Chapter 6
1397 Words
คุณหญิงนอนพิงหลังกับโซฟาในห้องรับแขก นั่งดมยาไปพลางๆระหว่างทำใจเรื่องที่เกิดขึ้น เธอไม่โอเคกับแม่เด็กคนเมื่อกี้มากๆ ต่อปากต่อคำสารพัดไม่ยอมเธอที่เป็นผู้ใหญ่เลย
"แม่ครับไหวมั้ย"
"แกไปคว้าเอาใครมาทำเมีย ไปได้กันที่ไหน แม่จะแนะนำนะตาวิลล์ เอาเงินให้หล่อนไปสักสี่ห้าแสนแล้วปล่อยออกไปไกลๆน่าจะเพียงพอแล้ว ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเลย แม่ไม่คิดว่าแกจะตาต่ำขนาดนี้นะ"
วิลล์ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหยิบยาหอมให้แม่จิบเพื่ออาการจะได้ดีขึ้น
"ถ้าดาหวันท้องขึ้นมาจะทำยังไงครับแม่ ผมจะปล่อยเธอไปได้ยังไงกัน"
"ไม่ท้องหรอก ได้กันไม่กี่ครั้งไม่ท้องหรอกคงไม่ซวยขนาดนั้น"
คนเป็นแม่พยายามคิดในทางที่ดีถึงแม้ว่ามันจะยากก็ตาม วิลล์กุมในมือคุณแม่ไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน
"คุณแม่ครับ ผมว่าอดทนไปก่อนดีกว่านะครับ ตอนนี้เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม่ให้ดาหวันอยู่ที่นี่ไปก่อนในระหว่างนี้ อย่าเพิ่งอคติเลยนะครับผมขอร้อง"
คุณหญิงมองลูกชายอย่างเซ็งสุดๆ เธอจะต้องอดทนกับแม่เด็กนั้นไปอีกกี่วันกี่เดือนกัน แค่ชั่วโมงเดียวเธอจะเป็นลมสามเวลาแล้ว
"แม่ให้เวลาไม่นานหรอกนะ แกต้องจัดการเด็กนั้นให้ออกไปจากที่นี่ คฤหาสน์หลังนี้ไม่เหมาะกับเมียแกหรอก"
"เอาเถอะครับ ผมขอบคุณล่วงหน้าแม่แล้วกัน ยังไงพักผ่อนไปก่อนนะครับผมไปดูดาหวันก่อน"
"ไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก"
"ไม่ดีกว่าครับผมทานมาแล้ว"
วิลล์ยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องรับแขก ขึ้นไปในห้องนอนพอเปิดประตูเข้ามาก็เจอกับดาหวันกำลังจัดที่นอนอยู่ เธอโยนหมอนกับผ้าห่มมาให้เขาตรงโซฟาก่อนจะเอ่ยออกมา
"นอนตรงนั้นนะนาย ห้ามล่วงล้ำมายังบริเวณเตียงนอนของฉัน ไม่อย่างนั้นทุกอย่างยกเลิกและฉันจะไม่ค*****นทุกกรณีด้วย"
หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมกับหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ วิลล์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะจัดที่นอนของตัวเองตรงโซฟาแล้วไปชำระร่างกายในห้องน้ำ
ตอนนี้เขาทำธุระเสร็จเรียบร้อยเดินออกมานั่งเล่นตรงโซฟาหรือที่นอนของตัวเอง ส่วนดาหวันเอาผ้าห่มพันตัวเองไว้ก่อนจะหลับอย่างสบายใจไม่สนใจเขาเลย
"ยัยแสบเอ้ย! ทิ้งกันเฉย"
เขาส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วลงไปนอนตรงโซฟาตามเดิม จากนั้นเขาก็หลับตาลงช้าเพราะวันนี้เหนื่อยมากเหลือเกิน
เช้าวันต่อมา...
เช้าอันสดใสดาหวันตื่นมาพร้อมกับชุดใหม่แต่งตัวเรียบร้อยเธอก็เดินลงมาชั้นล่างโดยไม่ปลุกวิลล์ให้ลุกตาม เธอเดินมาหน้าบ้านก็เจอผู้ชายดูภูมิฐานอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณหญิงของบ้าน นั้นเท่ากับว่าเขาเป็นคุณผู้ชายแน่นอน
"สวัสดีค่ะคุณท่าน"
"สวัสดีหนู... เอ่อชื่ออะไรนะเมื่อคืนภรรยาฉันบอกแต่ว่าได้ยินไม่ถนัด"
"ดาหวันค่ะ"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมา ท่านร้องอ่อออกมาก่อนจะพยักหน้ารับแล้วมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู
"เมื่อวานป่วนประสาทภรรยาฉันน่าดูสินะ บ่นไม่หยุดทั้งคืน"
"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ หนูว่าหนูอยู่เฉยแล้วนะก็คุณแม่เล่นถามอะไรก็ไม่รู้ เอาแต่ถามเรื่องชาติตระกูล การศึกษา หน้าที่การงาน หนูแค่ไม่เข้าใจว่าถ้าไม่มีสิ่งพวกนี้เป็นสะใภ้คนรวยไม่ได้เหรอคะ"
