Dangerous Engineering เขตรักอันตราย นายวิศวะ

10 คนพิเศษ

เวลา 19.23 น.

“เอาไงดีนะ” ฉันเริ่มพูดกับตัวเองแบบนี้มาได้สักพักแล้ว ตั้งแต่ที่ขึ้นห้องมาผ่านไปไม่นานฉันก็ตัดเรื่องพี่เคลิ้มออก แล้วก็เกิดความพะวงถึงพี่ชอปเปอร์ที่อยู่ ๆ เขาก็เจ็บตัว

ฉันนั่งกดแชตเข้าแชตออกที่หน้าแชตของพี่เขาอยู่สักพักแล้ว แต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้สักที

(WHITE: มีเรื่องปรึกษา อยู่ไหมอ่า)

นี่ไงทางเลือก ฉันเลือกที่จะปรึกษาเพื่อนคนนี้ของฉัน

(BLACK: อยู่ ๆ ว่ามา)

(WHITE: คือเรากำลังกังวลใจ)

(BLACK: เรื่องอะไร ไหนพูด)

(WHITE: เอาตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมนะ)

(BLACK: ครับ รอฟัง)

(WHITE: มีพี่คนนึงเจ็บตัวเพราะเรา เราควรทักถามเขาดีไหมว่าเขาเป็นยังไงบ้าง)

(BLACK: เป็นห่วงเหรอ หรือว่าแค่สงสาร)

(WHITE: เป็นห่วงน่ะสิ)

(BLACK: เป็นห่วงก็ทักไปดิ)

(WHITE: กลัวพี่เขาอยู่กับแฟน กลัวพี่เขารำคาญ กลัวขัดจังหวะเขา)

(BLACK: ทำอย่างกับจะไปจีบเขา ก็แค่ทักถามเพราะไวท์เป็นต้นเหตุให้เขาเจ็บ ก็แค่นั้น หรือถ้าจะพูดตามความจริงก็ทำเฉยไปเลยก็ได้นะ ไม่ต้องสนใจ เขาก็คงไม่เป็นไรมากหรอก ถ้าเป็นหนักก็คงอยู่โรงพยาบาลแล้ว)

(WHITE: อืม)

ฉันพิมพ์กลับไปแค่นั้นเพราะดูเหมือนแบล็คจะอารมณ์ไม่ดี ฉันดูจากการที่เขาพิมพ์มานะ

คือแม้ว่ามันจะเป็นแค่ตัวอักษร แต่กับบางคนที่คุยกันทุกวัน คุยกันเป็นปี เราจะรู้สึกได้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน

เอาจริงฉันก็เอาความรู้สึกของฉันเป็นหลักนั่นแหละ

(BLACK: โทษที พอดีแมวที่บ้านมีแมวหนุ่มมาติดน่ะ ก็เลยอารมณ์ไม่ดี)

นั่นไง บางทีก็เหมือนเขารู้ว่าฉันคิดอะไร คือมันคุยกันจนรู้สึกได้ไง

(WHITE: ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวถ้าอารมณ์ดีก็ทักมานะ)

(BLACK: สรุปเอาไง)

(WHITE: เดี๋ยวเล่าให้ฟังแล้วกัน)

(BLACK: แบบนั้นก็ได้)

(WHITE: จ้า)

ฉันวางโทรศัพท์มือถือเครื่องที่คุยกับแบล็คไว้ แล้วจากนั้นก็เอาอีกเครื่องมากดเข้าแชตของพี่ชอปเปอร์อีกครั้ง

“ถามดีไหมนะ” แล้วก็เกิดความลังเลเหมือนเดิม

“ก็ถามไปเถอะ มันคงไม่เป็นไรหรอก” นี่คือผลดีของการพูดคนเดียว คิดเองเออเอง เห็นดีเอง ทำเองหมด

