MONEY! รักนี้นายจ่ายเท่าไหร่?

อ่านหนังสือสอบ2

15:50 น.

ในที่สุดก็มาถึงบ้านบราวนี่สักที ทั้งที่ไม่ได้ไกลกับหอฉันมากแต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันยาวนานมากในการนั่งรถมา แหงล่ะเพราะอีตาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันนี่แหละที่ทำให้เวลาเดินช้าลง T^T ทีแรกฉันว่าจะนั่งวินมาแต่เขากลับดึงฉันขึ้นแท็กซี่มาซะงั้น ฉันอึดอัดมากนะ ฮืออออ

“ริเรีย เธอมาแล้ว” บราวนี่วิ่งออกมาเปิดประตูให้ฉันทันที

“ยัยบ้าเธอหายไปไหนไม่บอกไม่กล่าว รู้มั้ยว่าทุกคนเขาเป็นห่วงอ่ะ” ทันทีที่บราวนี่เปิดประตูฉันก็โผเข้ากอดทันที

“ขอโทษจริงๆนะ มันเป็นเหตุสุดวิสัยน่ะ” บราวนี่ยิ้มแห้งๆให้ฉัน

“ช่างเถอะๆ เธอไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ฉันลูบหัวบราวนี่เบาๆ

“อื้ม เข้าบ้านกันเถอะ เอ๊ะนั่นเขา....” บราวนี่ที่กำลังจะดึงฉันเข้าบ้านทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นสิงโตเดินลงมาจากอีกฝั่งของแท็กซี่

“อื้ม อีตานี่ขอมาด้วยน่ะ เรื่องมันยาวเดี๋ยวเข้าไปฉันค่อยเล่าให้ฟังนะ”

“จ้ะๆ รีบเข้าบ้านกันทุกคนมากันหมดแล้ว” พูดจบบราวนี่ก็ดึงฉันเดินเข้าบ้านทันทีโดยที่มีสิงโตเดินตามหลังเราเข้ามา

“ทำไมสิงโตมากับเธอได้อ่ะ” ทันทีที่พวกเราเดินเข้ามาถึงห้องรับแขกฮันนี่ก็วิ่งมาดึงฉันไปกระซิบถามทันที

“เจ้ากรรมนายเวรน่ะ สลัดไม่หลุด...” ฉันตอบแบบเซ็งๆ

“แสดงว่าข่าวในเพจนั่นของเธอเป็นจริงหรอ?”

“ข่าว? ข่าวอะไรหรอ?” หืมเพจเก่าของฉัน?

“เนี่ยเพจนั่นอัพรูปเธอเมื่อตอนบ่ายนี้เองเห็นมั้ย”

ฮันนี่ยื่นมือถือมาให้ฉันดูโพสต์ในเพจนั้นที่เป็นรูปที่สิงโตดึงฉันเข้าไปในร้านข้าวแล้วก็รูปที่เราสองคนเดินเข้าและออกจากหอพร้อมกันพร้อมกับแคปชั่นที่สื่อไปในทำนองที่ว่าฉันกับสิงโตแอบอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันรายงานไปแล้วทำไมเพจมันยังอยู่อีกเนี่ยยยยย

“นี่มันอะไรกันเนี่ย! เพจนั่นยังอยู่อีกหรอฉันนึกว่ามันโดนลบไปแล้วซะอีก”

“เพจที่เธอสร้างน่ะโดนลบไปแล้วแหละ เพจนี้มีคนสร้างขึ้นมาเลียนแบบเพจเธอเป๊ะๆ ฉันว่าต้องเป็นคนที่แฮ็กเพจของเธอทำขึ้นมาใหม่แน่ๆ”ฮันนี่เล่า

“เพราะตาบ้านี่คนเดียวแท้ๆ เลยฉันเลยต้องซวยแบบนี้ เห้อ” ฉันบ่นอุบ

“แล้วทำไมเขาถึงมากับเธอได้ล่ะ?”

