รามิชกระตุกยิ้มลืมแนะนำตนเองกับหญิงสาว
“ผมชื่อรามิชครับ”บอกชื่อตนแล้วก้มศีรษะเชิงให้เกียรติแล้วหายเข้าแผนกฉุกเฉิน
ไอรินทร์มองแผ่นหลังมันดูกว้าง อบอุ่นและมั่นคง หากในชีวิตพบเจอผู้ชายใจดีแบบนี้ก็คงดี แค่เพียงคิดในใจก็รู้สึกเป็นสุขขึ้นมา
ความเหนื่อยอ่อนทำให้หญิงสาวเผลอหลับ ไม่รู้ว่าเวลาผันผ่านนานเท่าไหร่ แต่รู้สึกถึงเสียงฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินขวักไขว่ไปมา เปลือกตาค่อยๆ เปิดออก ใบหน้าแสนอบอุ่นกำลังมองมาทางเธอ ไอรินทร์ขยับกายจนเสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลที่คลุมกายอยู่อย่างไม่รู้ตัวเลื่อนหล่นลงสู่ตัก
“คุณหมอ... นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”มองเขาด้วยความไม่เข้าใจ
“สักครึ่งชั่วโมงครับ เห็นคุณหลับน่าสบายเลยไม่อยากรบกวน”
ไอรินทร์หยิบเสื้อแจ็กเก็ตขึ้นมา สงสัยว่ามันเป็นของผู้ใด
“ของคุณหมอหรือเปล่าคะ”หันถาม เห็นรอยยิ้มระบายออกมาเลยรู้ทันทีว่าคงไม่มีใคร
“ครับ ของผมเอง”
รีบยื่นเสื้อคืนให้อายอย่าง
