อ่านหนังสือสอบ1
1683 Words
♪~~~
“ฮัลโหลค่ะ” ฉันงัวเงียตื่นมารับสายโดยที่ไม่ได้ดูก่อนว่าใครโทรมา
“......”//เงียบ
“ฮัลโหลค่ะ ใครคะ” ฉันถามย้ำอีกรอบพร้อมกับดูหน้าจอว่าใครโทรมาแต่ก็เป็นเบอร์ที่ฉันไม่รู้จัก
“ฮัลโหล ถ้าไม่พูดจะวางแล้วนะคะ”ฉันพูดออกไปพร้อมกับฟังอีกรอบว่าปลายสายจะพูดอะไรไหม
“แค่กๆๆ...”//เสียงผู้ชายไอ? เสียงใครอ่ะแต่คุ้นๆ นะ
“พ่อเองลูก...” ห้ะ นี่เสียงพ่อหรอทำไมเสียงเปลี่ยนไปขนาดนี้เนี่ย
“พ่อหรอคะ? พ่อไปทำอะไรมาทำไมเสียงเป็นแบบนี้แล้วทำไมใช้เบอร์อื่นโทรมาหาหนูล่ะคะ” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
“พ่อกับน้ามาทำงานที่ปางไม้ที่เคยบอกลูกไว้ไงพ่อยังปรับตัวไม่ได้เลยไม่สบายนิดหน่อยน่ะลูก ส่วนมือถือพ่อตกมันพังแล้วพ่อไม่อยากซื้อใหม่เลยใช้โทรศัพท์ของที่ทำงานโทรหา”//พ่อบอกฉันเสียงเนือยๆ
“งั้นพ่อก็ต้องดูแลตัวเองนะคะ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็กลับมานะแค่พ่อกับน้าสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับการพนันอีกหนูจะดูแลพ่อกับน้าเอง”
“ไม่เป็นไรลูก ที่นี่ทุกคนก็ใจดีกับพ่อ พ่อกับน้ามีความสุขดี ถึงจะเพิ่งมาทำได้ยังไม่ถึงอาทิตย์ก็เถอะ แค่กๆๆ”
“ถ้าอาการพ่อไม่ดีขึ้นพ่อต้องไปหาหมอนะคะ สัญญากับหนูนะ”
“อ..อื้มได้สิ แค่กๆ ได้ลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะไปให้หมอดูอาการนะ งั้นแค่นี้ก่อนนะลูกพักผ่อนเถอะ”
“หนูรักพ่อนะคะ ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ”
“พ่อก็รักลูก แค่กๆๆ”
หลังจากวางสายจากพ่อไปเมื่อดูเวลาก็เกือบจะบ่ายโมงแล้วฉันเลยรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกเดี๋ยวตอนบ่ายแก่ๆ เรามีนัดกันว่าจะไปอ่านหนังสือกันที่บ้านของบราวนี่แล้วก็น่าจะกินฝากท้องไว้กับข้าวเย็นที่บ้านของยัยนั่นด้วย
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก ฉันที่กำลังหวีผมอยู่เลยเดินไปเปิดดูว่าใครมา แน่นอนจ้ะ ไอ้คนข้างห้องของฉันนี่แหละที่มาเคาะ มาทำไมเนี่ย -.-*
“มีอะร?” ฉันถามแบบไม่ค่อบสบอารมณ์มากนักเมื่อเจอหน้าเขา
“กินข้าวกัน...” เขาเอ่ยตอบเสียงเรียบพร้อมกับทำตาแป๋วจ้องฉัน
“เอะอะก็กินข้าว ชีวิตนายมีแต่กินข้าวหรือไง?”
“งั้นไปเที่ยว...”
“ไม่ว่าง ฉันมีนัดอ่านหนังสือกับเพื่อน” ฉันรีบตอบเขาอย่างไว
“ไปด้วย...” เอ๊ะ ตานี่หนิ จะทำตัวติดฉันไปถึงไหน
“ไม่ได้ นายก็ไปอ่านกับเพื่อนนายสิแล้วก็เลิกมาวอแวฉันได้แล้ว นายจะอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย” ฉันเริ่มโมโหเขาแล้วนะ-*-
“อยากไปด้วย..” (‘ ‘)//จ้อง
“ไม่....” ฉันตอบเขาแล้วปิดประตูห้องทันที
“เห้อตาบ้านี่ อะไรของเขาเนี่ยมาตามติดฉันเพื่อ?” ฉันบ่นอุบอิบพลางนั่งเล่นมือถือสักพักเพื่อรอให้เขาไปก่อนแล้วฉันค่อยจะออกไป
….10 นาทีผ่านไป.....