“อย่างที่เธอรู้นั่นแหละอยู่หอเดียวกันช่วงที่ฉันเจ็บตัวเขาก็เอาข้าวมาส่งให้ฉัน แต่หลังจากนั้นก็ตามติดฉันแจฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม”

“หรือว่าสิงโตชอบเธอ?”ฮันนี่กระซิบบอกพลางทำตาโต

“บ้าน่า ไม่มีทางหรอกถึงฉันจะไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไรแต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เพราะชอบฉันแน่นอน ฉันมั่นใจล้านเปอร์เซ็น"

“ช่างมันๆ พวกเราไปอ่านหนังสือกันดีกว่าผ่านช่วงสอบไปค่อยว่ากันอีกทีนึงแล้วกัน”

“อื้มๆ แบบนั้นแหละ” เราสองคนตกลงกันเสร็จก็เดินกลับมาหาเพื่อนอีกสองคนที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่แล้ว ส่วนอีตาสิงโตก็เอาแต่นั่งมองมาที่กลุ่มพวกเราที่กำลังอ่านหนังสือกันอยู่ อึดอัดชะมัด -.-

ครืดดดด ในขณะที่พวกเรานั่งอ่านหนังสือกันอยู่นั้นเสียงประตูก็ดังขึ้นและคนที่มาก็คือเลโอ นิวเยียร์ และมาร์ติน พวกนี้มาทำไมล่ะเนี่ยอีตาสิงโตเรียกมาหรอ? ทั้งสามคนเดินเข้ามาในบ้านแล้วยืมจ้องพวกเราที่นั่งอ่านหนังสือกันอยู่ที่พื้นในมือถือถุงของพะรุงพะรังมาด้วย

“สิงห์มึงมาได้ไง?” นิวเยียร์เป็นคนแรกที่เอ่ยปากพูดออกมา

(' ')//นิ่งเงียบ+ชี้มาที่ฉัน

ชี้มาที่ฉันทำไมยะ!! -*-

“อ่อ....” นิวเยียร์พยักหน้ารับรู้

“นี่ขนมกับข้าวเย็น...”เลโอยื่นถุงต่างๆในมือให้กับบราวนี่

“เดี๋ยวฉันถือให้” ยังไม่ทันที่บราวนี่จะยื่นมือไปรับถุงของกินพวกนั้นเลโอก็ดึงมือกลับแล้วเดินเข้าไปในครัวส่วนบราวนี่ก็เดินตามเข้าไป

“คู่นี้ยังไงเนี่ย ไหนบอกว่าทะเลาะกัน?” ฮันนี่พูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันกับคริสตัลสลับกัน

“ไม่รู้สิ”ฉันส่ายหน้า

“ให้เขาไปคุยกันน่ะดีแล้วดีกว่าเข้าใจผิด” นิวเยียร์พูดขึ้นพร้อมกับนั่งลงข้างฮันนี่แทนที่บราวนี่ที่ลุกออกไป

“แล้วนายจะมานั่งข้างฉันทำไมที่มีตั้งเยอะแยะ” ฮันนี่หันไปโวยใส่นิวเยียร์ทันทีที่เขานั่งลง

“เธอเองก็มีส่วนนะที่ทำให้เขาทะเลาะกัน”

“ฉัน? ฉันเกี่ยวอะไรด้วยยะ”

“ก็เรื่องที่ฉันคุยกับบราวนี่วันนั้นก็เรื่องเธอนั้นแหละ เลโอมาเห็นเลยทะเลาะกันน่ะ”

“แล้วคุยเรื่องฉันทำไมก่อน? ที่เขาทะเลาะกันก็เพราะนายต่างหากล่ะยะอย่ามาโบ้ยฉัน!” ฮันนี่พูดจบก็สะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

“สองคนนั้นหายไปนานแล้วฉันจะไปดูเขาหน่อยนะ..” คริสตัลพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับลุกเดินเข้าไปในครัว

