ดาหวันเงียบไปไม่รู้จะพูดอะไรดี เธอไม่ชินที่พ่อสำนึกผิดและมาทำดีกับเธอแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเธออยู่แล้ว ตอนนี้เธอมีงานทำหาเงินเองได้ ดูแลตัวเองได้แล้ว จะมาตามกลับไปเพื่ออะไรกัน
"กลับไปกับพ่อนะลูก"
เขากุมมือลูกสาวไว้แน่น ดาหวันมองสัมผัสนั้นด้วยความรู้สึกที่มันบอกไม่ถูก เอาจริงคนเรามันต้องโหยหาความรู้สึกแบบนี้ บางคนยังทันที่จะได้รับโอกาสนั้นแต่บางคนก็ไม่ทันที่จะได้รับโอกาสนั้นอีก อย่างเช่นสัมผัสของแม่ที่เธอต้องการมากที่สุดแต่ก็ไม่สามารถเรียกกลับมาได้อีก
"เอาจริงๆเรื่องมันก็นานมากแล้ว หนูไม่คิดอะไรแล้วค่ะ แต่เรื่องจะให้กลับไปคงเป็นไปไม่ได้ หนูใช้ชีวิตอย่างอิสระมานานเป็นสิบปี ให้กลับไปอยู่แบบนั้นคงลำบากน่าดู"
เธอไม่ได้อยากจะเรียกร้องอะไรหรือเล่นตัวหรอก คนที่เคยออกมาเจอโลกข้างนอกแล้วมันยากที่จะกลับไปอยู่ในกรงขังแบบนั้น ทำอะไรก็ไม่อิสระเลย อีกอย่างเธอกำลังศึกษาดูใจกับคุณว
