ณัฐรดาจำได้ว่าวันนั้นเธอผลอยหลับไปพร้อมเสียงแว่วๆ จากทีวีที่คนนั่งเป็นเพื่อนเปิดดูอยู่ข้างๆ ก่อนตื่นขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่า มีแต่โน้ตที่ภาคินัยเขียนทิ้งไว้บนโต๊ะว่าเขาติดคนไข้ด่วนต้องรีบไปโรงพยาบาล แต่ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ไม่ได้หายไปไหน ยังคงโทรมาไถ่ถามหรือแวะมาเยี่ยมเพื่อนบ้านต่างคอนโดอย่างเธอตามประสาคนรู้จักอยู่บ่อยๆ พร้อมของฝากติดมือที่ทำให้หญิงสาวอดยิ้มไม่ได้
นี่เขาต้องรู้แล้วแน่ๆ ว่าฝีมือกาทำขนมเธอค่อนข้างอร่อย แต่ฝีมือการทำกับข้าวเข้าขั้นติดลบ
“อ้าว พี่หนึ่ง มาทำอะไรคะเนี่ย” ณัฐรดาเอ่ยทักเสียงใส แต่พอเห็นคนที่กำลังเดินตรงเข้ามาเลิกคิ้วยิ้มๆ กับคำถามที่ส่งผ่านนัยย์ตาแปลได้ประมาณว่า “เขานั่นล่ะ ควรจะเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่าว่ามายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้” คนเพิ่งรู้ตัวว่าคงมีตรรกะความคิดอะไรผิดพลาดไปบางอย่างก็ได้แต่ยิ้มเก้อๆ กับตัวเอง
เขาเป็นหมอมาทำงานที่โรงพยาบาลก็ถูกแล้ว โก๊ะจริงๆ ปล่อยไ