“นิวมึงไปนั่งเบียดฮันนี่ทำไม มานั่งกับกูนี่” มาร์ตินพูดขึ้นพร้อมกับดึงนิวเยียร์ให้ออกห่างฮันนี่

“ไปไกลๆ ทั้งคู่นั่นแหละ” ฮันนี่สวนกลับก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือต่อ

“นี่ขนมนะทุกคนส่วนกับข้าวของพวกเราฉันแช่เย็นไว้ก่อนนะตอนจะกินค่อยเอาออกมาอุ่นแล้วกันเนอะ” บราวนี่เดินถือจานขนมมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วมานั่งลงข้างฉันพูดขึ้น ทุกคนก็พยักหน้ารับหลังจากนั้นเลโอก็เดินตามออกมานั่งบนโซฟาด้านหลังของบราวนี่ และคริสตัลก็เดินออกมาจากครัวเป็นคนสุดท้าย

21:30 น.

พวกเราสลับกันอ่านหนังสือและทบทวนเรื่องต่างๆที่น่าจะออกข้อสอบให้กันไปเรื่อยๆ ส่วนพวกผู้ชายก็มาแค่นั่งเฝ้าหนังสือไม่แตะสักเล่มแหงล่ะพวกเขาไม่มีสอบเหมือนพวกฉันนี่ แต่พวกนี้มาทำไมให้บ้านแคบลงก็ไม่รู้ -_-* พอช่วงค่ำกินข้าวเย็นกันเสร็จเราก็มาเริ่มอ่านและทบทวนกันต่ออีกสักรอบสองรอบแต่พออ่านไปอ่านมาฉันก็เริ่มจะง่วงแล้วนะเนี่ย หนังสือกับฉันนี่ช่างไม่เหมาะกันเลยจริงๆ ของีบพักสายตาสักแป๊บก่อนได้มั้ยเนี่ยไม่ไหวล้าวววว Zzzzz…

“พิงสิ...”สิงโตที่ขยับมานั่งข้างฉันเมื่อไหร่ไม่รู้พูดขึ้น สงสัยเขาคงเห็นฉันสับปะหงกไปหลายรอบล่ะมั้ง

“ไม่เป็นไร..” ฉันตอบเขาแล้วพยายามถ่างตาให้กว้างเพื่อไล่ความง่วงแล้วจ้องไปที่หนังสือต่อ

“ฮ้าววววว วันนี้พอกันก่อนมั้ยเริ่มดึกแล้วด้วย” ฮันนี่ปิดปากหาวแล้วบิดขี้เกียจ

“อืมๆ กลับกันเถอะ กว่าแต่ละคนจะถึงบ้านอีก” คริสตัลพยักหน้าเห็นด้วยกับฮันนี่

“งั้นพวกเธอกลับเลยนะ เดี๋ยวที่เหลือฉันเก็บเอง”บราวนี่บอกพวกเรา

“เดี๋ยวฉันช่วย...”เลโอพูดขึ้นพร้อมกับช่วยเก้บจานขนมเอาไปเก็บในครัว

“เลโอนายไปส่งฉันได้มั้ย ลุงคนขับรถโทรมาบอกฉันว่ารถที่บ้านเสียต้องส่งซ่อม บ้านฉันไปทางเดียวกันกับบ้านนายพอดี” คริสตัลเอ่ยขึ้นหลังจากที่เลโอเดินออกมาจากครัว

“ไอ้ตินไปส่งแทนที...”เลโอหันไปบอกมาร์ติน

“แต่.../แต่กู...” คริสตัล/มาร์ติน ทั้งคู่เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เงียบ

“ไปสิ...”เลโอพูดพลางจ้องไปที่คริสตัลและมาร์ติน

“งั้นฉันไปส่งเธอเองมา” นิวเยียร์พูดตัดบทแล้วดึงแขนฮันนี่ออกไปก่อนใคร ตามด้วยเสียงโวยวายของฮันนี่ที่ไม่เต็มใจไปกับเขา ส่วนมาร์ตินก็ได้แต่มองตามฮันนี่ตาละห้อย

