[ ฟ่าง :: PART ]
เช้าวันรุ่งขึ้น
"เกิดอะไรกับพี่กูกันแน่..ชาลี.."
ผมพูดขึ้นกับคนตัวเล็กที่นอนสลบไสลจากการทำโทษของผมเมื่อคืน ผมไม่ได้กะจะเอาให้สลบคาอกแบบนี้ผมก็แค่สั่งสอนมันก็เท่านั้น ผมอยากจะบ้าตายกับพฤติกรรมไอ้เด็กบ้านั่นฉิบหาย เสือกออกไปตอนดึกดื่นขนาดนั้นเกิดใครเขาลากไปฆ่าจะทำไง ดักดาน -*- โทรไปก็เสือกไม่รับแถมไปนอนเป็นลมถ้าเกิดผมไปเจอไม่ทันคิดเอาละกันว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้านช่องก็อยู่ห่างไกลผู้คนฉิบหาย -.-
ผมไม่เชื่อว่ามันจะจำผมไม่ได้ในเมื่อ 3 ปีเรายังสนิทกันมากเลยด้วยซ้ำถึงรูปร่างหน้าตาผมจะเปลี่ยนไปบ้างแต่มันก็ไม่น่าจะถึงกับทำให้มันจำผมไม่ได้ขนาดนั้น แล้วยิ่งเวลาสายตามันมองผมตาแป๋วแล้วบอกว่าไม่รู้จักผม
มันยิ่งทำให้ผมโมโห!
ผมเคยเรียนโรงเรียนอินเตอร์และสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาได้สองปีผมไปเรียนรู้ชีวิตใหม่ที่นั่นคนเดียว ยอมรับว่าเมื่อก่อนผมไม่ใช่คนแบบนี้ผมเคยเป็นพี่ชายที่แสน