“นี่นายยังอยู่อีกหรอ?” เมื่อแน่ใจว่าเขาน่าจะไปแล้วฉันเลยเปิดประตูห้องออกมาแต่ก็ดันมาเจอกับเขาที่ยังยืนพิงกำแพงข้างประตูห้องของฉันอยู่ โอ๊ยยยตามติดฉันเป็นกาวเลย นี่ฉันทำกรรมอะไรไว้เนี่ยยยยย T^T
“ไปด้วย...” (‘ ‘)
“นี่นายเป็นผีเจ้ากรรมนายเวรฉันหรือไงเนี่ย ตามติดอยู่ได้” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเดินผ่านเขาไปโดยที่ไม่สนใจเขา แต่ตานั่นก็เดินตามหลังฉันต้อยๆ หัวจะปวด - -*
“นี่...” เขาดึงสายกระเป๋าฉันจากด้านหลังทำให้ฉันต้องหยุดแล้วหันไปมองเขา
“มีอะไรอีก “ - -*
“กินร้านนี้” เขาบอกฉันพร้อมกับชี้ไปที่ร้านบะหมี่ที่อยู่ข้างล่างหอ
“อยากกินก็ไปกินสิ ฉันจะไปกินข้าว” ฉันบอกเขาแล้วกำลังจะเดินต่อไปแต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือจากสายกระเป๋าของฉัน
“ปล่อยสายกระเป๋าฉัน” ฉันข่มเสียงพูดกับเขาเพราะไม่อยากเสียงดังมากกว่านี้แค่นี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เริ่มมองมาที่เราแล้ว
“ร้านนี้มีข้าวนะ” เขาชี้ให้ฉันดูเมนูข้าวของร้านที่เขาอยากกิน
“ฉันไม่อยากกินข้าวกับนาย ฉันจะไปร้านอื่น” ฉันบอกเขาแต่เขากลับดึงแขนฉันเข้าไปร้านนั้นโดยไม่สนใจคำพูดฉันเลยสักนิด
“นี่นาย! ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย ทำไมต้องมาบังคับฉันด้วย!” ทันทีที่นั่งลงฉันก็เริ่มวีนใส่เขาทันทีจนคนโต๊ะข้างๆ หันมามองแล้วหันไปซุบซิบกัน แต่เขากลับหันหน้าไปสั่งอาหารกับเจ๊เจ้าของร้านราวกับว่าไม่ได้ยินใส่สิ่งที่ฉันพูด -*-
“ร้านนี้อร่อยนะ..” เขาหันมาบอกฉันพร้อมกับยื่นแก้วน้ำมาให้ฉัน
“ฉันรู้ย่ะ ฉันอยู่นี่มาจะ 3 ปีแล้วนะ แต่ฉันไม่ได้อยากมากินกับนายเข้าใจที่พูดมั้ย?”
“แต่ผมอยาก...” (‘ ‘)
“ฉันไปทำกรรมอะไรไว้กับนายเนี่ยทำไมนายต้องตามติดฉันขนาดนี้? หรือว่านายชอบฉัน?” ฉันแกล้งถามเขาออกไปแบบนั้นแหละมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่อีตานี่จะมาชอบฉัน เขาแค่อยากป่วนประสาทฉันมากกว่า
(‘ ‘) //นั่งจ้องหน้า
“นายจ้องหน้าฉันทำไม นับเม็ดสิวบนหน้าฉันหรอ?”
“เธอดูน่าสนใจดี...” เขาพูดขึ้นเบาๆ พร้อมและยังคงจ้องหน้าฉันไม่เลิก
“นายไปสนใจคนอื่นสิ อย่ามายุ่งกับฉัน” สนใจบ้านแปะนายสิ นายจะนำความเดือดร้อนมาให้ฉันล่ะสิไม่ว่า-*-
“ไม่...” เขายังคงจ้องหน้าฉันแบบนั้นจนกระทั่งเจ๊เอาอาหารวางเสิร์ฟเราทั้งคู่ ฉันจึงรีบกินเพื่อที่จะได้รีบออกจากที่นี่ให้ไวที่สุด
“แค่กๆๆๆ” ฉันรีบกินเกินไปทำให้ข้าวติดคอฉันหลังจากที่กินไปได้ไม่กี่คำ ฉันรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่มทันที
“รีบทำไม..”สิงโตถามฉันพร้อมกับเอามือลูบหลังให้ฉันเบาๆ เหอะมันช่วยได้ที่ไหนล่ะนั่น - -“
“ฉันอิ่มแล้ว นี่ค่าข้าว ไปนะ” ฉันบอกเขาพร้อมกับวางเงินไว้ให้เขาบนโต๊ะ
“รอด้วย...” สิงโตคว้าแขนฉันไว้ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นแล้วรีบตักข้าวเข้าปากจนแก้มป่องก่อนจะรีบเรียกเจ๊มาเก็บเงินค่าข้าว
“ถ้ายังไม่อิ่มนายก็นั่งกินไปสิ ฉันไม่ได้อยากให้นายมาด้วยนะ” ฉันบ่นให้เขาพลางพยายามสลัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ก็ไร้ผล
“.....” //เคี้ยวข้าวเต็มปาก
“เลิกตามติดฉันสักทีเหอะ ขอร้องล่ะ” ฉันทนไม่ไหวกับการกระทำของอีตานี่แล้วนะ!!
