เธอเป็นอะไร??
เพราะเสียงแผ่วเบาระคนอ่อนแรงที่ดังมาตามสาย ก่อนอยู่ดีๆ โทรศัพท์จะถูกตัดไปดื้อๆ
สัญชาตญาณของเขาไม่เคยผิด เพราะความรู้สึกยามสัมผัสแขนร้อนก่อนจากกันเมื่อคืน ทำให้ภาคินัยต้องถือวิสาสะโทรไปหาเธออย่างที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้
ภายใต้ใบหน้านิ่งคิ้วเรียวขมวดเข้มของชายหนุ่มขึ้นมาด้วยความรู้สึก “ห่วง” อย่างไม่มีเหตุผล ก่อนจะพาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเลขที่เดียวกัน แต่เป็นของคอนโดอีกฝั่ง
ก็ขนาดหมายังไม่สบายได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนที่อุตส่าห์ตากฝนไปช่วยมัน
ภาคินัยยื่นมือไปเคาะประตูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทว่ากลับไม่ได้ยินแม้เสียงฝีเท้าของคนในห้องที่เดินออกมาเปิด นั่นยิ่งทำให้คนยืนรออยู่ด้านนอกคิดวุ่นวายขึ้นไปอีก
ห่วง….
คำเดิมดังอยู่ในใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนเสียงบานประตูที่เปิดออกจะทำให้คนเป็นฝ่ายรอลอบถอนหายใจกับตัวเองอย่างโล่งอก ต่างกับใบหน้าซีดของเจ้าของห้องที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
