“ฝากนี่อีกอันจ้ะ” ภวังค์ฉันถูกกระชากกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของอาจารย์หมวย
บ่นถึงปุ๊บก็โผล่มาทันที ตายยากจริงๆ
ฉันชำเลืองสายตามองอาจารย์หมวยที่เดินเข้ามาพร้อมแก้วหนึ่งใบ ซึ่งพอฉันรับมาอย่างว่าง่ายเธอก็ควรจะไปไกลๆ ถูกไหม? แต่เปล่า อาจารย์ยังยืนอยู่ที่เดิม สังเกตท่าทีฉันอย่างโจ่งแจ้ง
“อาจารย์มีอะไรจะพูดหรือเปล่าคะ” ฉันจึงตัดสินใจถาม แต่ไม่ได้มองหน้าเธอ เอาแต่จดจ่อกับแก้วและจานชามซึ่งเหลือไม่เยอะแล้ว คาดว่าจัดการเสร็จคงกลับเลย
“แค่สงสัยค่ะ” เสียงเธอลดความอ่อนหวานลงจนฉันสัมผัสได้ แต่ไม่ถึงกับแข็งกร้าว
“ค่ะ” ฉันตอบสั้นๆ สายตายังคงไม่ละไปจากภาชนะในมือตัวเอง
“ไหนลลิตบอกว่าเลิกกันแล้วไงคะ ทำไมวันนี้ถึงมากับอนาวิลได้?” เหอะ ที่แท้ก็หึง
“ไปถามเขาดูเองเลยค่ะอาจารย์” เอาจริงๆ คือฉันเบื่อจะคุยกับเธอ ต่อให้อายุเราห่างกันห้า – หกปี แต่ถ้าฉันรู้สึกไม่ชอบใครขึ้นมาก็ไม่อยากเสียเวลาพูดคุยให้เปลืองน้ำลา
