หลังจากคุณหญิงกาบแก้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร บรรยากาศบนโต๊ะก็เริ่มอึดอัด ท่านทิ้งหนุ่มสาวทั้งหกเอาไว้บนโต๊ะอาหาร ก่อนจะหันมายิ้มให้ด้วยความเป็นสุข
“ไอ้มีน ไอ้ปาน ฉันกลับคอนโดดีกว่า อีกอย่างฉันก็ นัดกับพี่ต้นไว้ ขืนช้า เดี๋ยวพี่ต้นก็งอนฉันอีก ขอตัวนะคะ คุณรอม คุณคิม” กนกจันทร์ลุกขึ้นยืน ขยับเก้าอี้ แต่ยังไม่ทันได้เดินก็โดนมือแข็งของคนข้างๆกระซากกลับลงมานั่งที่เดิม
“จะรีบไปไหนละ ฉันยังกินข้าวไม่เสร็จเลย นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนฉันก่อน” เวคินทร์พูดด้วยน้ำเสียงดุดันและเริ่มไม่พอใจคนตัวเล็ก
“จะบ้าหรือไง! คุณก็กินไปสิ นี่มันบ้านคุณนะ ฉันจะรีบกลับ เดี๋ยวฉันกะจะแวะไปหาพี่ต้นเสียหน่อย” กนกจันทร์พาดพิงไปถึงพี่ชายของเพื่อนที่เธอนับถือเป็นพี่ชายเหมือนกัน
“ถ้าฉันกินข้าวไม่เสร็จก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ กินเข้าไป ไม่ต้องมานั่งจ้องฉันแบบนี้ เอ้า...กินเข้าไป” เวคินทร์ตักข้าวจุกเข้าปากเรียวบางน่าจูบนั้นท
