กินข้าว..
1270 Words
หิวข้าว...” จู่ๆ อีตานี่ก็มาบอกฉันว่าหิวข้าวพร้อมกับทำตาแป๋วใส่ฉัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ยเห็นฉันเป็นแม่ค้าร้านขายข้าวหรอ -.-?
“หิวก็ไปหาอะไรกินสิบอกฉันทำไม? หรือถ้าขี้เกียจออกไปข้างนอกนายก็สั่งเดลิเวอรี่สิ”
“.....” //จ้องหน้า
“จ้องฉันทำไม?”
“หิวข้าว....”
“โอ๊ยนี่นาย!! หิวข้าวก็ไปหากินสิจะมาบอกฉันทำไม?”
“ไปกินด้วยกัน....”
“ทำไมฉันต้องไปกับนายมิทรา.... เห้ยนี่นายจะลากฉันไปไหนนนนน” ฉันพูดยังไม่ทันจบสิงโตก็คว้าแขนฉันลากเข้าไปในห้องตัวเองแถมยังมายืนขวางประตูทางออกอีก อีตาบ้านี่โรคจิตหรือไง
“นี่นาย!! ปล่อยฉันออกไปนะ ถอยไป!!” ตุ้บๆๆๆ ฉันทั้งทุบทั้งตะโกนใส่หน้าเขาแต่เขาก็ยังทำหน้านิ่งเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันบอกเลยสักนิด ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะไม่รู้สึกเจ็บที่ฉันทุบแรงขนาดนี้ เอาสิ! ทนได้ก็ทนแม่จะทุบให้กระดูกหักไปข้างนึงเลย!!
“กินข้าว...” สิงโตรวบแขนของฉันทั้งสองข้างด้วยมือเดียวของฉันพร้อมทั้งดึงให้ตัวฉันเข้าไปใกล้เขา เอิ่ม...เรียกได้ว่าแนบชิดเลยทีเดียว -.-
“ไม่ ฉันจะกลับห้อง -*-” ฉันหยุดทุบเขาแล้วสะบัดแขนออกจากมือเขา
“กินข้าวก่อน...”
“นี่นาย กินข้าวคนเดียวมันไม่ตายหรอกนะ หรือถ้าอยากมีเพื่อนกินข้าวก็ไปชวนเพื่อนนายหรือถ้าอยากให้คนที่มากินด้วยเป็นผู้หญิงนายก็ลองไปเคาะถามห้องอื่นที่ไม่ใช่ฉันสิ ถอยไปฉันจะกลับ!”
“ไม่...”
“นี่นายเป็นบ้าหรอ? ฉันบอกว่าไม่กินนายจะมาบังคับให้ฉันกินข้าวด้วยทำไมเนี่ย” -*-
“ผมจ้าง...” ห้ะ จ้าง? นี่เห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย ถึงฉันจะชอบเงินแต่ฉันก็ไม่ได้ขายศักดิ์ศรีตัวเองรับงานกินข้าวกับผู้ชายหรอกนะยะ
“จ้าง? แล้วทำไมฉันต้องตกลงด้วยนายคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ยถึงคิดว่าฉันจะรับจ้างกินข้าว เหอะ!”
“ไม่ใช่แบบนั้น ผมแค่อยากให้เธอกินข้าวเป็นเพื่อนผม” เขาอธิบายเสียงเบา
“งั้นนายก็ไปจ้างคนอื่นสิมาจ้างฉันทำไม?”
“ผมอยากกินข้าวกับเธอถ้าเธอไม่ตกลงผมจ้างก็ได้...” (‘ ‘)
“นายคิดว่าเงินจะซื้อได้ทุกอย่างหรือไง? นี่สินะความคิดของคนรวยอ่ะ” -*-
“เปล่า...ผมแค่อยากมีเพื่อนกินข้าวที่นี่...แล้วก็อยากให้คนนั้นเป็นเธอ” ถ้าฉันเป็นสาวๆ ที่หลงพวกนายอยู่แล้วฉันคงดีใจรีบตอบรับทันทีอยู่หรอก แต่ฉันไม่ใช่และไม่คิดจะเป็นด้วย - -*
“น....นี่นายคงไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับฉันใช่มั้ย” ฉันเริ่มมองเขาด้วยความไม่ไว้ใจ อีตานี่เป็นคนที่เดายากที่สุดแล้วในบรรดาแก๊งนั้นถ้าเผื่อเขามีบุคลิกโรคจิตชอบทำอะไรไม่ดีกับผู้หญิงขึ้นมา นี่ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมากเลยนะ ฉันควรรีบชิ่งไปจากตรงนี้ให้ไว >
(‘ ‘ ) ( ‘ ‘) (‘ ‘ ) ( ‘ ‘) (‘ ‘ ) ( ‘ ‘) //ส่ายหน้ารัวๆ
“แค่กินข้าวเป็นเพื่อน? แค่เฉพาะวันนี้” เอาล่ะเริ่มจากค่อยๆ ตะล่อมถามแล้วค่อยหาโอกาสชิ่งดีกว่า -.-
“ทุกวันที่ผมชวน....”
“แล้วทำไมถึงคิดว่านายจ้างฉันได้?”
“......” (. .)