หญิงสาวลองเชิงถามคุณผู้ชายของบ้าน เอาจริงๆท่านดูน่าคบหากว่าแม่สามีเยอะเลย ดูใจดีและมีเหตุผลมากพอสมควร
"เป็นได้สิ ทุกอย่างมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอก มันอยู่ที่ว่าเราวางตัวให้เป็นแบบไหนมากกว่า"
"พอเข้าใจค่ะ แต่จากที่ฟังวิลล์เล่ามาคุณแม่ท่านไม่ชอบสะใภ้คนไหนซักคนเดียว"
"มันก็จริง เจอป่วนบ้างก็น่าสนุกดีนะ ภรรยาฉันเลือกมากเองนี่จริงมั้ย"
ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมา ตอนนี้ดาหวันรู้แล้วว่าคนที่มีปัญหาที่สุดของบ้านมีคนเดียวเท่านั้นคือคุณหญิง ถ้าจะทำอะไรก็คงมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องเจอ
"งั้นขอหนูไปเดินเล่นหน่อยนะคะ"
"ไปสิ ตามสบายเลย"
ดาหวันยิ้มออกมาก่อนจะเดินตรงไปเรื่อยๆ หน้าบ้านของเขามีสวนดอกไม้และมีน้ำตกไหลผ่านโดยรอบสวยงามมาก และที่สำคัญมีปลาคาร์ฟเยอะมาก ดูจากความสวยงามแล้วแต่ละตัวน่าจะแพงไม่ใช่น้อย
"สีสวยจังแหะ"
ดาหวันมองโดยรอบก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเพลิดเพลิน ในขณะที่คุณหญิงของบ้านตื่นนอนแล้วออกมาเดินเล่นดูปลาที่เธอหวงนักหวงหนา พอเห็นดาหวันยืนอยู่ตรงนั้นเธอร้องลั่นรีบเดินเข้าไปหาทันที
"ว๊าย! แม่ดาหวันออกมาจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้นะ"
หญิงสาวสะดุ้งตกใจก่อนจะหันมามองหน้าคุณหญิงที่หน้าบึ้งเดินดุ่มๆตรงมายังที่เธอยืนอยู่
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่สามี ตื่นเช้าจังเลยนะคะเนี้ย"
"หล่อนมาทำอะไรตรงนี้ นี่มันพื้นที่ของฉันเขตหวงห้าม ไม่ได้รับอนุญาตห้ามเข้ามาเด็ดขาด"
ดาหวันมองซ้ายมองขวาอย่างสงสัย พื้นที่ในบ้านแท้ๆมีเขตหวงห้ามด้วยแหะ
"ไม่เห็นมีป้ายเลยค่ะว่าห้ามเข้า"
"เด็กบ้า! ฉันพูดอยู่ไงว่าห้ามเข้ามา จะมามองหาป้ายอะไรอีกหล่อนนี่มันน่าตีนัก"
ดาหวันยิ้มออกมาก่อนจะชะเง้อคอมองไปยังบ่อปลาของคุณหญิงแล้วยิ้มกริ่มเหมือนนึกแผนอะไรดีๆออก
"หล่อนมองอะไรยะ"
คุณหญิงมองดาหวันอย่างระแวง แม่นี่คิดจะทำอะไรอีกกันแน่ เธอละกลัวใจแม่คนนี้จริงๆ
"มองปลาในบ่อนี้น่ะค่ะ กำลังคิดว่าถ้าจับเอาไปต้มยำซักตัวน่าจะอร่อยมากเลยนะคะ คุณแม่อยากกินรึเปล่าให้ดาหวันทำให้เอามั้ยคะ"
คุณหญิงถึงกับอ้าปากค้างแทบจะลมจับ กล้าดียังไงจะเอาปลาคาร์ฟลูกรักของเธอไปต้มยำทำแกง เด็กนี่มันจะเกินไปแล้ว
"กริ๊ด! เด็กบ้าหล่อนรู้มั้ยว่าปลาในบ่อนี้ตัวละเท่าไหร่ กล้ามากเลยนะจะจับไปต้มยำทำแกง"
ดาหวันก้มลงมองอีกครั้งก่อนจะทำหน้าคิดหนัก
"อืม... หนูว่ามันสวยดีน่าจะค่อนข้างมีราคาอยู่ เดาว่าตัวละ150บาทขาดตัวค่ะ"
คุณหญิงมองเด็กสาวตรงหน้าก่อนจะกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ แม่บ้านคนสนิทรีบวิ่งมาประคองคุณหญิงของบ้านไว้พร้อมกับส่งยาดมไปให้
"คุณหญิงเป็นอะไรคะ"
"ฉันจะเป็นลม เด็กนี่มันประเมินราคาปลาของฉันตัวละ150บาท ตาไม่ถึงเลยให้ตายสิ นี่หล่อน! ฉันจะบอกให้เอาบุญนะ ปลาในบ่อนี้ตัวละไม่ต่ำกว่าแสนห้า รวมทั้งบ่อนี้ราคาเป็นล้าน เพราะฉะนั้นอย่าริอาจทำอะไรกับมันเด็ดขาด"
ดาหวันทำหน้าตาโตอย่างโอเวอร์ก่อนจะหันไปมองในบ่ออีกครั้งแล้วหันมายิ้มให้คุณหญิง
"หู้ว! แพงเวอร์ งั้นไม่เอาแล้วค่ะนึกว่าราคาเท่าตลาดนัด ไว้ถ้าดาหวันอยากกินปลาไปซื้อเอาที่ตลาดก็ได้ค่ะ"
"ถ้าปลาฉันหายไปแม้แต่ตัวเดียว ฉันเอาเรื่องหล่อนแน่แม่ดาหวัน"
คุณหญิงใช้มือพัดไปยังใบหน้าของตัวเองเพื่อเรียกสติ เธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับแม่คนนี้แล้ว คนอะไรตีหน้ามึนได้ขนาดนี้
'นี่ตกลงแกล้งทำหรือใสซื่อจริงๆเนี้ย โอ๊ย!ฉันปวดหัว'
- Writer