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง…

เสียงแจ้งเตือนของฉันดังพร้อมกับข้อความที่เด้งหน้าจอว่ามาจากใคร ฉันเลือกที่จะไม่สนใจคนที่ส่งเข้ามา แล้วกดพิมพ์ข้อความไปหาพี่ชอปเปอร์แทน

(NUMNIM: อยู่ไหน)

(NUMNIM: เจ็บมากไหม ทำแผลรึยัง)

(NUMNIM: ไปหาหมอรึเปล่า)

เป็นการถามที่รัวคำถามมาก ก็มันตื่นเต้น ตื่นกลัวยังไงไม่รู้ กลัวเขาจะอยู่กับแฟนของเขา ซึ่งพี่ชายของฉันบอกว่าเขาผู้หญิงเยอะ

ติ๊ง!

(CHOPPER: ยังไม่ทำ)

(CHOPPER: มาทำให้หน่อยดิ ทำไม่ถนัด)

(NUMNIM: ทำอะไร บ้ารึเปล่า)

(CHOPPER: บ้าอะไร ตอนนี้พี่อยู่ปากซอยบ้านนุ่ม จะมาทำให้ไหม คนละครึ่งทาง สวนสาธารณะหมู่บ้าน รับผิดชอบหน่อยดิ แฟนนุ่มทำพี่เจ็บนะ)

(NUMNIM: ไม่ใช่แฟน)

(CHOPPER: ไม่ใช่แฟน? แต่มีเกียร์มันเนี่ยนะ)

(NUMNIM: แค่เพื่อนพี่ชาย คนอย่างเขาเนี่ยนะจะมาสนใจนิ่ม ผู้หญิงของเขาบานเบอะ)

(CHOPPER: จะไปรู้เหรอ มีเกียร์กันใคร ๆ ก็คิดแล้วไหม)

(NUMNIM: โอ๊ย ช่างมันเถอะ)

(NUMNIM: ว่าแต่มาทำอะไรที่ปากซอยบ้านนิ่ม)

(CHOPPER: ธุระ สรุปจะมาไหม)

(NUMNIM: โดนต่อยขนาดนั้นยังจะมีเวลาสนใจธุระ)

(CHOPPER: อย่าบ่นดิ จะมาไหม พี่ขับรถมารอแล้วเนี่ย)

(NUMNIM: ถ้าขับรถได้ทำไมไม่ไปโรงพยาบาลล่ะ)

(CHOPPER: เจ็บมือพิมพ์ไม่ไหวแล้ว แค่นี้นะ)

(CHOPPER: พี่รอที่สวนสาธารณะ)

(NUMNIM: เอ้า? ยังไม่ได้ว่าจะไป)

เงียบ ไม่อ่าน ไม่ตอบ แล้วบอกว่ารอ จะรอจริงไหมนะ หรือแค่แกล้งกัน

หลายนาทีต่อมา…

“ไปไหนคะคุณหนูเล็ก” แม่บ้านร้องถามเมื่อเห็นฉันเดินออกจากบ้านแล้วคว้าจักรยานคู่ใจ

“กินข้าวหมูแดงค่ะ” ฉันตะโกนบอกไปพร้อมกับถีบจักรยานออกจากบ้าน โดยที่ตะแกรงหน้ารถจักรยานมีชุดทำแผลเล็ก ๆ ที่ฉันแอบหยิบมา

ด้านพี่ชายของฉันทั้งสองคงอยู่บนห้องแหละมั้ง หรือไม่ก็คงออกไปหาเพื่อนหาฝูงออกล่าเหยื่อตามประสาผู้ชายหล่อ

แล้วฉันก็ปั่นจักยานมาจนถึงสวนสาธารณะซึ่งตอนนี้แทบไม่มีคน ไม่เหมือนตอนเย็นที่มีผู้คนมาออกกำลังกายและนั่งคุยกัน ตอนนี้มีแค่แสงไฟสาดส่องตามทาง ฉันมองเห็นรถยนต์จอดอยู่หนึ่งคัน คงจะเป็นของพี่ชอปเปอร์ ฉันจำป้ายทะเบียนได้