“ฉัน ไม่ กิน เชิญนายไปจ้างคนอื่นเถอะ ถอย! ฉันจะกลับห้อง” ฉันบอกเขารอบที่ล้านก่อนจะเริ่มผลักเขาอีกรอบ
“ไม่ให้กลับ...” คราวนี้เขารวบแขนของฉันไว้อีกรอบพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่งๆ
“เอ๊ะนี่นาย!! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง” ฉันไม่ไหวกับอีตาบ้านี่แล้วนะ โมโหว้อยยย จะอะไรกับฉันนักหนาเนี่ย
“กิน ข้าว กับ ผม ซะ” เขาพูดเสียงดังขึ้นพร้อมด้วยแววตาที่มองมานั่นทำให้ฉันขนลุกแปลกๆ เลยเลือกที่จะสงบนิ่งไม่ตอบโต้ น่ากลัวอ่ะ T^T
“ขอโทษ...” (. .) เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าฉันแอบกลัวเลยพูดขอโทษพร้อมกับก้มหน้ามองพื้น
“เห้อออ เออๆ กินก็ได้แค่นี้ก็จบใช่ป่ะ?”
(‘ ‘) //เงยหน้าขึ้นมาจ้องตาแป๋ว
“แล้วไหนล่ะข้าวของนาย รีบกินฉันจะได้รีบกลับห้อง” -*-
“รอ 5 นาที...” เขาพูดจบก็รีบจัดแจงขนวัตถุดิบอะไรต่อมิอะไรออกมาจากตู้เย็นจนเต็มเคาท์เตอร์ครัว
“นายทำกับข้าวกินเองหรอ?” ฉันถามเขาในขณะที่เขากำลังโยนวัตถุดิบพวกนั้นไปผัดๆ ทอดๆ ในกระทะ
“......” สิงโตหันหน้ามามองฉันแว๊บนึงก่อนที่จะหันไปสนใจกระทะต่อ อีตานี่หนิที่แท้ก็กวนบาทาเก่งนี่นา -*-
“กินข้าว....”
หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้วเขาก็เรียกฉันให้ไปนั่งกินข้าวกับเขา สิงโตจัดแจงวางจานข้าวและกับข้าวลงโต๊ะทั้งหมดเองคนเดียวโดยที่ฉันไม่เฉียดเข้าไปใกล้หรือคิดจะช่วยเขาเลยสักนิด แหงล่ะฉันไม่ได้เต็มใจที่จะต้องมานั่งกินข้าวในห้องเขานี่นา อยากรีบๆ กินให้เสร็จแล้วรีบกลับห้องตัวเองมากกว่า -_-*
“ฉันอิ่มแล้ว ฉันกลับแล้วนะ” ฉันบอกเขาหลังจากที่วางช้อนลงแล้วรีบหยิบกระเป๋าวิ่งออกจากห้องเขาทันที
หลังจากวันนั้นอีตานีก็ลากฉันเข้าไปกินข้าวเย็นหลังเลิกเรียนที่ห้องของเขาอีกแล้ว!!! นี่มัน 2 วันติดแล้วนะที่ฉันต้องจำใจเข้าไปนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับตานั่น!! โรคจิต!! เอาแต่ใจ!! กวนส้น!! ทีแรกก็นึกว่าเขาเป็นคนพูดน้อยเงียบขรึมเฉยๆ แต่หมอนี่ร้ายเงียบมากแถมยังเอาแต่ใจเป็นที่สุด!! ดูไปดูมาหมอนี่แหละร้ายสุดในกลุ่มนั่นแล้ว
‘ฮันนี่ คริสตัลเรื่องของบราวนี่เป็นยังไงบ้างติดต่อได้หรือยัง?’ หลังจากกลับเข้าห้องมาฉันก็รีบไลน์ไปหาเพื่อนอีกสองคนทันที
‘บราวนี่ติดต่อมาแล้ว บอกว่าไปเยี่ยมคุณปู่แล้วลืมเอามือถือไปด้วยแล้วก็ฝากขอโทษพวกเราที่ทำให้เป็นห่วงและวุ่นวายกัน’ //ฮันนี่ตอบ
‘แล้วจะกลับมาวันไหนอ่ะ จันทร์หน้าก็สอบแล้วนะ’
‘ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนอ่ะ ยัยนั่นบอกว่าก่อนวันสอบอยากมาอ่านหนังสือกับพวกเราทบทวนก่อนสักวัน’
‘อ่า แล้วที่ว่ายัยนั่นทะเลาะกันกับเลโอนี่เรื่องจริงป่ะ?’
‘ไม่รู้สิฉันไม่ได้ถามอ่ะ ปล่อยให้มาร์ตินไปจัดการเพื่อนของเขาเองเถอะส่วนเราดูบราวนี่ไปก็พอ’
‘อืมๆ ยังไงถ้าจะนัดกันวันไหนบอกฉันด้วยนะจะได้เตรียมตัว’
‘โอเคได้’
ฟุ่บบบ ฉันวางมือถือลงกับที่นอนหลังจากที่คุยกับฮันนี่เสร็จ เห้ออออ ถึงฮันนี่จะบอกแบบนั้นฉันก็อดเป็นห่วงบราวนี่ไม่ได้อยู่ดี แล้วไหนจะเรื่องที่ว่าบราวนี่ทะเลาะกับเลโออีกถ้าข่าวนี้กลายเป็นข่าวลือแพร่ไปทั่วโรงเรียนนะ บราวนี่ต้องแย่แน่ๆ ฉันรู้ดีว่าบรรดาผู้หญิงที่คลั่งไคล้กลุ่มของพวกนั้นอ่ะ ถ้าได้เล็งไปที่ใครแล้วยัยพวกนั้นไม่หยุดแน่จนกว่าคนๆ นั้นจะไม่มีที่ยืน
- Writer
