Chapter 8
1379 Words
ดาวินกลับมาที่บ้านในเวลาต่อมา เนื่องจากพาน้องกลับมาไม่สำเร็จ และที่สำคัญคือเขาจะต้องสืบให้ทราบก่อนว่าน้องสาวของเขากับผู้ชายอีกคนเป็นอะไรกัน มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเพราะทั้งสองคนไม่เคยไปไหนด้วยกันซักครั้ง แต่อยู่ๆน้องสาวบอกว่าเป็นแฟนกัน มันไม่น่าเชื่อถือเลย
"ดาวิน..."
เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในบ้านเขาก็ชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงของคนเป็นพ่อดังขึ้น เขานิ่งไปก่อนจะหันไปหาเสียงเรียก
"ว่าไงครับคุณพ่อ"
"น้องล่ะ ไม่กลับมาด้วยเหรอ"
ดาวินอึกอักกำลังคิดคำแก้ตัวแทนน้องสาวอยู่ ถ้าบอกพ่อว่าน้องอยู่บ้านผู้ชายได้ระเบิดลงแน่นอน ที่ผ่านมาเพราะดาหวันทำตัวดีไม่เกเรถึงอยู่ข้างนอกได้โดยสบาย
"น้องอยู่ในช่วงช่วยเพื่อนเปิดร้านครับพ่อ เห็นว่าขอเวลาหน่อยให้ที่ร้านลงตัวกว่านี้"
"หมายถึงว่าน้องจะกลับมาถ้าจัดการธุระเสร็จ พ่อเข้าใจถูกใช่มั้ย"
ท่านดำรงค์วางไอแพดลงก่อนจะมองหน้าลูกชายคนโตอย่างต้องการคำตอบ เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
"ใช่ครับ ประมาณนั้น"
"พ่อไว้ใจให้ลูกจัดการส่งคนไปดูแลน้องและคิดว่าเราจะเป็นคนเดียวที่น้องจะยอมกลับบ้าน อย่าให้พ่อผิดหวังแล้วกัน"
"ครับพ่อ"
เขาก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดีที่ช่วงหลังพ่อไม่ได้ส่งคนของตัวเองไปและไม่รู้ว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้ได้อีกนานแค่ไหน ยิ่งน้องมาทำอะไรแปลกประหลาดแบบนี้อีกถ้าพ่อรู้เขาเนี้ยแหละจะถูกลงโทษคนแรก
"เด็กแสบเอ้ย ทำเรื่องวุ่นวายอีกแล้ว"
ดาวินถอนหายใจออกมาก่อนจะสั่งให้ลูกน้องเร่งสืบเรื่องของสองคนนั้นก่อนที่พ่อจะรู้ด้วยตัวเองซะก่อน
ทางด้านของดาหวันเธอมาถึงที่ห้างในเวลาต่อมาก็เดินไปช่วยพนักงานคนอื่นเตรียมร้าน จัดของ ส่วนวิลล์นั่งรอหญิงสาวอยู่ในร้าน ข้าวหอมที่ว่างหลังจากดูแลลูกเสร็จก็เข้ามาในร้านเช่นกัน
"สวัสดีค่ะคุณวิลล์ มาไม่บอกล่วงหน้าเลยไม่ได้ต้อนรับ"
"ไม่เป็นอะไรครับผมมากับดาหวันนะ"
ข้าวหอมนิ่วหน้าอย่างประหลาดใจก่อนจะเดินไปหาเพื่อนในครัวอย่างต้องการคำตอบ ดาหวันเห็นเพื่อนสนิทเดินเข้ามาก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ
"ว่าจะโทรไปหาพอดี มีเรื่องจะคุยด้วย"