มองหาเขาตามเก้าอี้ที่อยู่ในสวนสาธารณะ แล้วก็เห็นผู้ชายนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมสระน้ำ น่าจะใช่เขานะ เพราะในที่ตรงนี้ไม่มีใครเลย

(NUMNIM: นั่งอยู่ตรงไหน)

ฉันเลือกจะพิมพ์ข้อความไปถาม แล้วเขาก็เปิดอ่านง่าย ๆ ทั้งที่ข้อความก่อนหน้าเขาไม่เปิดอ่านมันเลย

อะไรของเขากันนะ

(CHOPPER: เดินมาดิ ริมสระไงนั่งอยู่เนี่ย) ฉันจอดจักรยานแล้วก็หยิบอุปกรณ์ทำแผลจากหน้าตะแกรงเดินไปหาเขา

ทำไมถึงมาน่ะเหรอ

ก็กลัวเขารอไง

ไม่รู้สิ ฉันแค่คิดเล่น ๆ ว่าถ้าเขารออยู่ เขาก็คงจะหนาวมาก เพราะตอนนี้อากาศมันเย็น ไหนจะแผลที่เขาบอกว่ายังไม่ได้ทำอีก

“นึกว่าหลอกซะอีก” ฉันเดินมานั่งข้าง ๆ เขา พร้อมกับวางอุปกรณ์ทำแผลไว้ที่ตัก

“พี่พูดคำไหนคำนั้น หนาวไหม” พี่ชอปเปอร์หันมาถาม ใบหน้าของเขามันเกิดรอยแผล คิ้วแตก และจมูกเหมือนจะมีแผลตรงสันดั้ง ปากแตกและเหมือนกำลังจะเจ่อ โหนกแก้มก็แตก

“สภาพแบบนี้น่าจะไปโรงพยาบาล ไม่ใช่มานั่งอยู่ริมสระแบบนี้” ฉันบอกและแกะอุปกรณ์ทำแผล

“ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น แต่ตอนนี้ไม่หล่อเลย ยังชอบอยู่ไหม” พี่ชอปเปอร์ยื่นหน้ามาใกล้ฉันมาก แล้วคือฉันทำยังไงน่ะเหรอ ก็ตกใจไง ใจเต้นตึกตักเลยล่ะ

ใจของฉันมันเต้นแรงอีกแล้ว ทำไมมันเต้นแรงกับพี่เคลิ้มและผู้ชายคนนี้

“เอ้า เป็นไรนุ่ม” พี่ชอปเปอร์ยกมือขึ้นมาโบกไปมาตรงหน้าฉัน

“เปล่า ๆ มาทำแผลเถอะ นิ่มจะได้กลับบ้าน” ฉันดึงสติกลับมา

“บอกว่าถ้าเราคุยกันให้แทนตัวเองว่านุ่ม พี่ไม่อยากให้พูดกับพี่เหมือนพูดกับคนอื่น พี่อยากเป็นคนพิเศษ เหมือนที่พี่บอกให้นุ่มเรียกพี่ว่า ‘ชอป’ คำนี้ก็ไม่มีใครเรียก เพราะพี่ให้คนพิเศษของพี่เท่านั้นที่เรียก เรามาเป็นคนพิเศษของกันได้ไหม” พอประโยคนี้เข้ามาในหูฉันแล้วเป็นยังไงน่ะเหรอ ?

