Episode 4
1320 Words
Episode 4
"อิงฟ้า! ยังไงฉันก็ให้ชุดเดรสชุดนั้นกับเธอไม่ได้หรอกนะ" ฉันบอกออกมาตามตรงขณะที่เข้ามาในห้องนอนของอิงฟ้า และตอนนี้อิงดาวก็กำลังนอนเล่นอยู่ในห้องนอนของอิงฟ้าอยู่
"อะไรกันนักหนาวะ แค่นี้ให้พี่ไม่ได้เหรอซินอี๋?" อิงฟ้าเอ่ยขึ้นพลางเรียกชื่อฉันอย่างยียวนกวนประสาท ฉันอยากจะตบหน้ายัยนี่ให้เสียโฉมไปเลย แต่ก็ได้แค่คิด่ะ ฮือๆ
"แต่นั่นมันเงินฉันซื้อเองเลยนะ ให้ไม่ได้หรอก" ฉันบอกออกมาอย่างมีเหตุผลมากที่สุด
"ขี้งกชะมัด" อิงดาวเอ่ยพลางทำปากอุบอิบเหมือนกำลังด่าฉันอยู่
"นั่นดิ เงินตัวเองก็มีเยอะแยะ ค่อยไปซื้อใหม่ก็ได้ไม่ใช่เหรอยะ" อิงฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะโกรธเคือง ในมือของเธอก็กำลังถือยาทาเล็บอยู่
"แต่ฉันไม่มีเงินแล้ว พวกเธอต่างหากที่มีเงินเหลือเฟือ แถมเงินที่พวกเธอใช้อยู่ทุกวันนี้มันก็เงินของพ่อฉันทั้งนั้น" ฉันบอกออกมาอย่างเหลืออด ฉันรู้สึกแย่ทุกครั้งที่พวกเขามักจะใช้เงินฟุ้มเฟือย และเงินทั้งหมดนั่นก็ล้วนเป็นเงินของพ่อฉันด้วย ทั้งๆที่ฉันเป็นลูกแท้ๆของพ่อควรจะมีสิทธิ์จับเงินนั่น แต่ฉันก็ต้องให้พวกเขาใช้แทน มันน่าโมโหจริงๆ
"แล้วเธอจะเอาชุดเดรสนี่ไปใส่ทำไม ในเมื่อเธอไม่ได้ออกไปงานไหนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?" อิงดาวถามออกมาพลางใช้สายตามองจิกกัดฉันเล็กน้อย
"ฉันจะใส่ไปงานวันเกิดพี่กาย" ฉันบอกออกมาตามตรงก่อนจะพยายามเดินเข้าไปหยิบชุดเดรสของฉันที่แขวนอยู่ตรงตู้เสื้อผ้า แต่ยังไม่ทันหยิบไปอิงดาวก็แย่งไปอย่างรวดเร็ว
"ใครให้เธอไป!?" อิงฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างโมโหและหยุดทาเล็บทันที
"พี่กายชวนฉันแล้ว เขามาชวนฉันต่อหน้าเมื่อเช้านี้" ฉันบอกออกมาให้พวกเธออิจฉาเล่น เพราะฉันรู้ดีว่าอิงฟ้ากับอิงดาวนั้นชอบพี่กาย และพวกเธอทั้งสองก็พยายามจะหว่านเสน่ห์เขาอยู่
"ยังไงฉันก็ไม่ให้เธอไปหรอก และเธอก็จะไม่มีวันได้ใส่ชุดนี้ด้วย!" อิงฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างโมโหก่อนจะแย่งชุดเดรสไปจากมือของอิงดาว
"แต่นั่นมันชุดฉัน ฉันใช้เงินทั้งหมดซื้อไป ยังไงเธอก็ต้องคืนฉันมา!" ฉันบอกออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะพยายามฉุดแย่งกระชากชุดเดรสแสนสวยมากจากมือของอิงฟ้า แต่ขณะที่พวกเรากำลังแย่งกันอยู่อิงดาวก็เข้ามาแย่งด้วย และจากนั้นสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
แคว่กกกกกกกก
ชุดเดรสแสนสวยของฉันขาดออกมาเป็นสามชิ้น... และเศษผ้าทั้งสามชิ้นก็อยู่ในมือของพวกเราสามคน ใจของฉันหล่นวูบไปกับตาตุ่ม ยังไม่ทันที่จะได้ใส่ดันมาขาดเละแทะซะแล้ว แถมฉันก็ใช้เงินทั้งหมดที่ตัวเองมีซื้อชุดเดรสตัวนี้ไปแล้วด้วย จะให้ไปซื้อใหม่อีกครั้งก็คงจะไม่ได้
"ว้าย ตายแล้ว ขาดหมดเลยอ่ะ มันเป็นความผิดของเธอนะซิน ถ้าเกิดเธอไม่มาแย่งพวกฉันมันคงจะไม่ขาดแบบนี้หรอก" อิงดาวเอ่ยพลางกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะกลั้นหัวเราะและสมน้ำหน้าฉัน
"ขาดเละแบบนี้คงจะใส่ไม่ได้แล้ว อ่ะ ฉันคืนให้" อิงฟ้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะคืนชุดเดรสให้ฉันอย่างว่างาย
"ชุดไม่มีใส่แบบนี้คงจะไปงานวันเกิดพี่กายไม่ได้แล้วอ่ะเนอะ ถ้าใส่ชุดเก่าๆไปคงจะขายหน้าเปล่าๆ" อิงดาวเอ่ยพลางหัวเราะเยาะให้กับฉัน ฉันได้แต่ก้มหน้าก่อนจะพึมพำด่ายัยพวกนั้นเบาๆ
ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...
"ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไปงานวันเกิดพี่กายให้ได้!!!"
หลังจากที่ฉันพูดแบบนั้นออกไป ฉันก็ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ฉันร้องไห้ด้วยความเสียใจทั้งคืน แต่พอวันรุ่งขึ้นฉันก็ตัดสินใจไปสมัครทำงานพิเศษเพื่อหาเงิน
ซึ่งงานพิเศษที่ฉันได้ก็คือพนักงานทำความสะอาดของโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง งานมันก็ง่ายๆไม่มีอะไรซับซ้อน... ก็แค่กวาดพื้น ถูพื้น ทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆก็เท่านั้นเอง ดีว่าพนักงานในโรงแรมกำลังขาดแคลนอยู่ ไม่อย่างงั้นฉันก็คงไม่ได้งานนี้ง่ายๆหรอก แถมยังได้วันละ 300 บาทแหน่ะ ค่าแรงขั้นต่ำเลย ใครจะไม่คว้าโอกาสนี้เอาไว้กัน
"ขอบคุณนะคะที่รับหนูเข้าทำงาน" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะยกมือไหว้ผูจัดการโรงแรมอย่างสวยงามไปที
"ไม่เป็นไรจ๊ะ พนักงานกำลังขาดแคลนอยู่พอดี"
"หนูจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดค่ะ" ฉันทิ้งท้ายเอาไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะขอตัวกลับบ้านแสนสุข... ถ้าฉันทำงานพิเศษต่อไปเรื่อยๆละก็ฉันจะต้องมีเงินซื้อชุดเดรสตัวใหม่ไปงานวันเกิดพี่กายทันแน่ๆ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็จะไม่มีเงินซื้อของขวัญวันเกิดให้กับพี่เขา หรือว่าฉันควรจะเอาชุดพวกนั้นมาซ่อมแซมดีละเนี่ย
"นะ...นี่มันอะไรกันเนี่ย!?" ฉันถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อกลับบ้านมาและเข้ามาในห้องนอนของตัวเองก็พบกับสภาพห้องที่รกสุดๆ เสื้อผ้าของฉันกระจัดกระจายไปทั่วห้อง แถมเสื้อผ้าทุกชิ้นของฉันก็มีรอยขาด ซึ่งรอยขาดพวกนั้นไม่ใช่รอยเล็กน้อย แต่เป็นรอยตัดที่มาจากกรรไกร และที่สำคัญที่สุด เครื่องสำอางของฉันตกแตกที่พื้นจนระเอียดกระจัดกระจายทุกชิ้น
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย โจรขึ้นบ้านเหรอ ไม่น่าใช่ ถ้าให้เดายังไงก็คงจะเป็นฝีมือของพวกอิงฟ้าและอิงดาวแน่นอน! ยัยพวกนั้นโคตรจะร้ายเลยวะ ฉันไม่นึกว่าชีวิตฉันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ อยากจะกรี๊ดลั่นบ้านเลยจริงๆ
"อิงฟ้า อิงดาว ทั้งหมดนี่เป็นฝีมือของพวกเธอใช่ไหม!" ฉันเอ่ยเสียงดังอย่างเหลืออดขณะที่พวกเขากำลังนั่งรับประทานอาหารเย็นกันอยู่
"เธอพูดเรื่องอะไรนะซินอี๋?" อิงฟ้าเอ่ยพลางทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว
"อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ ห้องฉันเละขนาดนี้ แถมเสื้อผ้าก็ยังขาดทุกชุด เครื่องสำอางค์พังทุกชิ้น มันเป็นฝีมือของพวกเธอใช่ไหม!!!"
"อย่ามากล่าวหาโดยไม่มีหลักฐานแบบนี้สิ พวกเราไม่ได้ทำสักหน่อย" อิงดาวเอ่ยปฏิเสธพลางทำหน้าไร้เดียงสา
"คุณแม่ขา ซินอี๋ใส่ร้ายพวกเราอ่ะ พวกหนูยังไม่ได้เข้าไปในห้องนอนของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว" อิงฟ้าเอ่ยฟ้องแม่ของตัวเอง ฉันที่ยืนฟังก็ได้แต่กำมือแน่นอย่างเหลืออด โดนทำมากขนาดนี้ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้ว
"ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนทำเองแล้วมาใส่ร้ายพวกเราเหรอ ร้ายจังนะยัยงูพิษ" อิงดาวเอ่ยพลางหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะหันไปฟ้องแม่ตัวเองด้วยอีกคน
ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ!!!
เพลี๊ยะะะ!!!
- Writer
