏิญญาพยักหน้ารับ คนมาเป็นเพื่อนจึงวางมือลงบนบ่ากว้างอย่างให้กำลังใจนิดๆ ปลอบหน่อยๆ แต่หนักไปทาง ‘ขู่ให้กลัว’ เสียมากที่สุด “ฉันเตือนแกแล้วนะ... พิชญ์” ปฏิญญากลืนน้ำลายลงคอกับคำเตือนนั้นอย่างอดประหวั่นไม่ได้ หากแต่อีกใจก็พยายามปลอบตนเองว่าคนในห้องนี้ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ... เขาจะกลัวจะเกรงอะไรเจ้าเธอนักหนาเล่า! คิดได้ดังนั้นก็สูดลมหายใจลึกอย่างฮึกเหิม ก่อนยกมือขึ้นเคาะประตูห้องและรออยู่ครู่หนึ่ง เงียบ... ชายหนุ่มขมวดคิ้ว หันไปทางที่อัศนีเดินหายไปก็เห็นร่างสูงของเพื่อนยืนแอบอยู่มุมอับและกำลังส่งสัญญาณมือมาให้เคาะอีกรอบ จึงยกมือขึ้นหมายทำตามนั้น หากแต่ประตูห้องกลับเปิดผางออกมาเสียก่อน! ปฏิญญาชะงัก ขณะที่อัศนีรีบซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ดาวร้ายหนุ่มยืนถือถาดกาแฟค้างอยู่ตรงหน้าร่างระหงของหญิงสาวในชุดนอนแบบเชิ้ตยาวคลุมเข่า ใบหน้าเรียวได้รูปถูกประดับด้วยดวงตาสีเทาที่แพขนตางอนกำลังหรี่ปรือเหมือนไม่อยากเปิดขึ้นมารับรุ่งอรุณเท่าไรนัก เมื่อรวมกับจมูกโด่งเชิดและริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูอ่อนตามธรรมชาติที่เผยอนิดๆ ในกรอบผมหยักศกยาวประบ่าสีออกน้ำตาลที่ชี้ไปชี้มาไม่เป็นทาง ก็ยิ่งขับให้สาวน้อยตัวบางตรงหน้าเขาดูเซ็กซี่ได้ ‘โคตรธรรมชาติ’ ในแบบที่ปฏิญญาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ว่าสวยนักสวยหนาคนไหนลุกจากเตียงนอนแล้วดูน่ากอดน่าฟัดได้เท่าคนตรงหน้านี่เลยให้ตาย... “ส่งกาแฟใช่มั้ย?” เสียงแหบน้อยๆ ที่บ่งชัดว่าเจ้าตัวยังไม่ตื่นเต็มตานักเอ่ยถามอย่างฉงน เมื่อ ‘เด็กส่งกาแฟ’ ไม่ใช่เด็กสาวคนเดิมที่ขึ้นมาส่งให้เธอทุกวัน แต่กลับเป็นชายหนุ่มตัวสูงที่ไหนไม่รู้ที่เอาแต่ยืนตะลึงอึ้งมองตนอยู่ได้ หวานใจก้มลงมองสำรวจตัวเอง แม้จะใส่ชุดนอนออกมาเปิดรับเพราะเพิ่งลุกจากเตียงและคิดว่าเป็นเด็กส่งกาแฟคนเดิมซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ก็เป็นชุดที่มิดชิดดี ไม่ได้โป๊อะไรให้น่าตกใจเสียหน่อยนี่นา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more