ก็…นั่งกะพริบตามองคนตรงหน้าไง เขามาพูดบ้าอะไร ไหนพี่ชายฉันบอกว่าเขาชอบเงียบ

“ว่าไงนุ่ม” พี่ชอปเปอร์ถามย้ำ

“สติพี่เลอะเลือนตอนที่พี่เคลิ้มมันผลักล้มพื้นรึเปล่า นิ่มว่าพี่เงียบปากดีกว่า ขยับปากมากไม่ดีนะ” ฉันทำเฉยกับเรื่องที่เขาถาม แล้วจากนั้นก็หยิบสำลีขึ้นมาแล้วบีบน้ำเกลือใส่ และเริ่มเช็ดที่รอยแผลตามใบหน้าของพี่ชอปเปอร์

“ทำไมถึงมา” ปากที่บอกให้หุบคือพี่เขาไม่เข้าใจที่ฉันพูดสินะ

“กลัวพี่จะรอ” ฉันบอกแล้วเอาสำลีอันใหม่มาบีบน้ำเกลือใส่แล้วเช็ดที่หน้าพี่เขาอีกรอบ

“พี่ก็จะรอจริง ๆ นั่นแหละ รอจนกว่านุ่มจะมา” ฉันว่าฉันมองไม่ผิดนะ ฉันเห็นรอยยิ้มของพี่ชอปเปอร์

“บ้ารึเปล่า นิ่มอาจจะไม่มาก็ได้” ฉันส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วจากนั้นก็หยิบสำลีก้อนใหม่ชุบแอลกอฮอล์ขึ้นมาเพื่อล้างแผล

“พี่เชื่อว่านุ่มจะมา โอ๊ย! แสบ ไม่เอาแอลกอฮอล์ พี่ไม่ชอบ” ถึงขั้นร้องลั่นเมื่อฉันจิ้มสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ไปที่หัวคิ้วที่แตก พี่ชอปเปอร์จับมือที่ถือสำลีของฉันไว้

“ไม่ชอบก็ต้องอดทน แผลเยอะขนาดนี้โรงพยาบาลก็ไม่ไป จะไม่เช็ดออกได้ไงเผื่อติดเชื้อขึ้นมาจะแย่ แล้วนี่บ้ารึเปล่า ขับรถมาถึงนี่ แทนที่จะแวะโรงพยาบาล” ฉันใช้มืออีกข้างจับมือพี่ชอปเปอร์ข้างที่จับมือฉันไว้ออก แล้วจากนั้นก็ค่อย ๆ จิ้มไปที่แผลของพี่เขาอีกครั้ง

ระหว่างที่ฉันทำแผล ฉันก็เริ่มรู้สึกว่ามือข้างที่จับมือพี่ชอปเปอร์ออกนั้น ตอนนี้มือเราสองคนมันประสานกัน

“อะไรของพี่เนี่ย ปล่อย” ฉันบอกแล้วพยายามดึงมือออก แต่พี่ชอปเปอร์เขาจับไว้แน่นมาก

“โทษที พี่หนาวน่ะ จับมือกันแล้วรู้สึกอุ่น” นั่นไง พอพูดแบบนี้ฉันก็รู้สึกสงสารเขาขึ้นมาอีก

ฉันเกลียดความเป็นนางเอกตัวเองเหลือเกิน

“ก็เอามือซุกไว้ในเสื้อสิ หรือไม่ก็จับมือตัวเอง” ฉันแนะนำแล้วจากนั้นก็เริ่มทาเบตาดีนให้พี่เขา

“จับมือตัวเองไม่อุ่นเท่าจับกับคนที่อยากจับ”

“งั้นพี่ก็คงขาดความอบอุ่น เพราะนิ่มก็เห็นพี่จับมือผู้หญิงทุกคน”

“พี่ไม่เคยจับใครก่อน มีแต่ผู้หญิงพวกนั้นที่มาจับพี่”

“ก็พี่หล่อไง”

“แต่ตอนนี้พี่ไม่หล่อแล้วนะ ยังชอบพี่อยู่ไหม”

“เสร็จแล้วค่ะ ถ้ายังไงพี่ก็กินยาแก้ปวดกับแก้อักเสบนะ นี่นิ่มเอามาให้ แต่ถ้าไม่ไหวก็ไปโรงพยาบาล” ฉันบอกแล้วก็ยัดยาใส่มือให้พี่ชอปเปอร์ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเตรียมทุกอย่างให้พี่เขาขนาดนี้ รู้ตัวอีกทีทั้งยาและอุปกรณ์ทำแผลมันก็มาอยู่ในมือฉันแล้ว