"ใช่เรื่องคุณวิลล์รึเปล่า เขาบอกมาด้วยกันกับดาหวันเรื่องจริงใช่มั้ย"
ดาหวันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินมายืนข้างเพื่อนพร้อมกับถอนหายใจออกมา
"ฉันรับจ้างเป็นเมียจำเป็นไปป่วนแม่เขานะ เงินตั้งเจ็ดล้านน่าสนใจออกทำงานปีเดียวเอง"
ข้าวหอมเบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอไม่คิดว่าเพื่อนจะเห็นเงินเจ็ดล้านเยอะมากจนอยากจะทำงานนี้
"ฉันไม่เชื่อว่าแกอยากได้เงินเจ็ดล้าน แล้วต้องไปกินอยู่กับเขาสบายใจหรือไง"
"ก็น่าสนุกออก แกก็รู้ว่าฉันอยากเปิดร้านอาหารยุโรป ได้เจ็ดล้านมาเพียงพอที่จะทำร้านหรูๆได้เลยนะ"
"เอาที่ฉันมั้ยเจ็ดล้านนะ"
"ไม่เอาอ่ะเอามาทำไม"
ดาหวันส่ายหน้าทันที ข้าวหอมรู้จักเพื่อนดีว่าหล่อนเป็นคนยังไง หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ร้อนเงินและที่ครอบครัวโอนให้ตลอดมีมากกว่าเจ็ดล้านไม่รู้กี่เท่า ถ้าคนอยากใช้เงินจริงเอามาใช้นานแล้ว มันต้องมีเหตุผลที่ดาหวันเลือกจะทำแบบนี้มากว่าเรื่องเงินสิ
"บอกเหตุผลมาดาหวัน"
"ก็เบื่อทำอาหารแล้ว อยากไปหาประสบการณ์อย่างอื่นทำแก้เซ็ง โอเคนะเพื่อนรัก"
ดาหวันอมยิ้มก่อนจะเดินไปช่วยเชฟคนอื่น ข้าวหอมกอดอกมองเพื่อนสนิทอย่างจับผิด ไม่ใช่หนีไปอยู่บ้านผู้ชายเพราะครอบครัวใช่มั้ย แล้วอยู่ในฐานะลูกสาวของคนใหญ่คนโต ถ้าพ่อรู้ขึ้นมาไม่วุ่นวายมากเลยหรือไง ที่พ่อกับพี่ชายของเธอนิ่งเพราะดาหวันเป็นเด็กดีและเธอรับปากว่าจะช่วยดูให้ พวกท่านถึงยอมให้เธอมีอิสระแบบนี้ แต่คราวนี้ทำตัวเองเพราะฉะนั้นเกิดอะไรขึ้นเธอไม่ช่วยแล้ว
หลังจากที่คุยกับข้าวหอมเรียบร้อย ดาหวันก็มาเดินช็อปปิ้งในห้างต่อ ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เครื่องสำอางค์ใหม่จนวิลล์ถือถุงตามแทบไม่ทัน และบัตรก็รูดออกไปแทบเต็มวงเงินต่อวัน จะช็อปปิ้งโหดเกินไปแล้ว
"คือถ้ายังซื้อต่อผมขอเอาของไปเก็บที่รถก่อนนะ"
"ไปสิ อนุญาต"
ดาหวันยิ้มแก้มปริก่อนจะเดินไปเลือกของต่อ วิลล์ถึงกับเค้นหัวเราะออกมาก่อนจะเดินลงไปลานจอดเพื่อเก็บของทั้งหมดให้หญิงสาว จากนั้นก็ขึ้นไปหาเธอแล้วจ่ายเงินต่อ
"สวยจังเลย ซื้อให้หน่อยสิ"
ดาหวันหันไปอ้อนชายหนุ่มแล้วชี้ไปยังชุดที่นอนสีชมพูแสนสวย เขาจับเนื้อผ้าดูก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"เอาสิ จะเปลี่ยนชุดที่นอนเหรอ"
"อือ ผ้าปูที่นอนของนายมีแต่สีมืดๆ ไม่สวยเลยเอาแบบนี้ไปค่อยน่านอนหน่อย"
ดาหวันเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะหันไปเลือกอย่างอื่นต่อ เมื่อช็อปปิ้งเสร็จเรียบร้อยจนพอใจทั้งสองคนก็พากันกลับบ้านไปช่วงบ่าย
วิลล์ยกของลงให้หญิงสาวจนเต็มทั้งสองมือ ดาหวันถือถุงเล็กสองสามใบติดมือมาก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเจอคุณแม่สามีพอดี
"คุณแม่สามีนี่เอง"
ดาหวันฉีกยิ้มก่อนจะชูถุงหลายใบให้ดู คุณหญิงมองเธอก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"ลูกชายฉันหมดตัวแล้วมั่งแม่ดาหวัน เหมือนเกิดมาไม่เคยซื้อของอย่างนั้นแหละ"
ดาหวันนิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงใสซื่อ
"ไม่กี่แสนเองนะคะคุณแม่ แต่จะว่าไม่ได้เกิดมาเพิ่งเคยมีผัวรวย มันตื่นเต้นน่ะค่ะ"
คุณหญิงทำหน้าอย่างเหนื่อยใจแม่เด็กสาวตรงหน้า แต่ว่าอย่าเพิ่งหงุดหงิดเพราะแค่หล่อนยั่วโมโหเธอยังต้องหาวิธีสั่งสอนให้รู้สำนึกซะก่อน
"ช่างมันเถอะ ว่าแต่วันนี้ตอนเย็นฉันมีแขกมาทานข้าวด้วย อยากจะให้เธอโชว์ฝีมือการทำอาหารซะหน่อย คิดอยากจะเป็นเมียคนรวยต้องมีคุณสมบัติแม่บ้านแม่เรือนบ้าง อย่างน้อยไม่มีอะไรดีทำอาหารเป็นก็ยังดีจริงมั้ย"
ดาหวันทำหน้านิ่งมองคุณหญิงอย่างจับผิด ไม่รู้ว่าแขกที่ว่าเป็นใครและมีอะไรจะเล่นงานเธอรึเปล่าต้องดูให้ดีก่อน
"แล้วแขกคุณแม่เป็นใครเหรอคะ"
"หนูนาลูกสาวท่านอธิบดีกรมเกษตร แขกพิเศษของฉันในวันนี้จะมาทำความรู้จักกับตาวิลล์ด้วย"
ดาหวันยิ้มมุมปากออกมาอย่างมีแผนร้าย คิดจะเอาผู้หญิงลูกคนรวยมาข่มให้เธอรู้สึกด้อยค่าตัวเองอย่างนั้นเหรอ... นี่ใคร ดาหวันนะจ๊ะ เดี๋ยวจะรู้ว่านรกมีจริงมันเป็นยังไง
"ได้เลยค่ะคุณแม่ ดาหวันจะทำให้สุดฝีมือเลยค่ะ"
"อ่อ ไม่อาหารไทยหรอกนะ หนูนาเค้าเป็นนักเรียนนอกต้องกินอาหารสไตล์ยุโรป ทำได้ใช่มั้ย"
คุณหญิงยิ้มมุมปากออกมาอย่างสะใจ คนบ้านนอกดูไร้ตระกูลแบบนั้นไม่น่าทำอาหารสไตล์นั้นเป็น อาหารไทยพอได้ก็หรูแล้ว รับรองว่าได้อับอายร้องไห้ออกไปแทบไม่ทันแน่นอน
"หูย! ไม่เคยทำเลยค่ะคุณแม่ ยากจัง... แต่ไม่เป็นอะไรยูทูปก็มีเดี๋ยวดาหวันฝึกทำสุดฝีมือเลยค่ะ"
"ก็ดี อย่าให้ขายหน้าล่ะ"
คุณหญิงยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น คล้อยหลังออกไปดาหวันยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
'เดี๋ยวลูกสะใภ้คนนี้จะจัดให้จนลืมไม่ลงเลยค่ะ'
- Writer
