สัญญา(ลับ)สองหัวใจ

Chapter 7

และเวลาอาหารเช้าก็มาถึง วิลล์ที่ตื่นนอนก็มองหาหญิงสาวแต่ว่าไม่เจอ จึงรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบลงไปตามหาชั้นล่าง คุณแม่ของเขากำลังนั่งดมยาอยู่ในห้องรับแขก สงสัยเช้านี้ถูกดาหวันแผลงฤทธิ์ใส่ซะแล้ว

"แม่ครับอรุณสวัสดิ์"

"ไม่ต้องมาทักทายแม่ ไปจัดการเมียของแกเดี๋ยวนี้นะตาวิลล์ ล่าสุดจะจับปลาคาร์ฟแม่ไปทำต้มยำแล้ว ฉันจะบ้าตายจริงๆ"

วิลล์หันไปมองพ่ออย่างต้องการคำยืนยัน ท่านถึงกับกลั้นหัวเราะขำออกมานั้นทำให้เขารู้ว่ายัยแสบแกล้งแม่เขาแน่นอน

"แล้วดาหวันอยู่ไหนครับ"

"อยู่นี่ค่ะที่รักขา"

หญิงสาวเดินเข้ามาพร้อมกับกอดแขนชายหนุ่มในท่าทีออดอ้อน คุณหญิงมองสองคนก่อนจะเบะปากออกมาอย่างหมั่นไส้สุดๆ

"ตื่นทำไมไม่ปลุกคะ"

"ก็อยากให้คุณนอนพักผ่อนให้เพียงพอไงคะ วันนี้คุณจะพาดาหวันไปช็อปปิ้งของแพงๆใช่มั้ยคะ"

เขาเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจก่อนจะร้องอ่อออกมาอย่างเข้าใจ

"อ่อ ใช่ๆไปเดินห้างกันค่ะ"

"คบกันได้เท่าไหร่เอง ซื้อของแพงของหรูขนาดนี้ให้กันเลยเหรอ... อยู่กันนานไปไม่หมดตัวเลยหรือไง"

คุณหญิงเอ่ยออกมาลอยๆ ดาหวันหันไปยิ้มให้คุณแม่สามีก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงใสซื่อ

"ไม่หมดตัวหรอกค่ะ คุณวิลล์บอกว่ามีเงินเยอะรวยมาก ใช้ชาตินี้ก็ไม่หมดคุณแม่สบายใจได้เลยค่ะ"

"โอ๊ย!ฉันจะเป็นลม เอาแม่นี่ออกไปที"

คุณหญิงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ หมดคำจะพูดจะสั่งสอนแม่เด็กคนนี้แล้ว สงสัยจะหาทางไล่ออกไปได้ยากเพราะดูทรงแล้วตีมึนไปเรื่อยแน่นอน

"เอาเถอะคุณไปทานข้าวได้แล้ว ผมหิวล่ะ ตาวิลล์ หนูดาหวันไปทานข้าวกันเถอะ"

คุณหญิงลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมสามีไม่ลืมที่จะปรายตามองหญิงสาวอย่างเคียดแค้น อย่าให้ถึงทีเธอเอาคืนบ้างนะจะจัดการให้หนักเลยแม่คนนี้นะ

จากนั้นทั้งสี่คนก็นั่งทานข้าวร่วมโต๊ะเดียวกัน ดาหวันตักกับข้าวให้สามีอย่างเอาใจ สวีทเพื่ออวดคุณแม่สามีให้หมั่นไส้เล่น

"ทานเยอะๆเลยนะคะ"

"ขอบคุณครับ คุณก็ทานเยอะๆนะ"

วิลล์ตักกับข้าวให้ดาหวันสลับกัน คุณพ่อมองก่อนจะยิ้มออกมาอย่างชอบใจ เพราะนี่คือผู้หญิงคนแรกที่กล้าต่อปากต่อคำกับภรรยาของเขาอย่างไม่กลัวเกรง แถมยังปั่นประสาทได้สำเร็จอีก ถ้าเป็นคนอื่นหนีเตลิดไปไกลตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว

"ขอบคุณค่ะ คุณใจดีที่สุดเลย"

"ไปกินกันสองคนไป๊ น่าหมั่นไส้"

คุณหญิงเอ่ยขัดก่อนจะหน้าบึ้งบูดอย่างไม่พอใจ ยิ่งทำเป็นรักกันมากเท่าไหร่ยิ่งไม่ชอบใจมากขึ้นเท่านั้น เธอจะต้องให้ลูกสาวของท่านอธิบดีหนูนามาเจอกับตาวิลล์ให้ได้ เพื่อให้แม่ดาหวันรู้ซึ้งถึงคำว่าความแตกต่างระหว่างชนชั้น ฐานะ และมารยาทของความเป็นผู้ดี ความเหมาะสมของการเป็นสะใภ้ตระกูลดังด้วย

"อิ่มแล้วค่ะคุณวิลล์ ดาหวันอยากออกไปข้างนอกแล้วอ่ะเบื่อบ้านแล้ว"

"ได้สิ งั้นไปเปลี่ยนชุดแล้วเอาของก่อน"

"ค่ะ ดาหวันไปเที่ยวข้างนอกก่อนนะคะคุณแม่สามี เดี๋ยวจะซื้อของอร่อยมาฝากนะคะ"

หญิงสาวเอ่ยเสียงหวานก่อนจะกอดแขนชายหนุ่มเดินออกไปทันทีอย่างไม่รีรอ เมื่อผ่านพ้นมาถึงห้องนอนดาหวันก็ปล่อยแขนเขาทันที

