“ค่ะ” ฉันมองหน้าพี่ชอปเปอร์แล้วตัดสินใจกดรับสายของพี่เคลิ้ม
ก็เพราะก่อนหน้านี้เขาก็ส่งข้อความมาแล้วฉันไม่คิดเปิดอ่าน มาถึงตอนนี้เขาอาจจะมีอะไรสำคัญก็ได้
(อยู่ไหนวะ กว่าจะรับ แล้วไลน์ก็ไม่อ่าน หลับหรืออะไร) น้ำเสียงของพี่เคลิ้มไม่ได้มีความเกี้ยวกราดอะไรหรอกค่ะ ดูเหมือนจะเป็นเสียงปกติด้วยซ้ำ
“มีอะไรคะ” ฉันถามแบบเว้นระยะห่าง เพราะฉันได้รู้ถึงสาเหตุที่เขาเข้ามาใกล้ชิด เข้ามามีบทบาทในชีวิตของฉันแล้ว
(เป็นอะไร ทำไมพูดคะ โกรธอะไรอีกรึเปล่า ตอนนี้ร้านโตเกียวปิดแล้วนะ ง้อด้วยโตเกียวไม่ได้แล้ว)
“ถ้าไม่มีอะไร ก็แค่นี้นะคะ”
(มีดิ ไลน์ไม่อ่านไงเลยเป็นงี้ กำลังจะถึงร้านข้าวหมูแดง เดี๋ยวซื้อแล้วจะเอาไปให้ที่บ้านนะ ออกมารอเอาด้วย)
“ไม่ต้อง ไปกินเองได้ เลิกทำแบบนี้สักที นิ่มไม่ได้อยากได้พี่ชายเพิ่ม ไม่ต้องมาหวังดีกับนิ่ม นิ่มดูแลตัวเองได้” สิ่งที่จะฝากพี่ชายฝาแฝดไปบอกฉันก็เลือกที่จะบอกเอง เพราะไหน ๆ