“กูจะช่วยยัยนี่เก็บกวาดก่อนมึงไปส่งให้ที...”เลโอพูดกับมาร์ตินอีกรอบมาร์ตินจึงพยักหน้ารับก่อนจะสะกิดคริสตัลที่ยืนมองหน้าเลโออยู่ให้เดินตามออกไป

“งั้นฉันกลับก่อนนะบราวน์ เจอกันวันจันทร์นะ”คริสตัลหันมาบอกกับบราวนี่ก่อนที่จะเดินตามมาร์ตินออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ไปเถอะ...”สิงโตดึงแขนเสื้อฉันเบาๆให้ฉันออกไปพร้อมเขา

“นายจะให้ฉันปล่อยเพื่อนฉันไว้กับเพื่อนนายสองต่อสองเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะริเรียแม่ฉันกลับมาแล้วอยู่หน้าหมู่บ้านนี่เองเธอกลับไปก่อนเลยมันดึกแล้ว” บราวนี่บอกฉัน

“งั้นฉันเองก็กลับแล้วนะ เจอกันวันสอบนะบราวนี่ บาย” ฉันตอบกลับบราวนี่ก่อนจะจ้องไปที่เลโอแบบไม่ค่อยพอใจไหร่ที่ต้องปล่อยให้เขาอยู่กับบราวนี่สองคนแล้วโบกมือลาแล้วเดินออกมาหน้าบ้าน

“รอด้วย..”สิงโตเดินตามฉันออกมาติดๆ พร้อมกับยื่นมือมาจับสายกระเป๋าฉันไว้

“นายไม่จำเป็นต้องตามฉันขนาดนี้ก็ได้นะ อยู่หอเดียวกันก็จริงแต่ก็ใช่ว่าต้องกลับพร้อมกันนี่” ฉันหันไปพูดกับเขาในขณะที่เรากำลังเดินออกมาเรียกแท็กซี่หน้าหมู่บ้านซึ่งห่างจากบ้านของบราวนี่ราวๆ 20นาทีได้

“แต่ผมอยากไปด้วย...”เขายังคงลอยหน้าลอยตาพูดโดยไม่สนว่าฉันจะอึดอัดมั้ย

“นายน่าจะเห็นแล้วใช่มั้ยข่าวในเพจนั่น....”ฉันพูดกับเขาเสียงเบาลงเล็กน้อย ฉันไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าวันนึงจะเป็นตัวฉันซะเองที่ต้องกลายเป็นข่าวกับคนในกลุ่มนี้ นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ฉันต้องชดใช้หรือเปล่ากับการที่ฉันเคยหากินกับความอึดอัดของพวกเขามาก่อนและใช่ว่าตอนที่ฉันทำเพจแทบจะไม่มีคนนอกได้รับผลกระทบเลย แต่จริงๆมันก็มีแหละ เพียงแต่ฉันก็พยายามที่จะให้คนอื่นได้รับผลกระทบน้อยที่สุดและพยายามเลี่ยงประเด็นที่จะดึงคนนอกเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยให้มากที่สุด แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่ามันคงจะเป็นผลกระทบจากสิ่งที่ฉันเคยทำและฉันก็คงต้องยอมรับชะตากรรมนี้ไป....

“เห็นสิ...” เขาพูดขึ้น

“ถ้าเห็นเห็นแล้วนายน่าจะรู้นะว่าฉันจะต้องโดนอะไรต่อจากนี้...”

“ไม่เป็นไรมีผมอยู่” สิงโตเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

“แต่ที่มันเป็นข่าวก็เพราะนาย...”ฉันเงยหน้ามองเขา เขาเองก็จ้องหน้าฉันกลับโดยที่ไม่พูดอะไร

“ไปเถอะผมเรียกรถแล้ว..”เขาดึงแขนฉันให้เดินตามไปที่รถที่เขาเรียกไว้