"เปลืองตัวจริงๆให้ตายสิ เจ็ดล้านนี่ไม่คุ้มค่าตัวเลยรู้ป่ะ"

ดาหวันบ่นออกมาไม่จริงจังนัก ก่อนจะเดินไปหยิบชุดมาเปลี่ยนอออกไปข้างนอก วันนี้เธอจะต้องไปดูแลร้านก่อน ยังไม่ได้บอกเพื่อนเลยว่ามาทำอะไรแบบนี้

"อย่าบ่นน่า ไม่มีใครยอมมากขนาดนี้เท่าผมแล้ว"

"ลองไม่ยอมสิ ไม่ช่วยหรอกนะ"

ดาหวันเอ่ยออกมาแกมขู่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทันที จากนั้นทั้งสองคนก็ลงมาชั้นล่างขึ้นรถแล้วขับออกไปที่ร้านอาหารก่อนอันดับแรก

"ให้ผมบอกณภัทรให้มั้ย"

"ไม่ต้องเดี๋ยวคุยกับข้าวหอมเอง"

เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น เป็นเบอร์โทรของพี่ชายที่โทรเข้ามาพอดี ดาหวันหันไปมองหน้าวิลล์ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

"แวะร้านกาแฟให้หน่อยสิ อยากกิน"

"ตอนนี้เลยเหรอ.."

"อือ ตอนนี้และร้านนี้เลย"

เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าร้าน หญิงสาวเดินลงไปทันทีไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ติดไปด้วย เธอเดินเข้าไปในร้านก่อนจะสั่งกาแฟสองแก้วแล้วโทรกับไปหาพี่ชายทันที

"ว่าไงคะพี่ดาวิน"

(น้องอยู่ไหน พี่มาหาที่คอนโดไม่เจอ นิติบอกว่าน้องเก็บกระเป๋าออกไปตั้งแต่เมื่อวานเย็น ไปค้างที่ไหนไปกับใคร)

ดาหวันถึงกับทึ่งในความรอบคอบของพี่ชายมาก รู้ทุกเรื่องรู้ลึกถึงขนาดนี้ทำไมไม่สืบซะเลยว่าเธอออกไปกับใครนะ

"ถ้ารู้ขนาดนี้ไม่สืบเองล่ะคะ"

(กำลังให้ลูกน้องไปเอากล้องวงจรปิดมาอยู่ ได้เรื่องมั้ย...)

(ออกไปกับผู้ชายครับ อันนี้เป็นภาพกล้องวงจรปิดหน้าคอนโดของคุณหนู ใบหน้าชัดเจนกำลังให้คนสืบว่าเขาเป็นใคร)

ดาหวันถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินพี่ชายกับลูกน้องคุยกัน นี่ถึงขั้นสืบถึงขนาดนั้นเลยเหรอ... ไปทำงานนักสืบเถอะเก่งขนาดนี้

"ถ้าขนาดนี้น้องว่าไม่น่าโทรมาถามแล้วค่ะ เอาเป็นว่าน้องจะบอกว่าไม่ต้องตามหาแล้วเพราะน้องย้ายมาอยู่บ้านแฟนแล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะตอนนี้มีคนดูแลแล้ว บายนะคะ"

ดาหวันกดวางสายทันที ดาวินที่จอดรถอยู่หน้าคอนโดของน้องสาวถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาไม่รู้ว่าทำไมน้องสาวถึงทำแบบนี้ แต่ถ้าให้เดากำลังหาวิธีที่จะไม่ได้กลับบ้านอยู่แน่นอน ประเด็นคือน้องสาวเธอไปมีแฟนตอนไหนกัน

"นายครับผู้ชายในกล้องวงจรปิด คือคุณวิลล์ กิติกุล วิริยะสกุลเกียรติ ทายาทเจ้าของโรงพยาบาลในเครือวิริยะสกุลเกียรติ และธุรกิจนำเข้ายานยนต์ครับ ลูกชายคนโตของคุณกิตติพงษ์กับคุณหญิงธิติมา"

ดาวินหยิบภาพจากโทรศัพท์ของลูกน้องมาดูตรงหน้า รวยขนาดนี้แต่มาคบหากับผู้หญิงที่ไม่เคยเปิดตัวว่าตัวเองเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไร มันค่อนข้างจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ทั้งสองคนจะคบกันได้ และที่สำคัญตลอดเวลาที่ผ่านมาน้องสาวของเธอไม่เคยคบหาผู้ชายเชิงชู้สาวมาก่อน

"ไปสืบมาว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันจริงมั้ย และน้องสาวของผมอยู่บ้านนี้จริงรึเปล่า อ่อ อย่าให้คุณพ่อทราบเรื่องนี้ไม่อย่างนั้นบ้านแตกแน่นอน"

"รับทราบครับ"

ทางด้านของดาหวันเมื่อได้กาแฟครบทั้งสองแก้วเธอก็เดินถือออกมาแล้วเดินขึ้นรถเหมือนปกติ เธอยื่นแก้วกาแฟให้ชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"อ่ะซื้อมาฝาก"

"ดีแปลกๆนะคนสวย มีอะไรปิดบังผมอยู่รึเปล่า"

ดาหวันส่ายหน้าก่อนจะดื่มกาแฟอย่างอารมณ์ดีสุดๆ วิลล์มองท่าทีของเธอก่อนจะไม่ถามอะไรอีก ถึงแม้ว่าจะแอบสงสัยแต่คิดว่าไม่น่าใช่เรื่องที่เขาควรรู้ก็เลยเลือกที่จะเงียบไปดีกว่า