“งั้นนิ่มกลับบ้านก่อนนะ ส่วนพี่ก็ขับกลับดี ๆ ถ้าปวดหัวก็กินยาแล้วนอนพักก่อน” ฉันเก็บของแล้วลุกขึ้น เมื่อพี่ชอปเปอร์ไม่ทำอะไรนอกจากมองยาในมือแล้วก็มองหน้าฉัน

“คบกันไหม” พี่ชอปเปอร์คว้ามือฉัน ขณะที่ฉันกำลังเดินผ่านเขา

“อะไรของพี่เนี่ย เล่นบ้าอะไร ถ้าจะมาเล่นกับความรู้สึกของนิ่ม นิ่มไม่เล่นด้วยหรอกนะ กลับบ้านพี่ไปได้แล้ว” ฉันพูดด้วยความไม่พอใจ ตอนแรกก็ไม่ถือสา ไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดมาก่อนหน้านี้ แต่พอพูดไม่เลิกฉันก็เริ่มจะหงุดหงิดแล้วไง

ทำไมต้องเอาความรู้สึกของฉันไปเล่น ต้องการอะไรจากคนอย่างฉัน

“พี่ไม่ได้เล่น พี่พูดจริง พี่ไม่เคยขอคบใคร” พี่ชอปเปอร์ทำหน้าจริงจัง

“พี่จะพูดแบบนี้กับใครก็ได้ แต่อย่ามาพูดกับนิ่ม เพราะนิ่มรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช คือสภาพนิ่มมันไม่ได้เหมาะสมที่คนอย่างพี่จะมาขอคบเลย ดูสภาพนิ่มกับพี่ดิ อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกคนพี่ชอปเปอร์” ฉันแกะมือพี่ชอปเปอร์ออก แล้วเลือกจะเดินมาตรงที่จอดจักรยานไว้

ทว่าพี่ชอปเปอร์ดึงฉันเข้าไปกอด แล้วก็พูด “พี่รักนุ่มจริง ๆ พี่ไม่เคยคิดจะเล่นกับความรู้สึกนุ่ม พี่ไม่เคยพูดคำว่ารักกับผู้หญิงคนไหน มันเพียงพอที่จะเชื่อพี่สักนิดได้ไหม แล้วอย่าดูถูกตัวเองแบบนั้น เพราะพี่รักนุ่มที่จิตใจของนุ่ม ไม่ใช่รูปร่าง พี่ไม่ชอบโกหก ทุกอย่างที่พี่พูดมันคือความรู้สึกจริง ๆ ของพี่”

นี่มันวันอะไร มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันนะ หรือว่าฉันจะฝัน ใช่ ! ฉันคงแค่ฝัน

“คบกันนะ คบกันเถอะ จะให้พี่เปิดเผยกับใครก็ได้ แค่นุ่มตอบตกลงพี่พร้อมจะชัดเจน” พี่ชอปเปอร์ผละกอดออกแล้วมองหน้าฉัน

ครืด ครืด ครืด…

ยกมือขึ้นดันพี่ชอปเปอร์ออกแล้วก็ล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู

“อย่ารับ” พี่ชอปเปอร์รีบพูด เมื่อมองเห็นหน้าจอของฉันว่าใครคือคนที่โทรเข้ามา

สายที่โทรเข้ามาคือเพื่อนสนิทของพี่ชาย ที่บอกว่าทำดีกับฉันเพราะสงสารฉัน กลัวว่าฉันจะโดนเหมือนน้องสาวของเขา

“ขอร้อง…อย่ารับ”

ฉันควรจะเชื่อพี่ชอปเปอร์ หรือควรจะกดรับสายดี…