ดาวินเดินเข้าไปจับมือน้องสาวแล้วพาไปนั่งลงตรงหน้าคุณพ่อ ดาหวันยกมือไหว้ก่อนจะเบือนหน้ามองไปทางอื่น ท่านดำรงค์มองลูกสาวตาละห้อย สิบกว่าปีมานี้ลูกสาวของเขาคงแข็งแกร่งขึ้นมาก สามารถยืนได้ด้วยตัวเอง เขาส่งคนตามลูกตลอดแม้กระทั่งตอนเรียนมหาวิทยาลัยลูกยังสอบชิงทุนเรียนดีเข้าเรียนในที่ดีๆด้วยตัวเอง ส่วนคนเป็นพ่อแม้กระทั่งตอนลูกเรียนจบยังไม่มีโอกาสได้แสดงความยินดีเลย
"สวัสดีค่ะ"
"หนูสบายดีมั้ยดาหวัน"
ดาหวันเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"ค่ะ สบายดีมาก มีธุระอะไรกันเหรอคะถึงอยากเจอหนู คุยให้เคลียร์วันนี้เลยนะคะจะได้ไม่ต้องส่งคนไปตามอีก"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเย็นชา คนเป็นพ่อกลัวไปหมดไม่กล้าจะพูดอะไรกลัวจะทำร้ายจิตใจลูกอีกซ้ำสอง
"พ่อแค่อยากอธิบายให้ลูกฟังเรื่องทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น พ่อไม่ได้ตั้งใจทั้งเรื่องแม่และเรื่องของลูก ให้โอกาสพ่อได้อธิบายหน่อยได้มั้ย"
คนเป็นพ่อเอ่ยขอร้องลูกส
