หลังจากนั้น ณัฐรดาทำได้ดีที่สุดแค่พยายามประคับประคองตัวเองไม่ให้หลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้แพ้อีกรอบเพื่อรอคนที่บอกแกมสั่งว่าจะลงไปซื้ออาหารมาให้ ผ่านไปร่วมครึ่งชั่วโมง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมร่างสูงคุ้นเคยที่กลับเข้ามาพร้อมของสองถุงใหญ่
…นี่เห็นเธอกินจุขนาดนั้นเลยเหรอ
“พี่ก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน จะมาขอกินข้าวด้วย” แต่คนตัวโตก็รู้ทันตอบออกมาซะก่อน คนถูกขอกันง่ายๆ อึกอักอยู่สักพัก ทว่าพอหันกลับไปมองเจ้าของใบหน้าคมที่ยืนยิ้มรออย่างใจเย็น แล้วเหลือบลงไปมองสองมือของที่ถือของพะรุงพะรัง
ก็ถ้าเขาอุตส่าห์หวังดีเป็นธุระลงไปซื้อมาให้ขนาดนี้ แล้วจะให้เธอใจร้ายใจดำกับเขาได้ยังไง
อีกครั้งที่ณัฐรดาพยักหน้ารับง่ายๆ ก่อนเบี่ยงตัวหลบทางให้คนตัวโตกว่าได้เดินเข้ามาในห้อง
“เชิญค่ะ”
ตากลมลอบมองตามแผ่นหลังกว้างของคนที่เดินเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัว ที่ที่นอกจากพี่ชายและหลานชายของตัวเอง ก็ไม่เคยมีบุรุษเพศค