“ไปด้วย....”
“ฉันจะไปหาเพื่อนฉันนายจะตามไปทำไม?”
“อ่านหนังสือสอบ...”
“เทอมนี้กลุ่มพวกนายไม่มีสอบแล้วไม่ใช่หรอ?ถ้าอยากอ่านก็ไปอ่านกับเพื่อนนายสิยะ” -*-
“อยากไปด้วย..” เห้อฉันจะบ้าตายกับผู้ชายคนนี้ ทำฉันประสาทเสียชะมัด
“ไม่ได้ -*- ” อีตานี่สงสัยฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องจริงๆ แล้วนะเนี่ยดื้อด้านชะมัด
“จะไปด้วย..” (' ')
“เพื่อนนายไม่คบกับนายแล้วหรอ?”
“คบ...”
“แล้วทำไมไม่ไปกับเพื่อนนายจะมาตามติดฉันเป็นเจ้ากรรมนายเวรทำไม” //-*- หยุมหัวตานี่ได้มั้ย
“อยากไปด้วย...”
“เห้ออออ ฉันล่ะเหนื่อยใจจริงๆ ที่ต้องมาเจอนายเนี่ย” ฉันเดินคอตกกลับเข้าห้องไปเพื่อไปเอากระเป๋าหนังสือ
พอเปิดประตูห้องออกมาก็เจอกับสิงโตที่กำลังยืนรอฉันอยู่หน้าห้อง หัวจะปวดจริงๆ ใครก็ได้เอาตานี่ไปเก็บทีฉันไม่อยากเจอเขาแล้ว T^T
“นี่....” ฉันดึงแขนเสื้อเขาไว้ตอนที่เขากำลังจะเดินนำฉันไปยังทางลงหอ
“หืม...” เขาหยุดแล้วหันมามองฉัน
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าที่นายตามติดฉันขนาดนี้นายต้องการอะไร แต่ฉันอึดอัดมาก อย่าตามฉันไปทุกที่จะได้มั้ย ขอร้องล่ะ” ฉันตัดสินใจพูดกับเขาตรงๆ รอบที่ล้าน ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ลองใช้ไม้อ่อนดูแล้วกัน ฉันเหนื่อยแล้ว
“....”//ยืนมอง
“ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานายตามติดฉันแจอย่างกับเจ้ากรรมนายเวร หรือเป็นเพราะตอนที่ฉันไม่สบายแล้วนายเอาข้าวมาให้หรอ? นั่นขอบคุณมากนายอยากให้ฉันตอบแทนเรื่องตอนนั้นยังไงก็บอกมาเลย แต่อย่ามาทำแบบนี้ได้มั้ยฉันอึดอัด คนอื่นจะมองฉันยังไง พวกนายก็รู้ดีว่าถ้าพวกนายเข้าใกล้ใครมากเกินไปแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับคนๆ นั้น ทั้งฮันนี่ทั้งบราวนี่ต่างก็เคยโดนมาแล้วทั้งนั้น หรือฉันไปทำอะไรให้นายไม่พอใจหรอ นายถึงทำแบบนี้กับฉัน?” ฉันระเบิดความอึดอัดออกมาให้เขาฟัง สิงโตยืนนิ่งเงียบแล้วก็เอาแต่จ้องมาที่ฉัน
“ถ้าใครทำอะไรเธอผมจะปกป้องเอง” เขาก้มหน้าลงมาใกล้ฉันพร้อมกับยกริมฝีปากยิ้มนิดๆ
“ไปเถอะ...” เขาบอกแบบนั้นก่อนจะดึงกระเป๋าหนังสือจากมือฉันไปถือแล้วเดินนำฉันไปทางบันได เมื่อกี้เขาไม่ได้เข้าใจที่ฉันพูดเลยใช่มั้ยว่าฉันไม่ต้องการยุ่งกับเขา T^T
- Writer
