หลังจากใช้เวลาด้วยกันในครอบครัวทั้งสามคนก็ออกมาเดินเล่นในห้างด้วยกัน คนเป็นพ่อพยายามเป็นอย่างมากที่จะเอาใจลูกสาว ซื้อนั่นซื้อนี่ให้แต่ลูกสาวก็ไม่เอาเพราะเธอมีทุกอย่างแล้ว
"ไม่เอาจริงเหรอ"
"ไม่ค่ะ ดาหวันมีหมดแล้ว"
เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ลูกชายเดินไปดูอุปกรณ์ตีกอล์ฟในขณะที่ลูกสาวมองไปรอบๆอย่างงงงวย
"อะไรเยอะแยะก็ไม่รู้แหะ"
"ไว้ไปตีกอล์ฟกับพี่มั้ย เดี๋ยวสอนให้สนุกนะ"
ดาวินเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม น้องสาวส่ายหน้าทันทีเธอไม่ชอบเล่นกีฬาที่ต้องใช้สมองมากขนาดนั้น มันไม่ใช่ทางเท่าไหร่
"ไม่เอาค่ะ ไม่เห็นน่าสนุกเลย"
"ตามใจแล้วกัน"
ดาหวันไปช่วยพ่อเลือกหมวกต่อ เธอไม่อยากเจ้าคิดเจ้าแค้นใครอีก แค่สิบกว่าปีมานี้ต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความรู้สึกเจ็บปวดภายในใจมามากแล้ว ต่อจากนี้ให้เวลามันเยียวยาทุกอย่าง เชื่อว่าอีกไม่นานเธอกับพ่อจะคุยกันได้สนิทใจเหมือนเดิม
"หนูว่าอันนี้สวยมั้ย"
"ค่ะ คุณพ่อชอบเหรอคะ"
"อืม
